Με αφορμή την ιστορία του υφυπουργού Διαματάρη, που δήλωνε ένα… λαμπρό βιογραφικό με σπουδές που δεν είχε κάνει, μας ήρθε αυθόρμητα ένα… ανόσιο ερώτημα: αλήθεια, τι σπουδές είχε κάνει ο Στάλιν;
Γνωστή είναι η απάντηση. Το φτωχόπαιδο από μια κωμόπολη της Γεωργίας δεν κατάφερε να τελειώσει ούτε ένα παπαδίστικο σχολείο μέσης εκπαίδευσης, στο οποίο το είχε στείλει η μάνα του. Άρχισε τα επαναστατικά του (φαινόταν από μικρός), τον απέβαλαν δια παντός και ξεκίνησε έκτοτε μια λαμπρή πορεία στο ρωσικό επαναστατικό κίνημα (μετά και στο διεθνές).
Στη διάρκεια αυτής της πορείας δε σταμάτησε ποτέ να μαθαίνει. Ρουφούσε σαν σφουγγάρι τους κλασικούς, μάθαινε φιλοσοφία, πολιτική οικονομία, κοινωνιολογία, διαμορφωνόταν σε έναν ολοκληρωμένο επαναστάτη. Παράλληλα, παρήγαγε και ο ίδιος θεωρία. Κι όταν ήρθε η ώρα το κόμμα του να πάρει την εξουσία, ως ηγέτρια δύναμη της Ρωσικής Σοσιαλιστικής Επανάστασης, ήταν έτοιμος να αναλάβει τα πιο υψηλά καθήκοντα. Και να τα φέρει σε πέρας με επιτυχία, καθώς συνέχισε να μελετά και να παράγει θεωρία.
Σκέφτεστε τι πλάκα θα είχε, στις συναντήσεις τους στη διάρκεια του Β' παγκόσμιου πολέμου, ο απόφοιτος του Χάρβαρντ και του Κολούμπια μεγαλοαστός Ρούσβελτ ή ο απόφοιτος του Χάροου και της Στρατιωτικής Ακαδημίας αριστοκράτης Τσόρτσιλ να τολμούσαν να ρωτήσουν τον Στάλιν για τις ακαδημαϊκές σπουδές του; Μπορεί να τον μισούσαν θανάσιμα (ιδιαίτερα ο Τσόρτσιλ), όμως έχουν εκφράσει δημόσια το θαυμασμό τους για τις ικανότητές του.
Καταλάβατε ποια είναι η ουσία με τους Διαματάρηδες (που είναι πολλοί και όχι μόνο στην Ελλάδα); Δεν είναι τα υπαρκτά ή ανύπαρκτα πτυχία τους, τα «μαϊμουδισμένα» διδακτορικά και άλλα τέτοια ευτράπελα που κατά καιρούς βλέπουν το φως της δημοσιότητας σε διάφορες καπιταλιστικές χώρες, αλλά το ότι προσπαθούν να κρυφτούν πίσω από τους ακαδημαϊκούς τίτλους, γιατί έτσι θέλει τους πολιτικούς ηγήτορές της η μπουρζουαζία.
Αντίθετα, το προλεταριάτο, πέρα από κορυφαίους διανοούμενους που υπηρέτησαν την υπόθεσή του, μερικοί με λαμπρούς ακαδημαϊκούς τίτλους (Μαρξ, Λένιν, Λούξεμπουργκ, Γκράμσι, Καρλ Λίμπκνεχτ, Γληνός και τόσοι άλλοι), έχει αναδείξει από τα σπλάχνα του ηγέτες που δεν είχαν να ζηλέψουν τίποτα από τους διανοούμενους. Με την αυτομόρφωση, με τη δουλειά μαζί με επαναστάτες διανοούμενους κατηρτισμένους σε ειδικούς τομείς, με σπουδές σε κομματικές σχολές και στις σχολές της Κομμουνιστικής Διεθνούς, αναδείχτηκαν σε τεράστιες πολιτικές προσωπικότητες στις χώρες τους και διεθνώς.
Για να αναφερθούμε σε μερικούς μόνο, ο Γερμανός Ερνστ Τέλμαν ήταν λιμενεργάτης στο Αμβούργο, ο Ισπανός Χοσέ Ντίαθ ήταν αρτεργάτης στη Σεβίλλη, ο δικός μας Νίκος Ζαχαριάδης ήταν λιμενεργάτης στην Κωνσταντινούπολη, ο Πολωνός Μπολεσλάβ Μπιερούτ ήταν εργάτης στο Λούμπλιν, ο τσέχος Κλίμεντ Γκόντ-βαλντ ήταν κλωστοϋφαντουργός και μετά οικοδόμος. Τεράστιες προσωπικότητες όλοι τους, σφράγισαν την ιστορία των χωρών τους. Ακόμα και οι αστοί ιστοριογράφοι, που τους μισούν θανάσιμα, δεν τολμούν να αμφισβητήσουν τις ηγετικές τους ικανότητες, ούτε ασχολήθηκαν ποτέ με τα πτυχία τους.
Δεν κάνουμε κήρυγμα κατά της πανεπιστημιακής μόρφωσης, φυσικά (είναι γνωστές, άλλωστε, οι θέσεις της οργάνωσής μας στο ζήτημα της μόρφωσης). Διάκριση ανάμεσα σε Ανθρώπους και ποντίκια κάνουμε. Ανάμεσα σε αστούς πολιτικούς και σε προλετάριους πολιτικούς. Σε ανθρώπους που τα βρήκαν όλα έτοιμα και σε ανθρώπους που σφυρηλάτησαν την ηγετική τους προσωπικότητα στο καμίνι της ταξικής πάλης και με σκληρή προσωπική δουλειά.
ΥΓ. Να μην το ξεχάσουμε: και ο Φρίντριχ Ενγκελς δεν είχε πανεπιστημιακό πτυχίο! Ήταν όμως ο Ενγκελς, όχι ο Διαματάρης…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου