Και πάλι... μια δύσκολη νύχτα

Απόψε είναι η σειρά και της Πεντέλης, η φωτιά κατακαίει στρέμματα πρασίνου δίπλα από την Αττική, που γίνονται ακόμα μια φορά στάχτες. Πυρκαγιές, μόνο σήμερα, είχαμε στην Ηλεία, στη Σάμο, στη Μάνη, στη Φωκίδα, στην Αχαΐα… Πριν λίγες μέρες καιγόταν το Ρέθυμνο. Αυτά είναι μόνο τα τελευταία περιστατικά σε μια μακρά λίστα από καμένη γη. Νωπή στις μνήμες του λαού η καταστροφή της Βόρειας Εύβοιας. Στο μυαλό όλων μας οι νεκροί στο Μάτι.

Μόνιμο μοτίβο - για στάχτη και στα μάτια μας - η αντιπαράθεση κυβέρνησης – αντιπολίτευσης. Εσείς έτσι, εμείς αλλιώς, εσείς νεκρούς, εσείς εγκατάλειψη περιοχών και ένας λαός απηυδισμένος να γίνεται έρμαιο στην καταστροφή και παρακολουθητής της εγκληματικής διαχείρισης σε όλα τα πεδία.

Καμία μέριμνα όλα τα προηγούμενα χρόνια για προσλήψεις δασοφυλάκων, κανένα σχέδιο πρόληψης, καμία κάλυψη θέσεων για μόνιμους πυροσβέστες και αγορά υλικοτεχνικών μέσων. Όλα αυτά σε μια χώρα που κάθε τέτοια περίοδο είναι δεδομένο πως θα βρεθεί αντιμέτωπη με τις πυρκαγιές.

Το αστικό κράτος όμως είναι εδώ, δεν αδιαφορεί, δεν του λείπει η οργάνωση, αντιθέτως: ξέρει πολύ καλά που θα «επενδύσει». Και σίγουρα είναι ένα βήμα πιο μπροστά από την κάθε καταστροφή. Όχι για να την αποφύγει, όχι για να την προλάβει, αλλά για να βρίσκει κάθε φορά τον τρόπο να την διαχειρίζεται, να καθησυχάζει το πόπολο και φτου και από την αρχή.

Το ζήτημα και σε αυτή την καταστροφή που βιώνουμε κάθε καλοκαίρι αλλά και κάθε χειμώνα με τις βροχές και τα χιόνια, είναι το ίδιο: Η οργάνωση της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων που είναι τα μόνιμα θύματα. Η οργάνωση αυτή που θα παλέψει για τις καθημερινές, λαϊκές ανάγκες, που θα απαιτήσει δυναμικά παρά τους δύσκολους συσχετισμούς, το χτίσιμο της ταξικής πολιτικής οργάνωσης που θα τσακίσει το βάρβαρο σύστημα που γεννά καταστροφές.