Για την απεργία της 8 Οκτώβρη και τη δουλειά μυρμηγκιού που αποδίδει

Η απεργία στις 8 Οκτώβρη της ΣΒΕΟΔ (Συνέλευσης Βάσης Εργαζομένων Οδηγών Δικύκλου) καταγράφεται ως μια ακόμα απεργία – σταθμός και μια σημαντική παρακαταθήκη για τον αγώνα που διεξάγεται στις ταχυμεταφορές, στη ταχυεστίαση, στους ταχυδιανομείς.

Θα σταθούμε σε κάποια πολύ σημαντικά ζητήματα που ανέδειξε αυτή η απεργία που κεντρικός  στυλοβάτης για την επιτυχία της ήταν η ΣΒΕΟΔ. Ας δούμε όμως την κατάσταση που επικρατεί στους οδηγούς δικύκλου που δουλεύουν στα καπιταλιστικά κάτεργα της μισθωτής σκλαβιάς.

Α. Οι delivery- courier- εξωτερικοί είναι από τα επαγγέλματα που εκτός από την σκληρή ταξική εκμετάλλευση προ κορονοιού (τα «εργατικά ατυχήματα» είναι μόνο ένα παράδειγμα της θυσία τους στο βωμό του κεφαλαίου) που σήκωσαν και σηκώνουν ένα τεράστιο βάρος στις πλάτες τους για να κινηθεί η καπιταλιστική οικονομία εντός πανδημίας. Οι εργαζόμενοι-ες  δουλεύουν σε  αδιανόητες συνθήκες ταξικής εκμετάλλευσης και εργοδοτικής τρομοκρατίας. Δεν υπάρχει συναδέλφισσα ή συνάδελφος που να μην εξοργίστηκε από την εξαντλητική πίεση της παραγωγικής διαδικασίας. Την ίδια ώρα η κυβέρνηση μιλούσε για «ήρωες» και δήθεν ευγνωμονούσε «τα παιδιά με τα παπιά». Αυτά στην περίοδο της πρώτης καραντίνας.

Β. Για τα μέτρα υγειονομικής ασφάλειας υπέρ των εργαζομένων, ούτε λόγος. Όσο έχει ιδρώσει το αυτί των αστικών κυβερνήσεων για να επιβληθούν  μέτρα υπέρ Μέσων Ατομικής Προστασίας (ΜΑΠ) άλλο τόσο ίδρωσε και το αυτί τους για το τι γινόταν στις αποθήκες των ταχυμεταφορικών εταιριών, ποιος τηρούσε αποστάσεις, ποιες ήταν οι κινήσεις των εταιριών για να εξασφαλίσουν αυτά που τα δικά τους επίσημα πρωτόκολλα έγραφαν…

Γ. Η υποδηλωμένη και η ανασφάλιστη  εργασία, οι χαμηλοί μισθοί και τα εξαντλητικά ωράρια σε συνδυασμό με την γενική επίθεση ενάντια στα εργασιακά δικαιώματα είναι το περιβάλλον που χιλιάδες συνάδελφοι παλεύουν καθημερινά για το μεροκάματο του τρόμου. Από την άλλη οι καπιταλιστές και οι εργοδότες  της ταχυμεταφοράς και ταχυφαγίας κερδίζουν ανυπολόγιστα κέρδη χρόνο με το χρόνο. Οι ειδικές συνθήκες που επιβλήθηκαν λόγω κορονοιού στην εμπορευματική παραγωγή και διανομή, απογείωσαν τα κέρδη των καπιταλιστών της ταχυμεταφοράς.

Μέσα στην διαχείριση της πανδημίας και ενώ το πολιτικό προσωπικό της αστικής τάξης έδειξε το αποκρουστικό πρόσωπο της καπιταλιστικής βαρβαρότητας από το πως κινήθηκε για την υγεία των λαϊκών στρωμάτων, οι εργατικές μάζες παρέμειναν παγωμένες και φοβισμένες. Στη περίοδο από την πρώτη έως τη δεύτερη καραντίνα (με ενδιάμεσους τους καλοκαιρινούς μήνες) οξύνθηκαν οι αντιθέσεις αλλά στο πεδίο της ταξικής πάλης έγειρε η πλάστιγγα υπέρ των αφεντικών. Τον Ιούλη οι ηλεκτρονικές αιτήσεις για εγγραφή στα μητρώα του ΟΑΕΔ  «μπλόκαραν» το σύστημα. Στους χώρους δουλειάς κυριάρχησε η γκρίνια και η οργή αλλά στις συνθήκες αποδιάρθρωσης και γενικότερης ηττοπάθειας δεν έγιναν καύσιμα αντίστασης, πόσο μάλλον αυθόρμητων ξεσπασμάτων.

Η οργανωμένη εργατική τάξη και οι συγκροτημένες ταξικές δυνάμεις σε αυτό το διάστημα δεν κατάφεραν να διεξάγουν κάποια συνολική αγωνιστική κίνηση που να δημιουργεί ταξικό μέτωπο αντίστασης στην εντεινόμενη επίθεση στα εργασιακά δικαιώματα, στο 8ωρο κλπ. Μεγάλο τμήμα της εργατικής τάξης δεν είδε την υπεράσπιση της υγείας της με ανταγωνιστικούς όρους ενάντια στην διαχείριση της πανδημίας από την αστική τάξη. 

Η Γενική Συνομοσπονδία Εξυπηρέτησης Εργοδοτών εξάλλου έχει διαμηνύσει ότι δεν πρόκειται να στηρίξει  την παραμικρή απεργιακή συγκέντρωση ως δείγμα «εθνικής υπευθυνότητας».

Σε αυτή τη φάση η ΣΒΕΟΔ κάτω από δύσκολους διαμορφωμένους ταξικούς συσχετισμούς αποφασίζει να κάνει απεργία στις 8 Οκτώβρη.

Μέσα στο καλοκαίρι και με λίγους μήνες ως πεδίο δράσης για την προπαγάνδισή της η ΣΒΕΟΔ παίρνει μια  ιστορική απόφαση για απεργία. Αυτή η απεργία ανέβασε ένα σκαλοπάτι την εργατική τάξη συνολικά αλλά και το επάγγελμα ειδικά. Έκανε σε όλους γνωστό ότι ένα από τα σκληρά εκμεταλλευόμενα  κομμάτια της εργατικής τάξης παλεύει και δεν σιωπά. Αυτοί που μεταφέρουν τα εμπορεύματα και παίζουν τη ζωή τους κορόνα γράμματα δε σιώπησαν, οργανώθηκαν και πάλεψαν, διεκδίκησαν λίγα από αυτά που καθημερινά τους κλέβουν.

Η ΣΒΕΟΔ επέλεξε τη γραμμή πάλης που για το δίκιο των αιτημάτων η απάντηση είναι ο συλλογικός αγώνας και η απεργία. Γι αυτό χαίρει εκτίμησης από όλα «τα παιδιά με τα παπιά» και τον κάθε εργαζόμενο στους κλάδους των ταχυμεταφορών και της ταχυφαγίας.

Ανεξάρτητα για το αν απέργησαν ή ανεξάρτητα αν διαφωνούν με θέσεις της ΣΒΕΟΔ δεν υπάρχει εργαζόμενος που να μη δικαιώνει το πλαίσιο αιτημάτων της ΣΒΕΟΔ.

Η ΣΒΕΟΔ δεν κινείται με θεαματικές ενέργειες, μεγαλοστομίες χωρίς αντίστοιχη πρακτική, έπαρση χωρίς περιεχόμενα. Οι πιάτσες των συναδέλφων την γνωρίζουν και την εμπιστεύονται ως όργανο που παλεύει για τα ταξικά συμφέροντα. Πριν την ιστορική απόφαση για απεργία στις 8 Οκτώβρη είχαν προηγηθεί: μια καμπάνια ενάντια στην ανασφάλιστη και υποδηλωμένη εργασία, δύο κομβικές απεργίες τον Μάη του 2017 και τον Απρίλη του 2019 (που με τη μαζικότητά τους επέβαλαν τον νόμο 4611/2019 και έκτοτε δίνει αγώνα χαρακωμάτων για να εφαρμοστεί στις πιάτσες) και μια πρωτομαγιάτικη μοτοπορεία μέσα στην πρώτη καραντίνα.

Με αυτή την «αγωνιστική μαγιά» προχώρησε και τελικά κατάφερε να σπάσει μέσα στον Οκτώβρη το κλίμα τρόμου των αφεντικών και της κυβέρνησης. Έδειξε ότι μεταξύ εργατών και καπιταλιστών δεν μπορεί να υπάρξει κοινωνική ειρήνη, συγκρούονται ταξικά συμφέροντα. Αυτή η απεργία και η μοτοπορεία-παρέλαση εκτός από την ενότητα, την αλληλεγγύη και την μαζικότητα ανέδειξε και κάτι άλλο ακόμα πιο τρομακτικό για τα αφεντικά. Ανέδειξε τη δύναμη της οργανωμένης πάλης και τις δυνατότητες που ανοίγονται όταν οι εργάτες χτίζουν οι ίδιοι, μέσα από την πείρα τους, το πλαίσιο των ταξικών διεκδικήσεων.

Αυτή η απεργιακή μοτοπορεία στήριξε ένα υπόμνημα που γράφτηκε συλλογικά μέσα από τις εβδομαδιαίες συνελεύσεις  της ΣΒΕΟΔ και κατατέθηκε στο Υπουργείο. Αυτό το σημαντικό ποιοτικό στοιχείο πρέπει να το γνωρίζει ο κάθε εργάτης και εργάτρια και να διδάσκεται από το παράδειγμα της ΣΒΕΟΔ. Το ξαναλέμε ανεξάρτητα των διαφωνιών που μπορεί να χει καθένας  με τη ΣΒΕΟΔ και τις θέσεις της, πρέπει να της αναγνωριστεί ότι δίνει βάρος στο περιεχόμενο που πρέπει να πάρει ο αγώνας  σε κάθε φάση της ταξικής πάλης. Κινείται βάση σκεπτικών και η αγωνιστική της πορεία  δυστυχώς για κάποιους (που κουνάνε εύκολα το δάχτυλο της «κριτικής» και ως δια μαγείας εμφανίζονται-εξαφανίζονται πάντα σε «λάθος ώρες») την τοποθετεί στη πρωτοπορία των αγώνων στη ταχυμεταφορά και στη ταχυφαγία.

Αν για παράδειγμα και ενώ οι οδηγοί δικύκλου βιώνουν μια κολασμένη περίοδο εντατικοποίησης, η ΣΒΕΟΔ δεν καλούσε σε απεργία, δεν θα ήταν τα πράγματα ακόμα χειρότερα για τους ταξικούς συσχετισμούς; Δεν Θα ήταν κακό προηγούμενο για όλη την εργατική τάξη; Δεν θα ήταν σαν να υποτάσσεται στην «υπεύθυνη» στάση της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας των Παναγόπουλων;  Έλεγαν οι απεργοί χαλυβουργοί στις συνελεύσεις τους και στις πύλες του εργοστασίου ότι αν μας πάνε εμάς, τη βιομηχανική εργατική τάξη, σε μισθούς –ψίχουλα οι υπόλοιποι θα πάτε ακόμα πιο κάτω. Έτσι και έγινε. Αν τώρα οι οδηγοί δικύκλου που σηκώνουν τεράστιο κομμάτι της καπιταλιστικής οικονομίας στη πλάτη τους, σιωπούσαν χωρίς να βγάζουν άχνα, δεν θα ήταν κακό προηγούμενο για όλη την εργατική τάξη; Και βέβαια Θα ήταν λέμε εμείς.

Έτσι η ημερομηνία 8 Οκτώβρη έγινε ένα χαράκωμα. Οι ταξικές δυνάμεις μετρήθηκαν. Η εργατική τάξη της Αθήνας τα χίλια μηχανάκια της μοτοπορείας τα είδε σαν ένα σπάσιμο του μονοπωλίου της εργοδοτικής και κυβερνητικής προπαγάνδας. Τα είδε σαν μια γροθιά της τάξης που σπάει την καθημερινή τρομοκρατία, γι αυτό για άλλη μια φορά η απεργιακή μοτοπορεία  της ΣΒΕΟΔ εισέπραξε χειροκροτήματα και υψωμένες γροθιές από τον κόσμο της δουλειάς και του μεροκάματου. Τα είδε ως τη ταξική φωνή του «όλα συνεχίζονται», ότι οι εργάτες είναι ακόμα εδώ και παλεύουν.

Αυτή η απεργία για μας και ως εργαζόμενοι στο μηχανάκι έδειξε και κάτι άλλο. Ότι σημασία μερικές φορές δεν έχει τι λες αλλά τι κάνεις. Κάθε απεργία είναι σχολείο για την εργατική τάξη. Διδάσκει. Η 8 Οκτώβρη για μας έγινε «μέτρο» για όσους έχουν αναφορά στο επάγγελμα και στη ταχυμεταφορά-ταχυφαγία.  

Μια σειρά σωματεία δεν έβαλαν πλάτη γι αυτήν την απεργία. Αυτό βαραίνει όσους δε συμμετείχαν. Η ταξική πάλη κινείται διαρκώς. Η ΣΒΕΟΔ έκανε  μοτοπορείες στις πιάτσες των συναδέλφων σε όλη την Αττική, βαψίματα, μοιράσματα εφημερίδας σε εβδομαδιαία βάση. Κοντά της βρέθηκαν εργατικές συνελεύσεις και συλλογικότητες του ταξικού κινήματος. Σε όλη την Αθήνα πραγματοποιήθηκαν μοτοπορείες προπαγάνδισης της απεργίας, εκδηλώσεις σε στέκια και μοιράσματα μαζί με μέλη της ΣΒΕΟΔ. Στα νότια κινήθηκε η Πρωτοβουλία εργαζομένων-ανέργων. Στα ανατολικά η Πρωτοβουλία συντροφισσών/συναδέλφων. Στα βόρεια Νομάδες- εργατική συνέλευση. Στα δυτικά η Εργατική Συμμαχία. Στο κέντρο η Επιτροπή εργαζομένων οδηγών δικύκλου στα  βιβλιοπωλεία και τους εκδοτικούς οίκους.

Μετά την πετυχημένη απεργία σε μια πραγματικά τρομοκρατική περίοδο για τους εργαζόμενους, οι σοσιαλδημοκράτες του ΣΥΡΙΖΑ «έκοψαν» κάτι αποσπάσματα «που τους φάνηκαν μπάνικα» από το υπόμνημα για να τα φέρουν στην Βουλή, δήθεν ως προασπιστές εργατικών δικαιωμάτων. Ενώ τελευταία θυμήθηκαν πάλι στη Βουλή ότι οι οδηγοί δικύκλου δικαιούνται Βαρέα και Ανθυγιεινά (!). Πού ήταν λοιπόν πριν και δε νομοθέτησαν στα ξερονήσια και στις εξορίες;  Τραγελαφικοί.

Ήταν αναμενόμενο. Η οργανωμένη εργατική τάξη που παλεύει για τα δικαιώματα της δεν τρέφεται με λωτούς. Γνωρίζει το παιχνιδάκι κυβέρνησης-αντιπολίτευσης και δε στέκεται σε «φιλεργατικές» παρεμβάσεις εντός Βουλής μα βλέπει τις «μπλε και ροζ» πινελιές σε όλο το κάδρο της βίαιης καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης. 

Τελειώνοντας στέλνουμε τους πιο θερμούς συναδελφικούς χαιρετισμούς σε όλα τα μέλη της ΣΒΕΟΔ που μαζί πορευτήκαμε και σε αυτήν την απεργία. Ο αγώνας μας για την προλεταριακή υπόθεση συνεχίζεται.