Τις τελευταίες ημέρες παρακολουθούμε στα δελτία ειδήσεων και στο διαδίκτυο εικόνες και άρθρα για εκατοντάδες στοιβαγμένα δέματα, για τον φόρτο εργασίας που επωμίζονται οι εργαζόμενοι στις ταχυμεταφορικές εταιρείες. Δεν βλέπουμε όμως πουθενά ότι ο αγώνας δρόμου των εργαζομένων για την άμεση παράδοση των παραγγελιών, μεταφράζεται σε κέρδη για τα αφεντικά. Φυσικά, για άλλη μια φορά, όπως και στο προηγούμενο lockdown, τα κέρδη τους τα παράγουμε εμείς. Αναγκαζόμαστε να ρισκάρουμε τις ζωές μας, δουλεύοντας αδιάκοπα χωρίς άδειες και με εξαντλητικά ωράρια (10ωρα, 12ωρα) ακόμα και τα σαββατοκύριακα.
Εκτός από τον κίνδυνο ατυχήματος λόγω και της εντατικοποίησης, είμαστε εκτεθειμένοι και απροστάτευτοι απέναντι στην πανδημία. Παρόλο που αυξήθηκαν τα κέρδη των αφεντικών κανένα μέτρο υγιεινής δεν τηρείται στους χώρους εργασίας κατά την διαλογή, αλλά ούτε και κατά την παράδοση των παραγγελιών.
Αναγκαζόμαστε κάτω από την πίεση των αποστολών να μπαινοβγαίνουμε σε πολυκατοικίες και ασανσέρ αυξάνοντας τις πιθανότητες να νοσήσουμε από Covid-19. Τα έξοδα για γάντια, μάσκες και αντισηπτικά βγαίνουν από τις τσέπες των οδηγών. Εννοείται πως δεν θα ήμασταν ευχαριστημένοι αν τα έξοδα για την τήρηση των μέτρων υγιεινής ήταν δικά τους. Ικανοποιημένοι θα ήμασταν αν δεν γινόμαστε γρανάζια, ώστε να μην παγώσουν οι εμπορικές συναλλαγές των εκμεταλλευτών μας και αν μεταφέραμε μόνο είδη πρώτης ανάγκης με όλα τα μέτρα, για την ασφάλειά μας.
Την δεδομένη στιγμή που δεν γίνονται τα παραπάνω και βιώνουμε την εκμετάλλευση στο πετσί μας θα πρέπει να αντιδράσουμε. Θα πρέπει να αντιδράσουμε γιατί νιώθουμε οργή όταν στις πλάτες τις δικές μας πλουτίζουν χωρίς να υπολογίζουν τις ζωές μας. Νιώθουμε οργή όταν το πρωί που ανοίγουμε το PDA, εγώ και οι συνάδελφοί μου, για να σκανάρουμε τις αποστολές στο δρομολόγιο μας, ένα λογότυπο εμφανίζεται στην οθόνη (εμπνευσμένο από το marketing της ACS) αναγράφοντας ότι πρέπει να φοράμε μάσκες (εδώ γελάμε)!
Θα τους απαντήσουμε: να αφήσουν την κοροϊδία και ξέρουμε πολύ καλά τι πρέπει να κάνουμε για να προστατευτούμε, την στιγμή που για αυτούς είμαστε μόνο νούμερα και αναλώσιμοι. Επίσης, νιώθουμε οργή όταν για να βγάλουν τον όγκο εργασίας μάς τάζουν ένα ευρώ την παράδοση πετώντας το καρότο για να τρέξουμε από πίσω και να δουλέψουμε σαββατοκύριακα, νομίζοντας πως θα πρέπει να τους έχουμε και ευγνωμοσύνη που έχουμε δουλίτσα και μας δίνουν την δυνατότητα να βγάλουμε δήθεν καλό μεροκάματο το σαββατοκύριακο.
Συνάδελφοι, το δικό μας καθήκον είναι να σταματήσουμε να τρέχουμε πίσω από το καρότο και να φωνάξουμε ότι η ευγνωμοσύνη είναι αρρώστια των σκυλιών και δεν θα γίνουμε ποτέ τα δικά τους σκυλιά. Θα μείνουμε αδέσποτα, φτιάχνοντας την δικιά μας αγέλη, συμμετέχοντας οργανωμένα στο ταξικό μας σωματείο, ΣΒΕΟΔ. Για να μπορέσουμε να δαγκώσουμε, όχι τα χέρια που μας ταΐζουν (όπως θέλει να πιστεύουμε ο Φέσσας και κάθε καπιταλιστής), αλλά τα χέρια που μας κλέβουν.
Γ. εργαζόμενος σε κατάστημα της ACS στην Αθήνα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου