Πέμπτη 24 Αυγούστου 2017

Πάλη ενάντια στον οπορτουνισμό

Πολλοί οι ιστορικοί σταθμοί του αναθεωρητικού ευρωκομμουνιστικού ρεύματος στην χώρα, που δείχνουν πως «αγωνίστηκε» ενάντια στο εγχώριο και διεθνές Κεφάλαιο. Ειδικότερα του  επονομαζόμενου ΚΚΕ εσωτ. που εξυπηρέτησε με όλους τους τρόπους την αστική τάξη. Αυτή η χούφτα αποστατών και οπορτουνιστικών στοιχείων που άγγιζαν πολλές φορές τα όρια του χυδαίου αντικομμουνισμού, έχουν αφήσει αρκετά ντοκουμέντα που εύκολα μπορεί να καταλάβει κανείς από ποια μήτρα προέρχεται η συγκεκριμένη σοσιαλφασιστική κυβέρνηση.

Από το ‘56 και μετά με συνέπεια αποδομεί-αναθεωρεί-σπεκουλάρει.
Μετά τις δηλώσεις του Κοντονή για την υποτιθέμενη μη συμμετοχή στο αντικομμουνιστικό συνέδριο της Εσθονίας και την ευρωκομμουνιστική ψευτο-ουδετερότητα του τύπου («δημοκρατία και σοσιαλισμός», «άνοιξη» Πράγας, «αντιδογματική» αριστερά και λοιπές καραμέλες) δεν μπορούμε να μην μπούμε στον πειρασμό να δημοσιεύσουμε μικρά «πιπεράτα» από τα έργα και τις ημέρες του ελληνικού ευρωκομμουνισμού…

Κυκλοφόρησε το 2015 από τις εκδόσεις της Βουλής, στη σειρά Τετράδια Κοινοβουλευτικού Λόγου η ομιλία του Λ. Κύρκου το 1979 στη βουλή με τίτλο: Η προσχώρηση της Ελλάδας στις Ευρωπαϊκές Κοινότητες.

Αυτή η ιστορική ομιλία είναι το μεγάλο ΝΑΙ του ΚΚΕ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥ στην ένταξη της χώρας στην ΕΟΚ…

Το συνιστούμε ανεπιφύλακτα. Γιατί δείχνει την συνέπεια που η αναθεωρητική αριστερά υπηρετεί τα συμφέροντα των καπιταλιστών και όχι των εργαζομένων. Δείχνει από ποια πολιτική μήτρα προέρχονται οι σημερινοί αριστεροί κυβερνητικοί… Ας δούμε κάποια «πιπεράτα»:

(…)Καρπός μιας απλουστευτικής προπαγάνδας θα ήταν να θεωρήσουμε, ότι οι υπεύθυνοι για όλες τις αρνητικές εξελίξεις, που συνόδευσαν την εθνική μας ζωή τα τελευταία χρόνια, δεν είναι ο αμερικάνικος παράγοντας, όπως επί ολόκληρα χρόνια επισημάνθηκε και καλλιεργήθηκε αυτή η εκτίμηση, αλλά κάποιες άλλες δυνάμεις που βρίσκονται στην Ευρώπη. Το ίδιο τυπικές και αντιδιαλεκτικές είναι και οι απλουστευτικές ταυτότητες «ΕΟΚ ΚΑΙ ΝΑΤΟ ΤΟ ΙΔΙΟ ΣΥΝΔΙΚΑΤΟ», που θυμίζουν άλλες βαθιά αντιδιαλεκτικές ταυτότητες της Αριστεράς που τις πλήρωσε το προοδευτικό μας κίνημα. Ποιος  δε θυμάται τις ταυτότητες «τι Παπάγος, τι Πλαστήρας» που ανήκουν στην ευθύνη της Αριστεράς και που συνέβαλαν κι αυτές στις δυσκολίες που αντιμετώπισε η εθνική μας πορεία. (…)

(…)Η ένταξη, δίνοντας μας τα δικαιώματα πλήρους μέλους, θα επιτρέψει στη Χώρα μας να επωφεληθεί απ την ΚΑΠ –κοινή αγροτική πολιτική- από τη χρηματοδότηση των Κοινοτικών Ταμείων, απ τη συμμετοχή στα κέντρα λήψης των αποφάσεων.(…) 

(…)Εξάλλου μέσα στην ΕΟΚ, δίνεται η δυνατότητα ν’ αγωνιστούμε μαζί με τους άλλους μεσογειακούς λαούς για ν΄αλλάξουν οι σημερινές ανισότιμες σχέσεις βορρά-νότου, ενώ με την ένταξη και της Ισπανίας και της Πορτογαλίας, μπορεί να μεταβληθεί ο συσχετισμός δυνάμεων στις Κοινότητες και να καταστεί δυνατή μεταξύ άλλων μια πιο ισόρροπη ανάπτυξη με τη μεταφορά πόρων και την ενίσχυση των επενδύσεων στις λιγότερο αναπτυγμένες περιοχές του Νότου.(…)

(…)Ο ρόλος του εργατικού κινήματος δεν είναι να καταριέται τον καπιταλισμό, ή να εικονογραφεί μόνο τα δεινά του, αλλά να εργάζεται επικεφαλής των μαζών που εκμεταλλεύεται η καπιταλιστική διαδικασία, για την ανατροπή των παραγωγικών σχέσεων και την επιβολή σοσιαλιστικών σχέσεων, μέσα από τους πιο πρόσφορους δρόμους (…)

(…)Οι δυνάμεις που αντιτίθενται στην ένταξη προβλέπουν βιβλικές οικονομικές καταστροφές για όλους ανεξαίρετα τους κλάδους της οικονομίας της Χώρας και απώλεια κάθε δυνατότητας εθνικού προγραμματισμού. (…)

(…) Αν αντί, να ενώσουμε τις προσπάθειές μας σε συγκεκριμένους στόχους, πάνω από διαφωνίες, πιαστούμε στο δόκανο της πόλωσης ανάμεσα σε ευρωπαϊστές και αντιευρωπαϊστές, θα μπούμε στο δρόμο ενός λάθους, με καταστροφικές ίσως συνέπειες.(…)

Τέλος, παραθέτουμε κάποια πολύτιμα συμπεράσματα που απαντούν τόσο στα παραπάνω, αλλά και γενικότερα στους αριστερούς αναθεωρητές, από το βιβλίο του Κώστα Σκολαρίκου «ευρωκομμουνισμός»: Θεωρία και στρατηγική υπέρ του Κεφαλαίου:

« (..) Αν οι ρίζες του κομμουνιστικού κινήματος στην Ευρώπη και σε όλο τον κόσμο συνδέονται ευθύγραμμα με την πεποίθηση πως η εργατική τάξη, επικεφαλής της «γης των κολασμένων», μπορεί να ανατρέψει τον καπιταλισμό και να οικοδομήσει μια κοινωνία απαλλαγμένη από την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, η κατάληξη των κομμάτων που πρωταγωνίστησαν στον «ευρωκομμουνισμό» είναι άρρηκτα δεμένη με την προσαρμογή στους καπιταλιστικούς θεσμούς και στις διακρατικές καπιταλιστικές συμμαχίες. Αυτή είναι η συνέπεια μιας τεράστιας διαδρομής από την υπεράσπιση της επαναστατικής βίας στην προάσπιση της καπιταλιστικής συναίνεσης. Από τα ΚΚ [που αποτελούσαν παράγοντα αποσταθεροποίησης του καπιταλιστικού οικονομικοκοινωνικού σχηματισμού στα «μετακομμουνιστικά αριστερά κόμματα» που αποτελούσαν και αποτελούν μία από τις συνιστώσες του αστικού πολιτικού συστήματος.

Ας δούμε, λοιπόν, συνοπτικά ποια σημεία των «ευρωκομμουνιστικών» επεξεργασιών επαναλήφθηκαν στις αναλύσεις των «μετακομμουνιστικών» κομμάτων:

1. Πίστη στη δυνατότητα του καπιταλιστικού οικονομικοκοινωνικού μετασχηματισμού να παράσχει τα μέσα της αυτοδιόρθωσής του και, κατά συνέπεια, προάσπιση της ειρηνικής αντιμετώπισης της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης μέσα απ΄ τις βαθιές διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις.

2. Αντίληψη της καπιταλιστικής κοινωνίας ως ενός ενιαίου όλου, στο πλαίσιο του οποίου οι κοινωνικές- ταξικές αντιπαλότητες δεν καθιστούν απαγορευτική την εξεύρεση μιας κοινά αποδεκτής και, επομένως, διαταξικά συμφέρουσας λύσης.

3. Κατά συνέπεια, η εκ προοιμίου καταδίκη της επαναστατικής βίας, για την οποία θεωρούν ότι θα προκαλέσει περισσότερα δεινά στους εκμεταλλευόμενους, δίχως απαραίτητα να επιφέρει κάποιο αποτέλεσμα.

4. Προάσπιση της αστικής δημοκρατίας αποσυνδεδεμένης από τις σχέσεις ιδιοκτησίας και παραγωγής που υπηρετεί και γενικότερα μια μη ταξική παρουσίαση της δημοκρατίας.

5. Απόσπαση της καπιταλιστικής οικονομικής βάσης από το εποικοδόμημα. Όχι μόνο η αστική δημοκρατία δεν παρουσιάζεται ως το άλλο πρόσωπο της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, αλλά αντίθετα αποσιωπάται η εξ ορισμού ταξικά προσδιορισμένη αποστολή κάθε καπιταλιστικού θεσμού και αυτοί προβάλλονται ως συνισταμένη διαφορετικών ταξικών συμφερόντων.

6. Με βάση το προηγούμενο, υποτιμάται ο αντικειμενικός χαρακτήρας των κρατικών (και όχι μόνο) ιδεολογικών μηχανισμών (πχ, εκπαιδευτικό σύστημα, στρατός, ΜΜΕ, τοπική διοίκηση κλπ.) στην ιδεολογική- πολιτική χειραγώγηση της εργατικής τάξης και των καταπιεζόμενων στρωμάτων.

7. Συνέπεια της απόσπασης πολιτικής- οικονομίας είναι και ο προσδιορισμός των θυμάτων της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και, ακολούθως, του κοινωνικού ταξικού υποκειμένου που έχει συμφέρον από την ανατροπή της. Έτσι, στο πλάι της εργατικής τάξης παρουσιάζονται το λιγότερο ισότιμα οι μικροαστοί της πόλης και του χωριού, το σύνολο των γυναικών και της νεολαίας, οι ομοφυλόφιλοι κλπ., ενώ συχνά προβάλλονται ως τα νέα κοινωνικά υποκείμενα της κοινωνικής προόδου, σε αντιπαράθεση με το εργατικό κίνημα που θεωρείται παρωχημένο.

8. Η αντίληψη της κοινωνίας ως ενός ενιαίου όλου αναγκαστικά οδηγεί και στην πεποίθηση της ύπαρξης ενός ενιαίου εθνικού συμφέροντος. Με αυτή την έννοια, η αναπαραγωγή της αστικής εθνικής συναίνεσης στο επίπεδο των διεθνών σχέσεων εκφράζεται μέσα από την υπεράσπιση της εξωτερικής πολιτικής και των διακρατικών συνασπισμών που συμμετέχει το κάθε αστικό κράτος.

9. Επίσης, στο επίπεδο των διεθνών σχέσεων, αποσυνδέεται ο μιλιταρισμός και ο ιμπεριαλισμός από την οικονομική βάση που τους γεννά και από τα καπιταλιστικά συμφέροντα που προασπίζονται.

Από την άλλη πλευρά, είναι απαραίτητο να επισημανθεί σειρά διαφοροποιήσεων που υπάρχουν ανάμεσα στις επεξεργασίες των «ευρωκομμουνιστικών» και των «μετακομμουνιστικών» κομμάτων, ως απόρροια της οπισθοχώρησης του ΔΚΚ:

1. Στην μεταπολεμική ψυχροπολεμική Ευρώπη η καταδίκη της επαναστατικής βίας διακηρύχτηκε στο όνομα της αποφυγής ενός καινούριου θερμοπυρηνικού πολέμου, ο οποίος θα μπορούσε να οδηγήσει στην καταστροφή της ανθρωπότητας, και ενός ευνοϊκότερου διεθνούς ταξικού συσχετισμού δυνάμεων, που ήταν δυνατό να εξασφαλίσει την ειρηνική κατάκτηση του σοσιαλισμού. Στο σημερινό συσχετισμό, που ακολούθησε τη διάλυση της ΕΣΣΔ, δεν υφίσταται μια τέτοια δικαιολόγηση, ενώ συνεχίστηκε η στρατιωτικοποίηση της οικονομίας, ο ανταγωνισμός στους εξοπλισμούς, στην έρευνα για νέα μέσα πολέμου, οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι κλπ.

2. Τα μεταπολεμικά «ευρωκομμουνιστικά» κόμματα, αν και ασκούσαν ολομέτωπη πολεμική απέναντι στην ΕΣΣΔ και στις άλλες χώρες του ανατολικού μπλοκ, αποδέχονταν σε αδρές γραμμές τη συνεισφορά στη διαφύλαξη της ειρήνης, στην αντιμετώπιση του φασισμού, στην προβολή ενός εναλλακτικού πλαισίου διαχείρισης, στην ύπαρξη ενός προτύπου κράτους πρόνοιας με παροχές υγείας και παιδείας και εξασφαλισμένη την εργασία για όλους κλπ. Τα «μετακομμουνιστικά κόμματα» από την άλλη πλευρά αντιμετώπισαν όχι μόνο την ιστορία της ΕΣΣΔ αλλά και των ΛΔ, αλλά ακόμα και την Οκτωβριανή Επανάσταση, ως στοιχεία αδυναμίας του παρελθόντος τους και οι ελάχιστες αναφορές σε αυτά διακατέχονταν από φολκλορική διάθεση που αποσκοπούσε στην ανανέωση της συναισθηματικής δέσμευσης μερίδας των ψηφοφόρων τους.

3. Παράλληλα, εμφανίζεται στο πλαίσιο αυτής της περιόδου μια απομάκρυνση από την οποιαδήποτε θεωρητική μεθοδολογία, βάσει της οποίας μπορούν να χαράξουν την πολιτική τους. Η συλλήβδην καταδίκη του προτύπου της ΕΣΣΔ τροφοδότησε και μια απαξίωση της θεωρητικής κληρονομιάς του εργατικού- κομμουνιστικού κινήματος. Δεν πρόκειται απλά για την παρελθούσα αναθεώρηση του μαρξισμού- λενινισμού, αλλά για την πλήρη απομάκρυνση από την διαλεκτική- υλιστική ανάλυση των κοινωνικών- πολιτικών φαινομένων.

Το γεγονός ότι αυτή η εκφυλιστική κατάσταση αφορά και κόμματα τιτλοφορούμενα κομμουνιστικά, καθιστά ακόμα πιο βαθιές τις αρνητικές συνέπειες, ειδικότερα σε περιόδους παγκόσμιας καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης που επιφέρει όξυνση της φτώχειας, της ανεργίας και του οικονομικού χάσματος ανάμεσα σε εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους, επιτρέποντας, ανάμεσα στα άλλα, σε διάφορες φασιστικές ομάδες, οργανώσεις και κόμματα, δίχως να διαφωνούν με την ουσία του καπιταλιστικού οικονομικοκοινωνικού σχηματισμού, να χρησιμοποιούν μια «αντισυστημική» φρασεολογία, να θρέφονται από την απόγνωση των εκμεταλλευόμενων και να την στρέφουν σε ανώδυνες για την διαιώνιση του καπιταλισμού λύσεις.»

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου