Για το βήμα προς τα εμπρός

Εργάτες σε ζυθοποιία στο Βέλγιο απεργούν για ουσιαστικά
μέτρα προστασίας της υγείας τους από τον covid-19 

Θα προσπαθήσουμε να βγάλουμε κάποια πολιτικά συμπεράσματα και να απαντήσουμε στο βασικό ερώτημα: ποια είναι τα καθήκοντα που πρέπει να βάλει για μας η οργανωμένη εργατική τάξη σήμερα εν μέσω πανδημίας.

Ζούμε στο ιμπεριαλιστικό/ καπιταλιστικό σύστημα; Ναι λέμε εμείς.

Ζούμε σε καπιταλιστική ταξική κοινωνία; Που η αστική τάξη κυριαρχεί πάνω στην εργατική τάξη; Ναι λέμε εμείς.

Ζούμε σε μια βαθιά καπιταλιστική κρίση; Ναι λέμε εμείς.

Ζούμε σε μια εποχή επίθεσης του Κεφαλαίου, αναδιαρθρώσεων, ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, πολέμων; Ναι λέμε εμείς.

Πρέπει να ανατραπεί η αστική τάξη και το καπιταλιστικό σύστημα; Ναι λέμε εμείς.

Είναι αντικοινωνική και βαθιά αντιδραστική η αστική τάξη που το μόνο της μέλημα είναι το κέρδος; Ναι λέμε εμείς.

Όλος ο πολιτικός αχταρμάς που υπερασπίζει την εξουσία της αστικής τάξης λέει όχι. Βαφτίζουν το κρέας ψάρι. Προσπαθούν να διατηρήσουν και όχι να ανατρέψουν το καπιταλιστικό σύστημα. Συσκοτίζουν αντί να φωτίζουν.

Σε αυτή τη περίοδο λοιπόν, σε έναν πλανήτη που φλέγεται από άκρη σε άκρη. Οι αστικές τάξεις και όσοι έχουν συμφέρον από την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο παλεύουν για να διατηρήσουν με κάθε τρόπο την ταξική εκμετάλλευση.

Σε αυτό το περιβάλλον εμφανίζεται και ο covid-19, ως άλλη μία πανδημία από τις αμέτρητες που έχουν χτυπήσει το ανθρώπινο είδος στην ιστορία της εξέλιξής του.

Υπήρξε η Χολέρα; Ο έμπολα; Το AIDS;

Υπάρχει ο covid-19; Εμείς λέμε ναι. Δεν είμαστε ειδικοί επιστήμονες απλά παρακολουθούμε τα διεθνή επιστημονικά στοιχεία. Άλλοι λένε όχι, αρνούνται τα διεθνή επιστημονικά στοιχεία.

Περί επιστημονικών στοιχείων, για ποιόν δουλεύουν οι στατιστικές και η επιστήμη κ.λπ., τι παίζεται με τη σύγχρονη ιατρική κ.λπ., θεωρούμε ότι όλα είναι κάτω από την μπότα των καπιταλιστών άρα πάντα τα κοιτάμε από τη σκοπιά της τάξης μας και κρίνουμε πολιτικά το κάθε τι. Σε έναν σοσιαλιστικό μετασχηματισμό και με σχεδιοποιημένη οικονομία προς όφελος των λαϊκών αναγκών, όλα θα είναι διαφορετικά σε ποιότητα και μεθόδους για την εξέλιξη του ανθρώπινου είδους. Από τη στιγμή που την εξουσία και τα μέσα παραγωγής θα τα έχει το προλεταριάτο.

Στο σήμερα, λοιπόν, βλέποντας στον covid-19 έναν επικίνδυνο και θανατηφόρο ιό που δεν είναι παραμύθια μιας παγκόσμιας συνωμοσίας κ.λπ.

Τι έχουμε να αντιμετωπίσουμε ως προλετάριοι; Έχουμε να αντιμετωπίσουμε άλλη μια δολοφονική πολιτική ενάντια στην τάξη μας.

Απεργοί κούριερ στην Βραζιλία απαιτούν καλύτερες
συνθήκες και μεροκάματα εν μέσω πανδημίας

Όποιος μένει μόνο στον covid-19 και στη φιλολογία γύρω από αυτόν σε στυλ: μασκομαχίας ή ατομικής ευθύνης, γρίπης ή χούντας (λες και δεν μπορεί να υπάρχουν και τα δύο), «πειθαρχία» ή «απειθαρχία» στη μάσκα κ.λπ. πέφτει σε ρεφορμισμό και ουσιαστικά ξεπλένει και την αστική τάξη.

Οι καπιταλιστές για ευνόητους λόγους θέλουν να απομονώσουν τον covid-19 από την καπιταλιστική κρίση, από τις δικές τους ευθύνες. Κατανοητό και σωστό από πλευράς τους.

Η εργατική τάξη γιατί να το κάνει; Οι καπιταλιστές θέλουν να μιλάνε για ατομική ευθύνη (δέχονται ότι είναι θανατηφόρος για τους ανθρώπους ο covid-19) ως λύση χωρίς να βάζουν το χέρι στη τσέπη. Η εργατική τάξη (από τη στιγμή που και αυτή δέχεται ότι είναι θανατηφόρος για τους ανθρώπους ο covid-19) γιατί να μη συγκρουστεί και σε αυτό το πεδίο με τους καπιταλιστές;

Όπως θέτει αιτήματα και ξεσκεπάζει τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής δημιουργώντας τους όρους για αντικαπιταλιστική συνείδηση στις προλεταριακές μάζες, γιατί να μην είναι και ο covid-19 πεδίο ταξικής πάλης;

Πρέπει το οργανωμένο εργατικό κίνημα να ζητήσει μάσκες; Να φορά μάσκες; Να προστατεύει τη ζωή να αμύνεται στον θάνατο; Πρέπει. Μα να μείνει μέχρι εκεί; Όχι.

Πρέπει να ζητά από τους καπιταλιστές να κλείνουν τα εργοστάσια και τις επιχειρήσεις αν δεν πληρούν τις υγειονομικές προϋποθέσεις που οι δικοί τους επιστήμονες έχουν ορίσει; Πρέπει. Όχι μόνο αυτό αλλά και να πληρώνουν ολόκληρα τα μεροκάματα και τα ένσημα.

Έπρεπε η εργατική τάξη να πάει στο σφαγείο σε συνθήκες covid-19 μόνο και μόνο για την κερδοφορία του αφεντικού; Πήγε χωρίς να βγάλει άχνα; Ποιος κέρδισε από αυτό; Μήπως τα αφεντικά; Τι αιτήματα επιβάλλονται να μπουν μπροστά και να συσπειρώσουν την εργατική τάξη σε επίπεδο καθημερινών αναγκών;

Χρειάζεται να ανοίξει η συζήτηση για το ποιο οικονομικό σύστημα βολεύει τους εργάτες και ποιο τα αφεντικά; Χρειάζεται για μας. Αυτό κάνουμε ως πολιτική δουλειά μέσα στην εργατική τάξη. Χρειάζεται να συνδέουμε την παντελή έλλειψη δημόσιας υγείας με την καταλήστευση των ταμείων και τα υπόλοιπα σκανδαλώδη που έκαναν όλοι οι διαχειριστές του ελληνικού καπιταλισμού στην δημόσια υγεία; Χρειάζεται.

Θα βόλευε την αστική τάξη να ξεπεράσει αυτήν την πανδημία χωρίς να βάλει το χέρι στην τσέπη και να ανεβάσει επίπεδο στο τι ζητά από την εργατική τάξη στο μέλλον; Και βέβαια θα τη βόλευε λέμε εμείς. Θα την βόλευε να πεθαίνουμε χωρίς καμία πρόνοια, να κάνουμε τουμπεκί, να μπαίνουμε στην παραγωγή χωρίς κανένα δικαίωμα (όπως τις τελευταίες δεκαετίες μπαίνουμε στα κάτεργα της μισθωτής σκλαβιάς). Αυτό θέλει: να μην ξεκινά κανένας αγώνας για την υπεράσπιση της ζωής μας.

Ο καπιταλισμός δολοφονεί-Εργάτες ξεσηκωθείτε:
Διαμαρτυρία εργατριών/ων για την προστασία τους από τον covid-19,
έξω από αποθήκη της Amazon στην Νέα Υόρκη

Είναι πισωγύρισμα η σιωπή από το παγκόσμιο προλεταριάτο για τον τρόπο που διαχειρίζονται οι πλουτοκράτες τον covid-19 αλλά και για την επιβολή να μπουν στις φάμπρικες της οικονομίας με το πιστόλι στον κρόταφο; Είναι τεράστιο πισωγύρισμα και δυστυχώς αυτή η επιβαλλόμενη «συνενοχή» των εργατών σε συνθήκες άγνωστες για την υγεία τους σε παγκόσμιο επίπεδο, έχει καταγραφεί σαν μια θετική παρακαταθήκη για την αστική τάξη και σαν μια αρνητική για την εργατική τάξη. Όσο δίνουμε θα ζητάνε…

Αυτό ας το έχουμε κατά νου και ας αναλογιστούμε πόσο υποτιμηθήκαμε όταν πήγαμε στα σφαγεία για δουλειά χωρίς να ζητήσουμε την απαραίτητη επιστημονική ενημέρωση που μας όφειλαν οι διαχειριστές. Για να κολλήσουμε στον τοίχο τους καπιταλιστές και την αφήγηση τους, που μας μιλούσαν για μάσκες και αποστάσεις από τη μία και από την άλλη ζητούσαν από την εργατική τάξη να πάει για δουλειά αποκρύβοντας της τους κινδύνους για την υγεία της.

Μην ξεχνάμε ότι έτσι πήγαν οι μάζες στα χαρακώματα στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, χωρίς να βγάλουν άχνα πλην ελαχίστων εξαιρέσεων και από ότι φαίνεται θα ξαναπάνε. Γιατί και τότε νίκησαν όχι μόνο ο σωβινισμός και ο εθνικισμός αλλά και η μεταφυσική, η συνωμοσιολογία, ο αγνωστικισμός.

Για να κλείσουμε κάπως. Θα ξαναγράψουμε κάτι που το γράφουμε συνεχώς: η συνείδηση δεν κατακτιέται για όλους με τον ίδιο τρόπο. Γι’ αυτό οι κομμουνιστές και κομμουνίστριες έχουν χρέος να ξεσκεπάζουν παντού την αστική πολιτική, τον ταξικό εχθρό και να θέτουν τα ζητήματα με αντικαπιταλιστική σκοπιά μέσα στην εργατική τάξη.

 Η πρεμούρα της «ατομικής ευθύνης», που ανεβαίνει όσο αυξάνονται τα κρούσματα, δεν γίνεται για το καλό της εργατικής τάξης μα για να μην ξεβάψει το μακιγιάζ της καπιταλιστικής κανονικότητας.

Άρα όποιος συγκαλύπτει αυτές τις αντιθέσεις στο όνομα της όποιας αφήγησης, δεν είναι με τα συμφέροντα των εργατών αλλά των καπιταλιστών. Και στο πεδίο της υγειονομικής κρίσης συγκρούονται τάξεις. Και πρέπει να δούμε κάτω από ποια πολιτική θα εκφραστεί η σύγκρουση και πως θα κερδηθεί κάτω από την κόκκινη σημαία του Κομμουνισμού ο κόσμος που συνθλίβεται στις μυλόπετρες της ταξικής εκμετάλλευσης.

Διαδήλωση μεταλλουργών έξω από το κοινοβούλιο της Ινδονησίας
ενάντια στον νέο αντεργατικό νόμο που βρίσκεται στα σκαριά