Έξι χρόνια έχουν περάσει από την εξέγερση του Φέργκιουσον, τον Αύγουστο του 2014. Έξι χρόνια από τότε που οι φτωχοδιάβολοι των ΗΠΑ επί ένα σχεδόν μήνα συγκρούονταν με τις αναβαθμισμένες- στρατιωτικά και οικονομικά- αστυνομικές δυνάμεις του «πρώτου αφροαμερικανού προέδρου στην ιστορία των ΗΠΑ», Μπαράκ Ομπάμα.
Μέσα από τις φωτιές εκείνης της εξέγερσης έμειναν στην ιστορία τα ονόματα των τριών δολοφονημένων από μπάτσους μαύρων φτωχών, του Ταμίρ Ράις, του Έρικ Γκάρνερ, του Μάικλ Μπράουν. Ήταν μόνο τρία ονόματα από μια λίστα χιλιάδων δολοφονημένων.
Εκεί στην καρδιά του κτήνους- όπως γράφαμε στο τεύχος 19 του περιοδικού Βίδα- στην ιμπεριαλιστική υπερδύναμη, όπου «ο πόλεμος ενάντια στον «εσωτερικό εχθρό» είναι το καθεστώς, η χρόνια κραυγαλέα αστυνομική βία είναι το καθεστώς, η κρατική καταστολή στις φτωχογειτονιές των αστικών κέντρων είναι το καθεστώς, η δαιμονοποίηση του μαύρου/πορτορικανού/τσικάνο/ασιατικού προλεταριάτου είναι το καθεστώς».
Ιδιαίτερα για τους αφροαμερικανούς φτωχούς η πιθανότητα να χτυπηθούν μέχρι θανάτου από την «μπλε πανούκλα», τους μπάτσους, είναι ένας στους χίλιους ανήλικοι ή ενήλικες.
Εκεί όπου τα μονοπώλια με τα αμύθητα κέρδη τους αποφασίζουν για τις τύχες ολόκληρων λαών, για την πλειοψηφία των αφροαμερικανών ο δρόμος για την επιβίωση είναι στρωμένος με ανεργία, φτώχεια, εξαθλίωση, καταστολή, θάνατο.
Το τιμόνι της ιμπεριαλιστικής μηχανής των ΗΠΑ έχει αλλάξει χέρια, το αντίπαλο κομμάτι της αστικής τάξης χάραξε τις νέες πολιτικές του με τα παλιά του μέσα: ρεπουμπλικανικό πρόσωπο, φρασεολογία και πρακτική της δικτατορίας του κεφαλαίου.
Η πρόσφατη πανδημία του νέου κορονοϊού* έγινε με τη σειρά της μακάβριος καθρέφτης των βαθιών ταξικών ανισοτήτων της βορειοαμερικανικής κοινωνίας: ολοένα πληθαίνουν οι στατιστικές που φέρνουν στο φως την ταξική «προτίμηση» του ιού στους αφροαμερικανούς φτωχούς. Στο Ουισκόνσιν, για παράδειγμα, όπου οι αφροαμερικανοί είναι μόλις το 6% του πληθυσμού, έχουν το 40% των νεκρών από το νέο ιό. Η εξήγηση βέβαια δεν βρίσκεται στο φυλετικό χρώμα αλλά στην ταξική θέση: οι περισσότεροι συνέχισαν να δουλεύουν σε κακοπληρωμένες δουλειές χωρίς δυνατότητα ασφάλισης, με μηδενική πρόσβαση στο σύστημα υγείας και καμία πρόνοια στην περίθαλψη παιδιών και ηλικιωμένων. Και το βάθεμα της κρίσης υπόσχεται μόνο μεγαλύτερη εξαθλίωση.
Στις 25 Μαΐου, εν μέσω πανδημίας του νέου ιού και προεκλογικής περιόδου, το «αμερικάνικο όνειρο της χώρας της ελευθερίας» κλονίστηκε για άλλη μια φορά.
Η καταγεγραμμένη σε εικόνα δολοφονία από τους μπάτσους του Τζορτζ Φλόιντ στη Μινεάπολη δεν χάθηκε στην κρεατομηχανή των καπιταλιστικών μίντια. Δεν έμεινε αναπάντητη.
Από την πρώτη μέρα οργισμένοι διαδηλωτές επιτίθενται σε αστυνομικά τμήματα, στήνουν οδοφράγματα, συγκρούονται με τις δυνάμεις καταστολής, πυρπολούν καταστήματα, απαλλοτριώνουν τα ελάχιστα από αυτά που τους ανήκουν. Δεν υποχωρούν ούτε μπρος στον στρατό της Εθνοφρουράς.
Στις μέρες που ακολουθούν, η αντιβία των φτωχοδιαβόλων- παρά την απαγόρευση κυκλοφορίας και όλα τα είδη καταστολής που έχει να επιδείξει η βορειοαμερικανική δολοφονική μηχανή- ξεσπά σε μια σειρά μεγαλουπόλεις των ΗΠΑ με επιθέσεις σε κυβερνητικά κτίρια, σε δικαστήρια, με οδοφράγματα και μπλόκα σε μεγάλες λεωφόρους.
Κι ενώ μέχρι στιγμής οι συγκρούσεις συνεχίζονται, οι υποκριτικές αγκάλες της «ξένης σημαίας» έχουν ήδη ανοίξει διάπλατα. Από τους Δημοκρατικούς εκπροσώπους του Κεφαλαίου, από «αλληλέγγυους» δισεκατομμυριούχους, από ευαισθητοποιημένες εταιρείες κολοσσούς, όλοι έχουν κάτι να κερδίσουν από την συμπαράστασή τους. Ταυτόχρονα πληθαίνουν και οι φωνές της «φυλής» της αστικής τάξης που εναντιώνονται στο ξέσπασμα της ταξικής αντιβίας περιφρουρώντας τα συμφέροντά τους. Κι αν η επίθεση των κατασταλτικών δυνάμεων στοχεύει στο σώμα των εξεγερμένων, η δουλειά που κάνουν όλοι οι παραπάνω στοχεύει στο μυαλό.
Όσο όμως κι αν οι φωνές για οργάνωση της αυτοάμυνας έχουν δύσκολα μέτωπα να αντιπαλέψουν, το δίκιο των εξεγερμένων των ΗΠΑ βγαίνει μέσα από τις φλόγες κάνοντας ακόμη πιο ηχηρό το μήνυμα: Ενάντια στην καπιταλιστική κρεατομηχανή, ο μόνος δρόμος είναι ο αγώνας με όλα τα μέσα.
*Στις 2 Ιουνίου κι ενώ οι φλόγες της εξέγερσης σκορπίζουν σε πολλές πολιτείες των ΗΠΑ, μεταφέρεται στο νοσοκομείο χτυπημένος από τον νέο ιό ο Τζαλίλ Μουντακίμ. Ο Τζαλίλ Μουντακίμ βρίσκεται στις φυλακές των ΗΠΑ από το 1971, πολιτικός κρατούμενος, καταδικασμένος για τον αγώνα υπέρ της ταξικής απελευθέρωσης των αφροαμερικανών, ως μέλος των Μαύρων Πανθήρων. Κι ενώ εκτίει ήδη τη διπλάσια σχεδόν ποινή από τη συνηθισμένη για ισόβια κάθειρξη, σε αίτημα δικαστή να αποφυλακιστεί προσωρινά για ιατρικούς λόγους, ο γενικός εισαγγελέας απαντά με απαγόρευση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου