Για κείνους που δεν ήθελαν να μιλήσουν, για κείνες που δεν ήταν «κάποιες», για τη γενιά που έκανε το χρέος της, κρατώντας τη σκυτάλη του αγώνα από τις προηγούμενες γενιές.
Για τη φοιτητική νεολαία προερχόμενη από τα αγροτόπαιδα και την εργατιά που σήκωσε ανάστημα στην στρατιωτικοφασιστική χούντα και τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και συμμετείχε στην εξέγερση του 1973 μέσα στην στρατιά των «ανώνυμων και ταπεινών» του λαού μας. Για αυτούς και αυτές που χωρίς ποτέ να κραυγάσουν τη συμμετοχή τους στα «μεγάλα γεγονότα» των μετέπειτα ηγετίσκων σήκωσαν στις πλάτες τους τη λαϊκή αντίσταση με αυταπάρνηση και σθένος.
Για όλες και όλους που έβαλαν το λιθαράκι τους για να
ανοίξει ο δρόμος για μια Ελλάδα λεύτερη από την ιμπεριαλιστική εξάρτηση και την
ταξική εκμετάλλευση και βρέθηκαν εκεί που η συνείδηση τους τραβούσε. Στις
διαδηλώσεις, στις συγκρούσεις, στα οδοφράγματα. Απέναντι από τις αύρες και τα
τάνκς. Εκεί που η συντροφική ενότητα και η λαϊκή πάλη έφτιαξε ανθρώπους
αγωνιστές και αγωνίστριες και διαμόρφωσε μια άλλη πάστα ανθρώπων χωρίς ποτέ να
ζητήσουν αξιώματα και μετάλλια. Λαϊκοί αγωνιστές και αγωνίστριες που μας
κλείνουν το μάτι, σιωπηλοί και χαμογελαστοί, χωρίς τα μεγάλα λόγια και τα «ηρωικά
κατορθώματα» κατόπιν εορτής που μας χόρτασαν οι μεταπολιτευτικοί ψευτοαριστεροί
σαλτιμπάγκοι…
Για κείνες και κείνους και φέτος στο δρόμο 48 χρόνια μετά,
φόρος τιμής στα παιδιά του λαού που έχυσαν το αίμα τους για ανώτερα ιδανικά. Η
πύλη του Πολυτεχνείου φωνάζει: να μη ζήσουμε σα δούλοι… Να οργανωθούμε, να
ξεσηκωθούμε…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου