Για την φετινή Εργατική Πρωτομαγιά δημοσιεύουμε ένα περιστατικό από τον αγώνα του πειραιώτικου λαού και των κομμουνιστριών και κομμουνιστών που δρούσαν στις γειτονιές του Πειραιά κατά τη διάρκεια της ναζιστικής κατοχής.
Το απόσπασμα είναι από το βιβλίο της αγωνίστριας Μαριγούλας Μαστρολέων- Ζέρβα Το ΕΑΜ στη Γειτονιά των εκδόσεων Αυτομόρφωση (1989).
Η Μαριγούλα Μ.Ζ αυτομορφωμένη προλετάρια δούλεψε στη φάμπρικα ανήλικη και μετά την απώλεια των γονιών της έκανε ότι περνούσε από τα χέρια της για να μεγαλώσει τα αδέρφια της. Μεγάλωσε στο Χατζηκυριάκειο (Άγιος Νείλος) και στάθηκε δίπλα στα 4 ανήλικα αδερφάκια της και με την αδερφή της στάθηκαν δίπλα στο Κόμμα και στον παράνομο αδερφό τους Μιχάλη. Πέρασε όλα όσα τις επιφύλασσε η ντόπια αστική τάξη του δοσιλογισμού, του μοναρχοφασισμού και της αμερικανοκρατίας. Όπως γράφει ο Σταύρος Κυπραίος στην εισαγωγή του βιβλίου της: «Την πιο σκληρή περίοδο της κοινωνικοπολιτικής μας ζωής, του εμφυλίου πολέμου, νιώθει την υποχρέωση να δεθεί πιο στενά με το λαϊκό κίνημα, δέχεται με περηφάνια την τιμή και τις ευθύνες του οργανωμένου μέλους του ΚΚΕ, η συνέπεια έρχεται αμείλιχτη. Τρομερή πολύχρονη «κρουαζιέρα»: Χίος, Τρίκερι, Μακρονήσι Αλικαρνασσός, Τρίκερι, Γιούρα».
Τα βιβλία της είναι πολύτιμα για το λαϊκό κίνημα και ιδιαίτερα για τις σημερινές γυναίκες που αγωνίζονται για την εργατική μας τάξη. Έμαθε να γράφει στις φυλακές και τις εξορίες. Τα βιβλία της Εξόριστες (1986) και Κρατούμενες στα Γιούρα (1988) περιγράφουν πως οι κομμουνίστριες και οι αγωνίστριες πάλεψαν ενάντια στο αστικό καθεστώς και δε λύγισαν. Σημαντικό επίσης βιβλίο της είναι Οι παλιοί ρεμπέτες, το οποίο είναι ένας μικρός θησαυρός με τις εικόνες για αυτή τη μυστήρια «φυλή» στον Πειραιά. Η αφήγησή της είναι συγκλονιστική για τους ρεμπέτες και τους περιφρονημένους της κοινωνίας πριν τον πόλεμο…
Η Μαριγούλα Μ.Ζ. πέθανε στις 28 Ιούλη του 2007. Όμως με τα γραψίματά της θα ζει πάντα μέσα στις καρδιές όλων των αγωνιστριών και αγωνιστών που και σήμερα παλεύουν για ένα καλύτερο αύριο...
***
Αφήγηση της αγωνίστριας Κατίνας Αθανασιάδη:
«Το 1942 είμαστε μια ομάδα φίλοι και φοιτητές. Ήταν προπαραμονή Πρωτομαγιάς. Είχαμε μαζευτεί στου Λεωνίδα του Παπαδόπουλου το σπίτι και συζητούσαμε τι να κάνουμε για την Πρωτομαγιά. Είπαμε πολλά και στο τέλος καταλήξαμε να πάμε την παραμονή να κατεβάσουμε τη γερμανική σημαία από το Σταυρό (σ.σ. σιδερένιος σταυρός στο τέρμα της οδού Μαυροκορδάτου επάνω σε έναν βράχο) και στη θέση της να κρεμάσουμε τη δική μας. Όλοι καθόμαστε εκεί τριγύρω και ξέραμε τα κατατόπια, δεν είχε και γερμανούς να τη φρουρούν. Αλλά σημαία δεν είχαμε. Τότε, λέω, θα πάρω από το σπίτι μου ένα τραπεζομάντηλο άσπρο. Μπορούμε να το βάψουμε κόκκινο και αφήσουμε άσπρο το σφυροδρέπανο; Συμφώνησαν όλοι και την άλλη μέρα πήγα το τραπεζομάντηλο στο ίδιο σπίτι. Το βάψαμε, το άφησαν να στεγνώσει γιατί το βράδυ θα την κρεμούσαμε. Το βράδυ που σκοτείνιασε την πήραν, μοιράστηκαν σε ζευγάρια και πήγαν στο βράχο που ήταν ο Σταυρός. Οι δύο πήραν τη σημαία και οι άλλοι κρατούσαν τσίλιες, όπως λέγαμε τότε. Κατέβασαν την γερμανική και βάλαν την κόκκινη με το σφυροδρέπανο και πάλι ζευγαρωμένοι φύγανε, πήγαν στο στέκι τους. Έβγαλε ο ένας τη γερμανική σημαία μέσα από το πουκάμισο του και όλοι μαζί την κομμάτιασαν με μανία. Το ότι οι φοιτητές κρέμασαν την Κόκκινη Σημαία με το σφυροδρέπανο μιλά καθαρά για την Αντίσταση του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας. Οι αγωνιστές φοιτητές ήταν οι εξής: Κώστας Σαρικόπος, Κώστας Αθανασιάδης, Κατίνα Αθανασιάδη, Γιώργος Πετούσης, Ευθυμία Πετούση και Ευγενία Παπαδοπούλου».
Κόκκινη Βιβλιοθήκη
Διαβάστε ακόμα:
Η ματωμένη Πρωτομαγιά της Σοσιαλδημοκρατίας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου