Λίγα λόγια με αφορμή την πρωτοβουλία για άνοιγμα του ΕΜΠ

Είναι κάποιες κινήσεις που μπροστά στην υποχώρηση των αγώνων της εργατικής τάξης μόνο θάρρος μπορούν να μας δίνουν. Να μας πεισμώνουν και να μας συσπειρώνουν γύρω από αντικαπιταλιστικές θέσεις και το προχώρημα της ταξικής πάλης.

Μία από αυτές τις κινήσεις ήταν και η συγκέντρωση για το άνοιγμα του ιστορικού κτιρίου ΕΜΠ. Ένα κτίριο – σύμβολο για τους ταξικούς - λαϊκούς αγώνες. Ένας πανεπιστημιακός χώρος που σχεδόν μισό αιώνα είναι ένας τόπος αλληλεγγύης, αντιιμπεριαλισμού και αντιφασισμού, εξεγερτικών και αντικατασταλτικών αγώνων.

Η κατάσταση για την υγεία της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων κρέμεται στο χείλος του γκρεμού, την ίδια στιγμή που η αστική τάξη και το πολιτικό της προσωπικό προσπαθεί να μας πείσει πως «δουλεύει για μας». Ο κλοιός στενεύει όσον αφορά την κρατική διαχείριση της πανδημίας, τόσο, που ακόμα και υπουργοί παραδέχονται (ασχέτως αν μετά τα «μαζεύουν»), αυτά που η «αριστερή ιδεοληψία» έλεγε για το άνοιγμα των συνόρων στο τουρισμό: ότι θα είναι εγκληματική ενέργεια.

Τα έχουμε πει και θα τα ξαναπούμε, η σημερινή οικονομία δεν κινείται με γνώμονα τις λαϊκές ανάγκες αλλά για να εξυπηρετήσει τα κέρδη μικρών και μεγάλων καπιταλιστών. Δυστυχώς η αναρχία στην καπιταλιστική παραγωγή έχει μόνο ιδεοληψία μπροστά στην αντικαπιταλιστική πρόταση της σχεδιοποιημένης οικονομίας που γι' αυτήν οι κομμουνιστές και κομμουνίστριες παλεύουμε. Ο διαλεχτικός υλισμός έχει ξετινάξει σε θεωρητικό και ιδεολογικό επίπεδο τα σαθρά θεμέλια του καπιταλιστικού συστήματος.

Η βία των αφεντικών σε διάφορες μορφές είναι και το βασικό όπλο ενάντια στην εργατική τάξη και τα σύμμαχα σε αυτήν κοινωνικά στρώματα. Δυναμικές μειοψηφίες (αστική τάξη) ενάντια σε ανοργάνωτες και παθητικές, μέχρι να οργανωθούν πλειοψηφίες (εργατική τάξη και σύμμαχα λαϊκά στρώματα). Οι λαοί σ αυτόν τον πλανήτη αυτή την βία των καπιταλιστών/ιμπεριαλιστών την ζούνε καθημερινά.

Η κίνηση λοιπόν αυτή γίνεται μέσα σε ένα μαύρο τοπίο για την εργατική τάξη (αντεργατικοί νόμοι, χουντικός νόμος για διαδηλώσεις, ανεργία, μισθοί πείνας κ.α), ενώ παράλληλα οι δεξιοί διαχειριστές έχουν απαγορέψει την πορεία του Πολυτεχνείου στο όνομα της «υγειονομικής ασφάλειας»!!

Όλα τα παραπάνω, μαζί με το ξέσπασμα της πανδημίας και την διαχείρισή της, δημιουργούν ένα κοκτέιλ ανυπόφορο για την τάξη μας.

Οι συμμετέχοντες στο άνοιγμα του ΕΜΠ που σήμερα βρίσκονται στα χέρια του αστικού κράτους, μετά την καταπάτηση του ασύλου από τα ΜΑΤ, έχουν την αλληλεγγύη όλων μας που ζούμε σκατοζωή. Απλό. Είμαστε σίγουροι πως ο λαός μας θα βρει τα πατήματά του και θα αντεπιτεθεί στην επίθεση του Κεφαλαίου.

*****

Πριν κλείσουμε θα κάνουμε ένα σχόλιο για μια εικόνα έξω από το κτίριο του ΕΜΠ:

Ο Μπογδάνος πίσω από τα ΜΑΤ να ποζάρει χαμογελαστός. Να υπενθυμίσουμε πως την δεκαετία που πέρασε αυτό το έκαναν οι φασίστες με τη μάσκα του «αγανακτισμένου πολίτη». Ο λαός τον θυμάται να θεατρινίζει κλαίγοντας στο κάλπικο δημοψήφισμα του 2015, να υπερασπίζεται σε κάθε ευκαιρία την Χ.Α. και τα «κατορθώματά» της κ.ο.κ.

Οι αγωνιστές που κράτησαν το ΕΜΠ ανοιχτό βρέθηκαν στον δρόμο και πάλεψαν ως κομμάτι των «από κάτω», σπάζοντας για λίγο την αστική νομιμότητα. Ο Μπογδάνος βρέθηκε εκεί ως προσωπικό των παρασίτων της αστικής τάξης. Ο κόσμος αλλάζει, θα αλλάξει και όλοι θα αναμετρηθούμε με τα πεπραγμένα μας.

Αλληλεγγύη στους συλληφθέντες του ΕΜΠ

*****

Αξίζει να διαβάσουμε ολόκληρη την ανακοίνωση της πρωτοβουλίας για το άνοιγμα του Πολυτεχνείου. Αυτά που θέτει (και ο Μπογδάνος τα βλέπει σαν «αριστερές ιδεοληψίες») με τις όποιες διαφορές μπορεί να υπάρχουν σε ζητήματα πολιτικής φύσης, είναι κάποια από τα ζητήματα που μπαίνουν στον πυρήνα συζητήσεων εντός των γραμμών των «από κάτω»:

Στις 12/11/2020 μια πρωτοβουλία αποτελούμενη από φοιτήτριες και φοιτητές, άνεργες και ανέργους, εργάτριες και εργάτες παίρνει την απόφαση να αντιδράσει στα επικείμενα μέτρα απαγόρευσης πραγματοποίησης του 3ημερου εκδηλώσεων για την 47η επέτειο από την εξέγερση της 17 Νοέμβρη και πραγματοποιεί συγκέντρωση διαρκείας στο χώρο του Πολυτεχνείου. Η επιλογή της Πέμπτης 12/11 ήταν μια κίνηση που στόχευε στο να αποφευχθεί το καθεστώς lock out, το οποίο οι πρυτανικές αρχές ακολουθώντας τις κυβερνητικές οδηγίες ανήγγειλαν ότι θα τελέσουν. Παράλληλα με την έναρξη της συγκέντρωσης για το άνοιγμα του Πολυτεχνείου, υπήρξε και συμβολική κατάληψη στην Πρυτανεία η οποία δήλωσε την στήριξη και προτροπή της στο να μετατραπεί το Πολυτεχνείο σε κέντρο αγώνα. Την αιτία για το κλείδωμα του Πολυτεχνείου, καθώς και για την απαγόρευση της ιστορικής πορείας της 17 Νοέμβρη αποτέλεσε η κατάσταση έκτακτης ανάγκης την οποία το κράτος έχει επιβάλλει με πρόσχημα την εξάπλωση του ιού COVID-19.

Μέσα λοιπόν σε αυτό το δυστοπικό περιβάλλον, η αντιμετώπιση ενός απειλητικού ιού μετατίθεται από το δημόσιο σύστημα υγείας στις προσωπικές επιλογές των κοινωνικών κομματιών της, την λεγόμενη ατομική ευθύνη, με περιορισμό των ατομικών ελευθεριών, όπως η κυκλοφορία στην πόλη κατά τις βραδινές ώρες, η χρήση του δημόσιου χώρου και οι κοινωνικές σχέσεις. Μια σειρά από τιμωρητικά μέτρα θεσπίζονται το ένα μετά το άλλο, όπως τα διογκωμένα πρόστιμα και η αστυνόμευση των γειτονιών, προκειμένου να εξασφαλίσουν ότι την κοινωνική υπακοή. Την ίδια στιγμή το σύστημα δημόσιας υγείας παραπέει, με το 80% των τακτικών χειρουργείων να ακυρώνεται, και την διαλογή μεταξύ ασθενών που θα νοσηλεφθούν στις ΜΕΘ. Μια εφιαλτική κατάσταση, η οποία ωστόσο επικρατούσε και πριν την διασπορά του COVID-19. για τους μετανάστες και τις μετανάστριες χωρίς ΑΜΚΑ που τα νοσοκομεία αρνούνταν να περιθάλψουν, καθώς και τα ανασφάλιστα άτομα.

Ποιος όμως είναι ο υπεύθυνος για αυτή την υγειονομική κρίση? Στο σημείο αυτό ας θυμηθούμε ότι αυτή το καθεστώς απαγορεύσεων που βιώνουμε είναι το δεύτερο κατά σειρά, καθώς το πρώτο λοκ ντάουν έλαβε χώρα τον Απρίλιο. Η επίσημη γραμμή του κράτους τότε ήταν κλείνεστε σπίτια σας για να δοθεί χρόνος να εξοπλιστεί κατάλληλα το σύστημα υγείας. Τους μήνες καραντίνας και περιορισμών ακολούθησε ένα καλοκαίρι κατά το οποίο όλα αυτά τα μέτρα χαλάρωσαν, και κατά το οποίο ενώ ο ιός διαδίδονταν φαινόταν να μη δίνεται η ίδια βαρύτητα με πριν, ώστε να μη πληγεί το τουριστικό προϊόν. Τους επόμενους μήνες ακολούθησαν διαμαρτυρίες και κινητοποιήσεις από υγειονομικούς κατά τις οποίες διεκδικούσαν μόνιμες προσλήψεις και αύξηση κλινικών ΜΕΘ, ότι δηλαδή εξαναγγείλονταν ότι θα είχε γίνει από τον Απρίλη, η κρατική απάντηση όμως και σε αυτή την περίπτωση ήταν η καταστολή του αγώνα τους, στον αντίποδα των κοινωνικών αναγκών. Αντίθετα με το να σεβαστεί τα αιτήματα των γιατρών, το κράτος επιλέγει να επιτάξει ένα επιτελείο φιλοκυβερνητικών ειδικών υγείας που δεν κάνουν άλλο από το να διασπείρουν κλίμα τρόμου, να μην προβάλλουν καμία κριτική στην κρατική διαχείριση και να προαναγγέλλουν τις επόμενες κατασταλτικές κινήσεις. Με διάθεση να στρέψουν τους σοκαρισμένους κατοίκους της χώρας να αλληλοφαγωθούν, παρουσιάζουν ως βασικούς υπεύθυνους για την υγειονομική κρίση τον κόσμο που συνωστίζεται στις πλατείες, που χρησιμοποιεί τα ανεπαρκή μέσα μαζικών μεταφορών, ή που κινητοποιείται στα πλαίσια κάποιου κοινωνικού αγώνα, όπως για παράδειγμα οι μαθήτριες/ες.

Ειδικά, τους προηγούμενους μήνες, από τους/τις μαθητές/τριες δόθηκε έναυσμα των κοινωνικών αντιδράσεων απέναντι στην κρατική διαχείριση του COVID-19 που σαμπόταραν τον εκπαιδευτικό μηχανισμό καταλαμβάνοντας τα σχολεία, είτε βγάζοντας αντιδραστικό λόγο απέναντι στην αυταρχική συνθήκη που βιώνουν, είτε διεκδικώντας μέτρα για τη φροντίδα τους, όπως η αποσυμφόρηση των σχολικών αιθουσών. Ο αγώνας τους λοιδορήθηκε και διαστρεβλώθηκε από την κυβερνητική γραμμή που τους /τις παρουσίαζε ως θύματα είτε της αντιπολίτευσης, τουτέστιν καθοδηγούμενους-ες, είτε της συνομωσιολογίας, τουτέστιν "ψεκασμένους".

Κι έτσι φθάνουμε στο σήμερα, όπου πλέον πολυάριθμες αστυνομικές δυνάμεις επιτηρούν και αστυνομεύουν τους κατοίκους του αστικού ιστού, εξαναγκάζοντας τες και τους σε κατ'οίκον εγκλεισμό, ενώ για τον έγκλειστο πληθυσμό στις δομές του κράτους, όπως οι φυλακές και τα στρατόπεδα κράτησης μεταναστών, δεν τηρούνται καν τα προσχήματα της υγείας και φροντίδας τους. Εν ολίγης, η φασιστική του πολιτική έχει από τη μία τις εξαθλιωμένες συνθήκες διαβίωσης στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και από την άλλη τα κλιμάκια του ΕΟΔΥ στις μεταναστευτικές γειτονιές, τα οποία στοχοποιούν τους ανθρώπους αυτούς παρουσιάζοντας τους ως κινδύνους για τη δημόσια υγεία με την επίκληση της στατιστικής των τεστ κρουσμάτων κοβιντ.

