Παραγουάη: Διεθνιστική αλληλεγγύη στην αγωνίστρια πολιτική κρατούμενη Κάρμεν Βιγιάλμπα

Συνέντευξη της Κάρμεν Βιγιάλμπα (Carmen Villalba), μέλους του EPP (Λαϊκού Στρατού Παραγουάης) στο ABP Ecuador στις 20/01/2021  

H Παραγουάη είναι μια ημι-φεουδαρχική καπιταλιστική χώρα με οικονομία που βασίζεται στις αγρο-εξαγωγές (κυρίως σόγιας) και στην εξορυκτική οικονομία, όπου οι μεγάλοι εθνικοί γαιοκτήμονες επιβάλλουν μια καπιταλιστική γεωργία που πραγματοποιείται στις πιο εύφορες εκτάσεις με μεγάλα μηχανήματα και τεχνολογίες αιχμής.

Οι δικτατορίες (πάντα με τη στήριξη των ΗΠΑ) και η ανοιχτά ληστρική πολιτική διακυβέρνηση (με κεντρικό πολιτικό φορέα το κόμμα Κολοράντο) είναι φαινόμενο δεκαετιών. Στην περίοδο 1954-89 εξαφανίστηκαν τρεις Γενικοί Γραμματείς του Κομμουνιστικού Κόμματος. Οι φυλακίσεις, οι ξυλοδαρμοί και οι δολοφονίες των πολιτικών αντιπάλων και της κομμουνιστικής νεολαίας ήταν στην ημερήσια διάταξη. Η τρομοκρατία που ασκεί στο λαό της Παραγουάης η αστική τάξη, παρά τον «εκδημοκρατισμό» της χώρας, φτάνει μέχρι και σήμερα. Το κομμουνιστικό κίνημα και οι οργανώσεις της εργατικής τάξης χτυπιούνται. Φυσικά το κομμουνιστικό κίνημα δεν έμεινε ανεπηρέαστο από την παγκόσμια σύγκρουση γραμμών στο εσωτερικό του σοσιαλιστικού στρατοπέδου του προηγούμενου αιώνα. Από το κομμουνιστικό κόμμα ξεπήδησαν μια σειρά μικρότερων κομμουνιστικών οργανώσεων, επηρεασμένες από το επαναστατικό κίνημα της εποχής στην Λατινική Αμερική και σε όλο το κόσμο. Έτσι και το ΕΡΡ (Λαϊκός Στρατός Παραγουάης) έχει τη δική του ιστορία, που μέρος του περιγράφει και η Κάρμεν Βιγιάλμπα.

Σήμερα, στις φυλακές της Παραγουάης, μεταξύ άλλων, βρίσκονται αγρότες (από το κίνημα των ιθαγενών χωρίς γη) και αγωνιστές, μέλη του Κομμουνιστικού Κόμματος Παραγουάης. Η κομμουνίστρια πολιτική κρατούμενη μέλος του ΕΡΡ και η συγκλονιστική ιστορία που περιγράφει για την πολυετή της φυλάκιση είναι πραγματικά άγνωστη στη χώρα μας. Επιλέξαμε να μεταφράσουμε συνέντευξή της για να ρίξουμε φως στους αγώνες των πολιτικών κρατουμένων στην Παραγουάη, ως ελάχιστη συμβολή στην πάλη της αγωνίστριας Κ.Β., που μπορεί να είναι τόσο μακριά αλλά ταυτόχρονα και τόσο κοντά.

Το αντικαπιταλιστικό-αντιιμπεριαλιστικό κίνημα πρέπει σε διεθνές και τοπικό επίπεδο να προωθεί με κάθε τρόπο την υπεράσπιση των πολιτικών κρατουμένων. Η αντιπληροφόρηση είναι ζήτημα τεράστιας σημασίας σήμερα που η ιμπεριαλιστική προπαγάνδα φράζει τη φωνή του παγκόσμιου αντικαπιταλιστικού και κομμουνιστικού κινήματος.

***  

Δημοσιογράφος: Ποια είναι η Κάρμεν Βιγιάλμπα, από που προέρχεται, τι την οδήγησε να οργανωθεί, ποια είναι τα όνειρα της;

Κάρμεν Βιγιάλμπα: Είμαι κομμουνίστρια πολιτική κρατούμενη μέλος του ΕΡΡ. Έγινα κομμουνίστρια στη φυλακή. Από όταν ήμουν έφηβη, έλαβα μέρος στους κοινωνικούς και φοιτητικούς αγώνες στην πόλη μου την Κονσεπσιόν. Μια πόλη που πήρε αντιδικτατορική θέση στις στρατιωτικές αναταραχές και στον εμφύλιο του 1947 (σ.σ. η στρατιωτική ήττα του δημοκρατικού συνασπισμού οδήγησε στη δικτατορία του Στρέσνερ μέχρι το 1989). 

Προέρχομαι από πολύτεκνη οικογένεια, με μια μητέρα που μας μεγάλωσε μόνη της, ράβοντας ρούχα και δουλεύοντας τον κήπο. Ενώ έχουμε αγροτικές καταβολές, μεγάλωσα στην πόλη Κονσεπσιόν, 500 χλμ. από την πρωτεύουσα Ασουνσιόν.

Όσο για τα όνειρα, επιθυμία μου είναι να είμαι στο προαύλιο του Buen Pastor (σ.σ. Καθεδρικός Ναός), να δω να μπαίνει απ’ την καγκελόπορτα η Λίτσιτα μου και να αγκαλιαστούμε σφιχτά. Επαναφέρω στη μνήμη μου όμορφες στιγμές απ’ όταν ήταν μωρά. Όταν μπήκα στο προαύλιο της φυλακής, η μια πήδησε πάνω στον ώμο μου κι η άλλη χώθηκε μέσα στην αγκαλιά μου (σ.σ. οι κόρες της) – είχαν μεγαλώσει τόσο που ήταν αδύνατο να προχωρήσω έχοντας τες πάνω μου. Ήταν το πιο όμορφο πράγμα που μου συνέβη στη φυλακή. Και το να βλέπω ότι οι μεγάλες μας θυσίες συνεισφέρουν στην απελευθέρωση του φτωχού μας λαού. Να δω τη μεγάλη κοινωνική επανάσταση να πραγματοποιείται στην Παραγουάη, το να μπορούν να μπουν έστω τα θεμέλια μιας κοινωνικής επανάστασης στην Παραγουάη. Οι προσωπικές μου επιθυμίες είναι υποδεέστερες απ’ τα μεγάλα όνειρα της εργατικής τάξης, επομένως γι’ αυτό αυτά τα όνειρα μπορούν να πραγματωθούν μόνο μέσα από την επαναστατικό αγώνα και τη χειραφέτηση της εργατικής τάξης.

Δ: Σε πολλές περιπτώσεις έχεις προσδιορίσει τον εαυτό σου ως μαρξίστρια-λενινίστρια, τι σημαίνει αυτό στη ζωή σου, στην πολιτική σου στράτευση;

Κ. Β.: Οι λαοί στην αναζήτηση της χειραφέτησής τους, πρέπει να κατανοούμε αυτό που ο Μαρξ αποκαλεί πνευματική δύναμη· αυτός είναι ο πραγματικός δρόμος της κοινωνίας, της φύσης και της σκέψης, κι όχι αυτά που επιβάλλονται από τη σκέψη και τις ιδέες της άρχουσας τάξης. Είναι σημαντικό να ξέρουμε την πραγματική κατάσταση των πραγμάτων στους συσχετισμούς, στην εξέλιξη της διαδικασίας τους, στην έντασή τους, στα πάνω και τα κάτω τους. Στην πρόοδο και την ανάπτυξή τους. Ένας κομμουνιστής προλετάριος δεν είναι απλά ένας συλλέκτης, ένας μεταφραστής της ιστορίας αλλά πάνω απ’ όλα, είναι ένας κοινωνικός μετασχηματιστής, και γι’ αυτό ακριβώς πρέπει να γνωρίζει τα πολιτικά και φιλοσοφικά εργαλεία που διαφωτίζουν και καθοδηγούν τις πολιτικές του πράξεις. Αυτό μας δίνει ο Μαρξισμός-Λενινισμός και η διαλεκτική μέθοδος. Είναι μια πνευματική δύναμη που μας αφαιρεί κάθε αμφιλεγόμενη, αναρχική, περιορισμένη, ατομικιστική μικροαστική σκέψη. Μας βοηθά να σταματήσουμε να λειτουργούμε απλά ως εργατικό δυναμικό εμπορευμάτων και να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε ως μια πραγματική δύναμη ικανή να οικοδομήσει μια νέα συνείδηση που ανοίγει τον δρόμο, έτσι ώστε αυτές οι ιδέες να γειωθούν.

