Κέρκυρα: ένα παράδειγμα της «Βιομηχανίας τουρισμού» στο τέταρτο κύμα της πανδημίας

Από τη μία πλευρά το λανσάρισμα του τουρισμού ως «βαριά βιομηχανία» της χώρας από τους πολιτικούς εκπροσώπους της αστικής τάξης. Ανάπτυξη και ζεστό χρήμα με αέρα κοπανιστό μάς τσαμπουνάνε οι διαχειριστές του ελληνικού καπιταλισμού. Οι καπιταλιστές του τουρισμού, ξενοδόχοι, εφοπλιστάδες, μαγαζάτορες, τρίβουν τα χέρια τους για το νέο γύρο κερδοφορίας και ξεζουμίσματος των εργαζομένων, που φυσικά ούτε η πανδημία δεν θα μπορούσε να την σταματήσει. Από την περσινή χρονιά, όπως και φέτος, το δήλωσαν ευθαρσώς και το έκαναν πράξη, το κέρδος είναι το παν, η υγεία των εργαζομένων στα σκουπίδια.

Οι προπαγανδιστικοί μηχανισμοί του αστικού κράτους δουλεύουν από νωρίς και ασταμάτητα, ώστε να πείσουν για τα «καλά του τουρισμού», όχι αυτά της ξεκούρασης και ανάπαυσης της εργατικής τάξης, αλλά το αντίθετο: την περαιτέρω εκμετάλλευσή της και κλοπής των κόπων της. Στο ίδιο έργο θεατές και φέτος. Μάχη για να ανοίξει ο τουρισμός· και αυτή η μάχη εχθρεύεται τον φυσικό αντίπαλο του καπιταλιστικού συστήματος: την εργατική τάξη, που ρίχνεται και εν μέσω πανδημίας να δουλέψει χωρίς δικαιώματα στην αρένα ως θήραμα του βάρβαρου καπιταλιστικού συστήματος.

Έτσι είναι οι εργάτες που πληρώνουν το μάρμαρο, που δεν έχουν τίποτα άλλο πέρα από την εργατική τους δύναμη που πουλάνε για να ζήσουν. Αυτοί και αυτές που νύχτα-μέρα τσακίζουν τα κορμιά τους στα κάτεργα της «τουριστικής βιομηχανίας», για να κερδίζουν τα λίγα παράσιτα, οι καπιταλιστές.

Διαβάζουμε στο διαδίκτυο σε ιστοσελίδα με αγγελίες για «ονειρική» εργασία στην Κέρκυρα:

«H Kέρκυρα είναι ιδανικό νησί να επιλέξει κανείς για να εργαστεί το καλοκαίρι συνδυάζοντας παράλληλα και διακοπές. […] Και ποιος δε θα ήθελε να ξυπνάει το πρωί για δουλειά ατενίζοντας την Ανατολή του Ήλιου επάνω στη θάλασσα και στο τέλος της εργασίας να χαλαρώνει με μπάνιο στη θάλασσα και ποτό δίπλα στο κύμα. Μερικά από τα πολλά πλεονεκτήματα να εργάζεται κανείς σε νησί είναι αυτά. Τα υπόλοιπα μπορεί να τα ανακαλύψει κανείς αρκεί να κάνει το βήμα να έρθει στο νησί!».

Αυτά τα ωραία μάς λένε οι διαφημιστές των αφεντικών στο νησί. Τελικά όποιος κάνει το βήμα να πάει στο νησί «ανακαλύπτει» και τα υπόλοιπα: Εκμετάλλευση, τρομοκρατία, εντατικοποίηση…

Ο μεγαλοξενοδοχειακός όμιλος «Labranda» με πολυτελή ξενοδοχεία σε Κροατία, Μάλτα, Ιταλία, Αίγυπτο, Μαρόκο, Ισπανία, Τουρκία, αλλά και σε πολλά σημεία της Ελλάδας, ένα από αυτά στην Κέρκυρα, είναι ένα παράδειγμα, μέσα στα πολλά, για να κατανοήσουμε τι εστί τουρισμός και για ποιων τα συμφέροντα κόπτονται οι διαχειριστές του καπιταλισμού στην Ελλάδα.

Οι μισθωτοί στον όμιλο και σε κάθε πόστο, έρχονται αντιμέτωποι με την εντατικοποίηση στη δουλειά κάτω από ασφυκτικές συνθήκες.

«Φιλοξενούνται» ανά δύο σε δωμάτια - τα οποία βρίσκονται σε απόσταση 1,5 χιλιομέτρου από την ξενοδοχειακή μονάδα, όπου οι εργαζόμενοι αναγκάζονται να διανύσουν από παραλιακό δρόμο κάτω από τον ήλιο, μετά το σχόλασμα - και που φυσικά ουδεμία σχέση δεν έχουν με αξιοπρεπή διαβίωση. Και δεν φτάνει μόνο αυτό. Τα αφεντικά βρήκαν έναν ευφάνταστο τρόπο για να κλέβουν ακόμα ένα μέρος από τον μισθό των εργαζομένων: χωρίς να αναγράφεται στη σύμβαση, ούτε καν προφορικά, κρατάνε 80 ευρώ το μήνα από τον μισθό, ως πληρωμή για τα δωμάτια που τους «παραχωρούνται», ώστε να βρίσκονται «κοντά» στον χώρο της δουλειάς τους (δηλαδή κρατάνε 160 ευρώ σύνολο ως νοίκι για κάθε δωμάτιο)!

Οι εργαζόμενες κυρίως δέχονται επιπλήξεις για την εμφάνισή τους. Για το πως θα βάφονται, πως θα κρύβουν τα τατουάζ, πως θα έχουν τα μαλλιά τους… Όλα αυτά αφού πρώτα τους έχουν προμηθεύσει με στολές εργασίας, οι οποίες πάνε από τον έναν εργαζόμενο στον άλλον χωρίς να παίρνονται τα απαραίτητα μέτρα υγιεινής . Ακόμα κάτι που γνωστοποιείται στους εργαζόμενους κατά την πρόσληψή τους ως εντολή και είναι «κρυφό μυστικό» σε όλο τον κλάδο, σε κάθε καπιταλιστική τουριστική επιχείρηση είναι ότι απαγορεύεται να πίνουν νερό μπροστά στους πελάτες. Όσο για το ωράριο, το μισάωρο διάλειμμα που έχουν για λίγη ανάπαυση οι εργαζόμενοι, σε μια δουλειά εξαντλητική και ασταμάτητη, τους το «φοράνε» καπέλο» στο τέλος της βάρδιας.  

Λίγο πριν τη ψήφιση  τους αντεργατικού «νομοσχεδίου Χατζηδάκη» (Ιούνης), που ειδικά για τους εργαζόμενους στον τουρισμό σημαίνει τσάκισμα και απληρωσιά, εργοδότες και μανατζαραίοι τρομοκρατούσαν τους εργαζόμενους να πάνε νωρίτερα στο ξενοδοχείο, ώστε στην περίπτωση που εμφανιστούν σωματεία στον χώρο δουλειάς, να βρίσκονται ήδη στα πόστα τους.

Σε συνθήκες τώρα πανδημίας, μέρος των συναδέλφων του ξενοδοχείου δεν δεχόταν την ύπαρξη της πανδημίας (!) που αυτό σήμαινε άλλο ένα σοβαρό «εσωτερικό» εμπόδιο στις γραμμές των εργαζομένων για διεκδίκηση υγειονομικών μέτρων... Αυτή η στάση από μέρος των συναδέλφων έκανε ακόμα πιο ασφυκτική την πάλη για υγειονομική προστασία, την ώρα που και στο νησί της Κέρκυρας θερίζει ο Covid-19... Τραγελαφικό της όλης κατάστασης είναι ότι η εργοδοσία δεχόταν την ύπαρξη του ιού, υποχωρώντας στα επίμονα αιτήματα συναδέλφων και την ίδια ώρα αυτοακυρονόταν, λόγω των καλοθελητών που αρνιούνται τα μέτρα αφού αρνιούνται την ύπαρξη της πανδημίας.

Τέτοιες θέσεις αρνητών της πανδημίας μέσα στους χώρους δουλειάς που συχνά πυκνά ακούμε στον κλάδο του τουρισμού, σπάνε την ενότητα των εργαζομένων και τάσσονται στην ουσία με τα αφεντικά.

Ενώ στο εσωτερικό των εργαζομένων δεν λείπουν οι σεξιστικές και παραβιαστικές συμπεριφορές εις βάρος των εργαζόμενων γυναικών από ελάχιστούς αλλά ιδιαίτερα ενοχλητικούς «συναδέλφους».

Τα παραπάνω είναι μόνο ένα παράδειγμα από τα όσα έρχονται αντιμέτωποι οι εργαζόμενοι και οι εργαζόμενες στα τουριστικά κάτεργα. Αυτή είναι η ανάπτυξη που φέρνει το «τουριστικό μοντέλο» στην οικονομία, αυτή είναι η πραγματικότητα που αποκρύβουν - και λογικό - τα αστικά επιτελεία που εξυπηρετούν τους εκμεταλλευτές στον τουρισμό: Ανάπτυξη ίσον κέρδη για τους καπιταλιστές και ταξική εκμετάλλευση σε όλα τα επίπεδα για τους μισθωτούς.

Αυτές και αυτοί που καθημερινά παλεύουν για το μεροκάματο, που συνεχώς φλερτάρουν με την ανεργία, που και με το νέο νομοσχέδιο - συμπλήρωμα της συνολικής επίθεσης στην εργατική τάξη – θα αναγκαστούν «και με τη βούλα» να δουλεύουν ατελείωτες ώρες και απλήρωτες/οι, είναι αυτές/οι που πρέπει να παλέψουν για τα συμφέροντά τους. Η ζύμωση και η οργάνωσή τους στους χώρους δουλειάς θα σπάσει τον φόβο και την τρομοκρατία που σπέρνουν τα αφεντικά. Η συγκρότησή τους και η πάλη τους κάτω από την σημαία των ταξικών τους συμφερόντων είναι το μόνο που μπορεί να αντιπαρατεθεί στη συνολική επίθεση του Κεφαλαίου.