Όσον αφορά την κατάσταση στις φυλακές τα επισκεπτήρια απαγορεύονται, ασθενείς με βαριές παθήσεις δεν διακομίζονται ποτέ στα νοσοκομεία, ενώ στοιβάζονται σε δολοφονικές συνθήκες κράτησης. Το αίτημα για αποσυμφόρηση των φυλακών για το οποίο οι αγωνιζόμενες/οι παλεύουν και απευθύνουν δημόσιες εκκλήσεις αγνοείται προκλητικά από το κράτος και αποσιωπείται από τα ΜΜΕ. Όπως τεχνηέντως συμβαίνει και με το αίτημα του αναρχικού κρατουμένου Κώστα Σακκά, ο οποίος αυτή τη στιγμή διανύει την 5η μέρα απεργίας πείνας και δίψας ζητώντας την μεταγωγή του στις Φυλακές Κορυδαλλού για εκπαιδευτικούς λόγους.

Τέλος, το κράτος εκμεταλλευόμενο την συνθήκη του λοκ ντάουν και εν μέσω καπιταλιστικής κρίσης επιλέγει να περάσει τον νέο πτωχευτικό κώδικα και καινούργια αντεργατικά νομοσχέδια που περιλαμβάνουν ισοπέδωση όλων των μισθών στο επίπεδο του βασικού, απλήρωτες υπερωρίες, ηλεκτρονικό μητρώο και κατάργηση της εργατικής συνδικαλιστικής δράσης.

Βάση των παραπάνω, είναι ξεκάθαρο ότι ο κρατικός μηχανισμός δεν ενδιαφέρεται ούτε για την υγεία ούτε για την προστασία μας. Όσο εμείς υποχωρούμε, οι κοινωνικοί αγώνες μπαίνουν στο γύψο. Επειδή λοιπόν δεν πρόκειται να δοθεί ποτέ καμία απάντηση για την υγεία της κοινωνικής βάσης εκτός από καταστολή, το μόνο που εγγυάται πλέον την επιβίωση μας είναι οι κοινοί μας αγώνες και οι ανυποχώρητες διεκδικήσεις μας. Η λύση στον Covid-19, την φτώχεια και την καταπίεση είναι να πάρουμε εμείς οι καταπιεσμένοι/ες και οι εκμεταλλευόμενες/οι την κοινωνική οργάνωση και τους οικονομικούς πόρους στα χέρια μας ώστε να μπορέσουμε να φροντίσουμε για την υγεία, την παιδεία και την ελευθερία μας, έτσι όπως εμείς αυτόνομα θα ορίσουμε ότι πρέπει να είναι. Αυτό θα επιτευχθεί μόνο με αδιαμεσολάβητους αγώνες, με συντονισμένη οργάνωση γειτονιών-λαϊκών συνελεύσεων και σωματείων, αυτοοργανωμένων συλλογικοτήτων και πολιτικών οργανώσεων, να τσακίσουμε τις δυνάμεις καταστολής και τα αφεντικά τους, να χτίσουμε στο σήμερα τις προϋποθέσεις για τον κόσμο που επιδιώκουμε.

Καλούμε τα αγωνιζόμενα κομμάτια της κοινωνίας, τις εργαζόμενες και εργαζόμενους, ειδικά του τομέα της υγείας που αυτή τη στιγμή σηκώνουν στις πλάτες τους τις ανεπάρκειες του κρατικού συστήματος, τις μαθήτριες και τους μαθητές, τις μετανάστριες και τους μετανάστες, και όλα εκείνα τα άτομα που η θανατοπολιτική του κράτους τα έχει κάνει να ασφυκτιούν, να στηρίξουν με την παρουσία τους το Ανοιχτό Πολυτεχνείο.

Για το σπάσιμο της απαγόρευσης και τη διεκδίκηση της ζωής, της υγείας και της ελευθερίας μας.

ΑΝΟΙΧΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