Αλληλεγγύη στον αγωνιζόμενο λαό της Σρι Λάνκα

Ο ΟΗΕ εκτιμά για τη Σρι Λάνκα ότι περίπου το 80% του πληθυσμού της χώρας αναγκάζεται να παραλείψει γεύματα, ο πληθωρισμός με βάση τα επίσημα ποσοστά άγγιξε το 54,6% τον Ιούνιο ενώ η κεντρική τράπεζα προειδοποιεί ότι τους επόμενους μήνες ενδέχεται να φτάσει το 70%.

Χοντρικά μπορούμε να πούμε πως η Σρι Λάνκα είναι ακόμα ένα «παράδειγμα στρατηγικής θέσης» για τους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς, μια χώρα εξαρτημένη πολιτικά και οικονομικά, με τον εργαζόμενο λαό να συνθλίβεται κυριολεκτικά.

Από τις 12 Απριλίου οι κυβερνώντες της χώρας είχαν κηρύξει στάση πληρωμών για το εξωτερικό της χρέος, ύψους 51 δισ. δολαρίων. Η έλλειψη στα καύσιμα, οι συνεχείς διακοπές ρεύματος, η μη πρόσβαση σε καθαρό νερό, η έλλειψη φαρμάκων, η γενικότερη υποτίμηση της ζωής των κατοίκων της Σρι Λάνκα τους έχει «κατεβάσει» στο δρόμο με εξεγερσιακά χαρακτηριστικά. Σε αυτά είναι που εστιάζουν τις τελευταίες ημέρες τα ΜΚΔ και τα ΜΜΕ. Η εισβολή των διαδηλωτών στο προεδρικό μέγαρο, ο εμπρησμός της προεδρικής κατοικίας, οι εικόνες με τις «βουτιές στην πισίνα» του μεγάρου κάνουν το γύρω του διαδικτύου.

Οι λαϊκές εξεγέρσεις, όμως, όπου αυτές ξεσπούν, δεν είναι κάποιο θέαμα προς κατανάλωση που κάπου «εξωτικά» συμβαίνει, ούτε στιγμές ξεσπάσματος που δεν χρήζουν ανάλυσης. Χρέος της εργατικής τάξης και κυρίως των οργανωμένων δυνάμεων είναι να βγάζουν πολιτικά συμπεράσματα που βοηθούν στο προχώρημα του αντικαπιταλιστικού – αντιιμπεριαλιστικού αγώνα.

Και η λαϊκή αντιβία ως απάντηση στη βαθιά εκμετάλλευση, που μεγαλώνει με το βάθεμα της καπιταλιστικής κρίσης, είναι αναγκαίο συστατικό του αγώνα. Πέρα από το σπάσιμο της βιτρίνας της «ταξικής ειρήνης» που κάθε αστική τάξη θέλει να επικρατεί στο εσωτερικό της, συντελείται παράλληλα και η συσπείρωση και αγωνιστικότητα του εκμεταλλευόμενου υποκειμένου.

Το ζήτημα είναι αν αυτό το ξέσπασμα μπορεί να αφομοιωθεί εύκολα και να το διαχειριστεί η κάθε αστική τάξη και από την άλλη τι παρακαταθήκη θα αφήσει για το ταξικό - αντικαπιταλιστικό κίνημα, τι μπορεί να γεννηθεί από αυτό και φυσικά πως κάθε φορά θα ξεπεραστεί το αυθόρμητο για να γεννηθούν οι όροι προς την οργάνωση.

Η οργάνωση των εκμεταλλευομένων, της εργατικής τάξης και των σύμμαχων στρωμάτων είναι που θα βάλει φρένο στην καπιταλιστική βαρβαρότητα. Ώστε να μη λήγει «άδοξα» κάθε λαϊκό «ξέσπασμα» με ανοιγμένα κεφάλια, νεκρούς και κρατητήρια για τους διαδηλωτές, με αλλαγή διαχειριστών και χειρότερους όρους δανεισμού από τους ιμπεριαλιστές – τοκογλύφους.

Στη Σρι Λάνκα μετράνε ήδη τραυματίες αλλά και νεκρούς. Από τα συνθήματα που κυριαρχούν περί παραίτησης προέδρου και πρωθυπουργού δεν φαίνεται μέχρι τώρα να κερδίζουν πολιτικά οι δυνάμεις του αντικαπιταλιστικού κινήματος. Βέβαια παρακολουθούμε τις εξελίξεις, μιας και ο λαός συνεχίζει να βρίσκεται στους δρόμους και αυτό μόνο θετικό μπορεί να είναι.

Στεκόμαστε αλληλέγγυοι με το λαό της Σρι Λάνκα. Ο αγώνας τους είναι ακόμα ένα «κλείσιμο ματιού» στους απανταχού καταπιεσμένους, ειδικά σε αυτές τις συνθήκες της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης και των σφοδρών ενδοϊμπεριαλιστικών συγκρούσεων.