Μας βάζει σε διάλογο με τη σκληρή πραγματικότητα, μας ωθεί να δούμε το ότι οι ιδέες μας συμπίπτουν με την ιστορική-απτή πραγματικότητα, και όχι το αντίθετο. Ξεσκεπάζει τις προκαταλήψεις περί τέλους της ιστορίας, περί αήττητου του καπιταλισμού και όλης της πολεμικής μηχανής του. Είναι απαραίτητο να χρησιμοποιούμε την προλεταριακή επιστήμη.

Η συνάντησή μου με τον μαρξισμό-λενινισμό αποτέλεσε τη ρήξη με τη μοιρολατρία και τις ιδέες της ήττας οι οποίες δεν πιστεύουν στον λαό, στις μάζες. Αποτελεί τη δύναμή μου, με κάνει να αντέχω τις πιο σκληρές επιθέσεις των ταξικών εχθρών. Μ’ έκανε να δω ότι οι δυνάμεις της δημιουργίας και της οικοδόμησης βρίσκονται στην εργατική και αγροτική τάξη, επομένως είναι οι μόνοι αρχιτέκτονες της απελευθέρωσής τους. Δεν βρίσκω τίποτα πιο αξιοπρεπές και ομορφότερο από τον αγώνα των λαών για τη χειραφέτησή τους – είναι η πιο δύσκολη κι επίπονη τέχνη, αλλά και η πιο όμορφη.

Στα 29 χρόνια αγώνα, στράτευσης, τα 17 χρόνια και 6 μήνες τα περνάω στη φυλακή – με αβεβαιότητα εάν το κράτος θα σεβαστεί τους ίδιους του τους νόμους, καθώς τον Ιούλιο συμπληρώνω την δεκαοχτάχρονη κράτησή μου και πρέπει να αποφυλακιστώ. Και όλο αυτό το διάστημα η καταστολή συνεχίζει ενάντια στα παιδιά μου και την οικογένειά μου.

Σκέψη και προβληματισμός από το μπουντρούμι, έχοντας τον μαρξισμό σαν λάμπα που φωτίζει όχι μόνο στην πίστη και τη σκέψη πάνω στον αγώνα της εργατικής τάξης της Παραγουάης, αλλά είναι και η λάμπα που φωτίζει και κατευθύνει τις σκέψεις μου στις δύσκολες στιγμές. Χρησιμοποιώντας τη μέθοδο της διαλεκτικής, συνειδητοποιώ ότι ο αγώνας δεν είναι μόνο τραγωδίες αλλά και πρόοδος και οικοδόμηση. Πάνω απ’ όλα, συμπεραίνω ότι οι σκληρές επιθέσεις εναντίον των κομμουνιστών είναι η σαφής δήλωση ότι έχουμε οριοθετήσει πεδία με τον εχθρό, ότι η αντίσταση δεν συγχωρείται. Η προσκόλληση στις πιο προηγμένες, διαφωτιστικές ιδέες με βοηθά να μην χάσω τις προοπτικές μου στον αγώνα, αλλά επίσης να καταλάβω ότι η ταξική πάλη έχει νόμους. Και αυτοί βρίσκονται σε μόνιμη ένταση και ανάπτυξη, ανεξάρτητα από το αν το γνωρίζουμε ή όχι. Πάνω από όλα ο αγώνας. Οι μόνιμες επιθέσεις, η καταστολή δεν έσβησαν μέσα μου τη θέληση να παλέψω, αντιθέτως την εδραιώνουν ακόμα πιο πολύ.

Δ: Γιατί το EPP, τι σήμαινε αυτή η απόφαση;

Κ. Β.: Όταν φυλακιστήκαμε το 2002, ήταν μια εποχή σκληρών διώξεων της Partido Patria Libre (σ.σ. Κόμμα Ελεύθερης Πατρίδας). Η καταστολή οδήγησε σε μια βαθιά κρίση μέσα στο κόμμα, με αποτέλεσμα την παράδοση της ηγεσίας που κατέληξε στην διάλυση του κόμματος (Patria Libre), την προδοσία τους και την άρνηση των συντρόφων τους. Αρκετοί στη φυλακή, άλλοι στην παρανομία. Το ΕΡΡ σαν ιδέα είναι η συνέχιση ενός έργου (εκείνη την εποχή μόνο σε συζήτηση) που δημιουργήθηκε μαζί με την Patria Libre, αλλά ταυτόχρονα ανώτερου. Γεννήθηκε απ’ τις στάχτες του ρεφορμισμού, είναι η αντίθεση απέναντι σε ορισμένους μεταρρυθμιστές ηγέτες που παρίσταναν ότι κάνουν επανάσταση. Είναι η άρνηση του οπορτουνισμού, που καταρχήν ενίσχυσε και έχτισε το Κόμμα της Ελεύθερης Πατρίδας. Αλλά κατέληξε ηττημένος. Αυτή η ήττα όμως δεν ήταν ολική. Η επαναστατική συνιστώσα που στο διαλυμένο Κόμμα είχε μέσα το μικρόβιο, αρνήθηκε να αυτοκαταστραφεί και ξανάφτιαξε τον επαναστατικό της δρόμο. Είναι ο επαναστατικός σπόρος που διατηρούνταν από πολύ νεαρούς μαχητές που ανέλαβαν και έσωσαν την επαναστατική σημαία από τις στάχτες.

Σύντροφοι και συντρόφισσες πολύ νέοι, που δεν έφταναν τα 30 χρόνια. Λίγο λίγο σφυρηλατούσαν τους εαυτούς τους, πάντα μέσα από έντονες μάχες και υπό μόνιμο κυνηγητό. Νέοι άνθρωποι που δεν είχαν μολυνθεί από την αποθάρρυνση και την ηττοπάθεια της πολιτικής ηγεσίας της Patria Libre. Είναι ταυτόχρονα, η σαφής εκδήλωση της ύπαρξης αντικειμενικών και υποκειμενικών συνθηκών μπροστά στην όξυνση των αντιφάσεων της ταξικής πάλης στην Παραγουάη και τη Λατινική Αμερική, σε μια εποχή κρίσης και παρακμής του μονοπωλιακού καπιταλιστικού ιμπεριαλισμού. Μια προσέγγιση και ταυτόχρονα μια πρόκληση, για να προχωρήσουμε στα περίπλοκα μονοπάτια της ταξικής πάλης που απαιτούν ριζοσπάστες επαναστάτες.

Το προλεταριάτο δεν θα προχωρήσει σε υψηλότερα κοινωνικά στάδια εάν δεν οικοδομήσει μια επαναστατική οργάνωση που όχι μόνο καλλιεργεί την ταξική της συνείδηση, αλλά και την εκπαιδεύει προς αυτήν την κατεύθυνση. Πρέπει να συσσωρεύσει δυνάμεις αλλά δυνάμεις συνειδητές, πειθαρχημένες και επαναστατικές, έτσι ώστε ο συσχετισμός των δυνάμεων να είναι ευνοϊκός για την επανάσταση.

Αρκετοί νέοι σύντροφοι ήταν η τελευταία ομάδα πολύ νέων μαχητών που μπήκαν στο κόμμα πριν από την αποδιάρθρωση του το 2000-2001. Αυτοί οι σύντροφοι μας ζήτησαν να τοποθετηθούμε από τη φυλακή για την απόφασή τους. Κάντε δουλειά στις αγροτικές κοινότητες, επιστρέψτε στις βάσεις των αγροτών και συνεχίστε το έργο της ανοικοδόμησης μιας επαναστατικής οργάνωσης. Και εμείς, ως κομμουνιστές επαναστάτες στη φυλακή, θα ανταποκριθούμε στην ηθική ευθύνη να στηρίξουμε ένα τέτοιο αξιέπαινο και δύσκολο εγχείρημα.

Κάθε επαναστατική απόφαση έχει μεγάλο κόστος. Το τίμημα που πρέπει να πληρώσω προσωπικά, για την ηθική μου στήριξη, επειδή από τη φυλακή ένας κρατούμενος περιορίζεται στην ηθική υποστήριξη, δεν το αρνούμαι καθόλου. Γιατί για μένα είναι μεγάλη τιμή.

Έχω δεχτεί απειλές δικαστικών εφευρημάτων, ο γιος μου δολοφονήθηκε. Η κόρη μου Λίτσιτα είναι εξαφανισμένη, οι ανιψιές μου βασανίστηκαν και εκτελέστηκαν, η οικογένειά μου εξορίστηκε, διώχθηκε ως εγκληματική, ακόμη και τα παιδιά. Εν ολίγοις, αυτοί είναι δρόμοι που πρέπει να διασχίσω.

Δ: Ποιοι ήταν οι λόγοι της σύλληψής σου, ποια ήταν η διαδικασία, τι σηματοδοτούσε για σένα μια κάθειρξη ετών μετά το ξεκίνημα της δίωξης;

Κ. Β.: Προέρχομαι από το παρελθόν, το Partido Patria Libre (Κόμμα Ελεύθερη Πατρίδα), μια μαρξιστική-λενινιστική πολιτική οργάνωση που ιδρύθηκε τη δεκαετία του ‘90. Η πρωτοβουλία αυτή αποσκοπούσε στη δημιουργία μιας επαναστατικής οργάνωσης με στρατηγικό στόχο την ανάληψη της εξουσίας. Για το σκοπό αυτό, υπήρχαν θέσεις που συνδύαζαν τον νόμιμο με τον παράνομο αγώνα. Απ’ τη βάση του, προσπάθησε να καθοδηγήσει τις ενέργειές του με βάση τις λενινιστικές αρχές: «Ο μαρξισμός διακρίνεται από όλες τις πρωτόγονες μορφές του σοσιαλισμού επειδή δεν συνδέει το κίνημα με μια μόνο καθορισμένη μορφή πάλης. Ο μαρξισμός αναγνωρίζει τις πιο ποικίλες μορφές πάλης· επιπλέον, δεν τις “εφευρίσκει” αλλά γενικεύει, οργανώνει και συνειδητοποιεί τις μορφές πάλης των επαναστατικών τάξεων που εμφανίζονται από μόνες τους κατά τη διάρκεια του κινήματος.» Μετά από έναν χρόνο δράσης στο νόμιμο κομμάτι του Κόμματος, με μετέφεραν στην παράνομη οργάνωση. Η δραστηριότητά μου εδώ άλλαξε τη ζωή μου για πάντα.

Ήμουν μέρος της επιχείρησης που το Κόμμα αποφάσισε να πραγματοποιήσει με την απαγωγή το 2001 της νύφης του Έντζο Ντεμπερνάρντι, πρώην υπουργού Οικονομικών της δικτατορίας Στρέσνερ και ενός από τους διαπραγματευτές και αρχιτέκτονες της συνθήκης Ιταϊπού (σ.σ. υπογράφηκε μεταξύ των δυο στρατιωτικών καθεστώτων Βραζιλίας-Παραγουάης το 1973 με εξευτελιστικούς όρους για τον λαό της Παραγουάης). Αυτή η δραστηριότητα είχε ως στόχο την επίλυση του οικονομικού προβλήματος της οργάνωσης. Αυτό ήταν η αρχή του τέλους του Κόμματος. Η επαναστατική οργάνωση στην Παραγουάη έχει μια ιδιαιτερότητα. Οι ηττημένοι και οι διαρροές της οργάνωσης προέρχονται από την ίδια ηγεσία, δηλαδή οι κορυφαίοι ηγέτες καταλήγουν να παραδοθούν, αρνούμενοι ό,τι δημιούργησαν. Στις 30 Νοεμβρίου 2001, ο Χουάν Αρρόμ απήχθη από κρατικές μονάδες. Δεκαπέντε ημέρες αργότερα βρέθηκε με σημάδια βασανιστηρίων. Αλλά η επιστροφή του στην ελευθερία τον έφερε εντελώς «νερωμένο» και το Κόμμα διάτρητο, απαρνήθηκε όλους τους συντρόφους του, κάποιους στη φυλακή, άλλους στην παρανομία. Εκείνη την εποχή, ήταν περίοδος αντεπίθεσης από την ολιγαρχία της Παραγουάης, μια ολιγαρχία που αισθάνθηκε το χτύπημα σε ένα από τα μέλη της. Ξεκίνησε ένα άγριο κυνηγητό εναντίον όλων των μελών του Κόμματος μεταξύ 2001-2002-2003-2004. Σε αυτό το πλαίσιο μας εντόπισαν, μας συνέλαβαν και μας καταδίκασαν σε 18 χρόνια φυλάκισης, η οποία θα ολοκληρωθεί τον Ιούλιο του 2021.

Θα μπορούσαμε να πούμε ότι σήμερα, υφιστάμεθα τη δεύτερη σκληρή αντεπίθεση ολόκληρης της πολεμικής μηχανής – της στρατιωτικής, αστυνομικής, δικαστικής, οικονομικής  και των μέσων μαζικής ενημέρωσης πάνω στις εκσυγχρονισμένες από τεχνολογική άποψη κατασταλτικές μεθόδους και με την υποστήριξη των κολομβιανών, ισραηλινών, βορειοαμερικανικών υπηρεσιών. Πρόκειται για έναν οικονομικό πόρο που δεν έχει δει ποτέ η Παραγουάη.

Η όξυνση του ταξικού αγώνα στην Παραγουάη επιδεινώνει την κλιμάκωση του πολέμου της παραγουανής ολιγαρχίας. Σε αυτό το περιβάλλον και για να συνεχιστεί η φυλάκισή μου παρά την πλήρη εκτέλεση της ποινής μου, άνοιξαν μια υπόθεση από το 2004, όπου αντισταθήκαμε σε αστυνομικό φραγμό. Εκείνη την εποχή το γεγονός χαρακτηρίστηκε ως αντίσταση, με μέγιστη ποινή τα 5 έτη. Στο τέλος του 2018 το άλλαξαν σε απόπειρα ανθρωποκτονίας και με καταδίκασαν σε 17 χρόνια.

Δ: Τι σημαίνουν για σένα 17 χρόνια φυλάκισης, πώς επηρέασαν τη συνείδησή σου, πώς σε άλλαξαν;  

Κ. Β.: Έμαθα να κοιτάζω την πραγματικότητα από την οπτική του αγώνα, όπου αν και το άτομο είναι σημαντικό, αυτό δεν είναι το πιο ουσιώδες. Αυτά τα χρόνια στη φυλακή μού έμαθαν να σκέφτομαι ως κομμουνίστρια που μπήκε σε έναν αγώνα που όχι μόνο επιδιώκει να ερμηνεύσει την πραγματικότητα αλλά, πάνω απ’ όλα, για να την μεταμορφώσει, να την αλλάξει. Και γι’ αυτό, όσον αφορά και την κατάστασή μου ως φυλακισμένη, έχω την υποχρέωση να αντιστέκομαι και να συνεχίσω να αγωνίζομαι.

Πιστεύω ότι ο αγώνας μας προσφέρει μια αβέβαιη πορεία, λόγω των χαρακτηριστικών της μη γραμμικής κοινωνικής ανάπτυξης. Αυτό που εξωτερικά μπορεί να φαίνεται μαύρο και θλιβερό έχει και την όμορφη πλευρά του. Δεν βρίσκω άσχημα τα τόσα χρόνια μου στη φυλακή, περισσότερο τα παίρνω ως μέρος ενός σχολείου που κάθε κομμουνιστής πρέπει να ξεπεράσει και να μάθει από αυτό, να το βάλει στην υπηρεσία του αγώνα.

Δ: Ο γιος σου σκοτώθηκε όταν ήταν 12 χρονών, σε τι συνθήκες έγινε, ποιος ήταν υπεύθυνος;

Κ. Β.: Ο γιος μου Νέστωρας δολοφονήθηκε τον Μάιο του 2010, όταν ήταν 12 ετών. Σε μια περίοδο γιγάντωσης της δίωξης εναντίον της οικογένειας και των παιδιών μου. Η διάγνωση που έκαναν οι γιατροί ήταν αναφυλακτικό σοκ. Ένα πολύ υγιές 12χρονο αγόρι, που δεν νοσηλεύτηκε ποτέ για οποιαδήποτε ασθένεια, πεθαίνει ξαφνικά. Πήγαινε στο σχολείο όταν ήταν στην Κλορίντα. Επέστρεψε άσχημα από το σχολείο, πήγε στο μπάνιο από όπου βγήκε νεκρό.

Υποθέτουμε ότι προσεγγίστηκε από αγνώστους και ψεκάστηκε με κάποιο τοξικό υλικό που του προκάλεσε σοβαρή δηλητηρίαση που οδήγησε στο θάνατό του. Ήταν το πιο βαρύ πλήγμα για μένα ως μητέρα και επαναστάτρια. Αναρωτιέμαι για πολλά πράγματα, κάποιες φορές το ηθικό μου ως μητέρα και ως επαναστάτρια πέφτει, αλλά στο τέλος η συνείδησή μου ως κομμουνίστρια που δεν θέλει να αποβάλει την υπόστασή της ως μητέρα επιβάλλεται πάντα. Μου δείχνει ότι δεν είμαι μηχανή αλλά άνθρωπος και για αυτόν τον λόγο δεν θέλω να πετάξω τις ρίζες μου ως εργαζόμενη, χωρική και ιθαγενής.

Δ: Σήμερα ένα 14χρονο κορίτσι, η Κάρμεν Ελίζαμπεθ Βιγιάλμπα Οβιέδο (σ.σ. Λίτσιτα), εξαφανίστηκε – τι μπορείς να μας πεις για αυτήν την περίπτωση;

Κ. Β.: Η Λίτσιτα είναι ένα από τα δίδυμα μου που γεννήθηκε στη φυλακή. Ένα 14χρονο κορίτσι εξαφανισμένο σήμερα. Η εξαφάνισή της συνέβη σε ένα πλαίσιο στο οποίο εκείνη, η αδερφή της και η θεία της έφυγαν από περιοχές ανταρτών για να συνεχίσουν τη φυσιολογική τους ζωή, μετά από μια επίσκεψη στον θείο της, τον οποίο δεν γνώριζε. Ο αδερφός μου πριν από 16 χρόνια πήγε στα βουνά για να εργαστεί στην οικοδόμηση μιας επαναστατικής οργάνωσης, που σήμερα είναι το ΕΡΡ. Οι κόρες μου αγαπούν πολύ τον θείο και τη θεία τους και πήγαν να τους συναντήσουν.

Το 1997, 6 χρόνια μετά την είσοδο στην Patria Libre και όντας επιφορτισμένη για συνεργασία με τους παράνομους πυρήνες, πήγα να δουλέψω ως υπεύθυνη για σπίτι που είχε νοικιαστεί. Ήμουν 7 μηνών έγκυος αλλά συμφώνησα να πάω. Αυτή η επιχείρηση πήγε στραβά και όλοι μπήκαμε στη φυλακή. Είχα διακόψει κάθε επαφή με την οικογένεια και τα αδέρφια μου. Τα αδέρφια μου δεν ήξεραν τίποτα για μένα, είχαν χάσει τα ίχνη μου. Ο αδελφός μου Οσβάλντο εκείνη την εποχή ήταν στην Κονσεπσιόν και ήταν 14 ετών, άκουσε για μένα μέσω των μέσων μαζικής ενημέρωσης όταν με συνέλαβαν. Όταν συναντηθήκαμε μου είπε: «Τα ‘χασα, τη στιγμή που σε είδα να περιβάλλεσαι από αστυνομικούς, φυλακισμένη και έγκυος, ένιωσα ανάμεικτα συναισθήματα· πρώτα πόνο, επειδή σε έπιασαν και υπό αυτές τις συνθήκες και επειδή ήξερα ότι δεν έχασα την αδερφή μου.» Μου λέει: «Εκείνη τη φορά σου υποσχέθηκα κάτι. Κάποιες φορές θα κρατάω περισσότερο το τιμόνι του ποδηλάτου». Και πράγματι, 5 χρόνια μετά, εν μέσω ενός άγριου κυνηγητού από την αστυνομία, καταφέρνει να ξεφύγει με μια ομάδα συντρόφων από το Ασουνσιόν και να πάει στα βόρεια βουνά – και η ιστορία τον τοποθετεί σήμερα μπροστά από το δύσκολο έργο της οικοδόμησης μιας αντάρτικης οργάνωσης ιδωμένη από τον ταξικό εχθρό ως στρατιωτικός στόχος.

Πολλοί, στην επίθεσή τους εναντίον μας, και ως τρόπος για να δικαιολογήσουν τις εγκληματικές ενέργειες των στρατιωτικών δυνάμεων που δεν σέβονται τα κορίτσια -ειδικά όταν είναι κόρες φτωχών ανθρώπων και ακόμα χειρότερα όταν είναι κόρες επαναστατών- λένε ότι οι αντάρτες στρατολογούν παιδιά. Αλλά πρέπει να τοποθετήσουμε τα γεγονότα στην πραγματικότητα. Τα κορίτσια έχουν τους πατέρες και τους θείους τους στους αντάρτες, ζούμε τη ζωή μας στις συνθήκες που μας επιβάλλει ο αγώνας. Το πιο ξεκάθαρο παράδειγμα είναι ότι οι κόρες μου δεν σταμάτησαν ποτέ να με επισκέπτονται στη φυλακή, μια μη φυσιολογική συνθήκη για αγόρια και κορίτσια. Αλλά έχουν τους γονείς τους σε αυτές τις συνθήκες και δεν θέλουν να διακόψουν τις σχέσεις τους με εμάς. Προσπαθούμε λοιπόν να προσαρμοστούμε στους περιορισμούς των φυλακών, αλλά ταυτόχρονα παλεύουμε να μην κόψουμε τους δεσμούς μας ως μητέρα και κόρη.

Πρέπει όμως να είμαστε ξεκάθαροι σχετικά με τον κυνισμό και την εγκληματική υποκρισία της μπουρζουαζίας και του παραγουανού κράτους, το οποίο δολοφόνησε τον 12χρονο γιο μου πριν από 10 χρόνια. Και ο γιος μου δεν βρισκόταν σε αντάρτικη ζώνη, αλλά πήγαινε στο σχολείο. Πέρυσι, ο φασίστας πρόεδρος της Παραγουάης, προκειμένου να κάνει προπαγάνδα και να εντείνει τη στρατιωτική στρατολόγηση νέων, στρατολόγησε τον 16χρονο γιο του. Ωστόσο εκεί δεν υπήρχε στρατολόγηση παιδιών... Η προπαγάνδα των ψεμάτων της παραγουανής αστικής τάξης και της κυβέρνησης είναι μέρος του ταξικού πολέμου.

Δ: Τι μήνυμα στέλνεις προς τους λαούς της Λατινικής Αμερικής;

Κ. Β.: Στην Αμερική μας θέλω να πω ότι οι επιθέσεις και οι βάναυσες διώξεις που έχουν ως στόχο την υποχώρηση του ΕΡΡ, η δολοφονία του 12χρονου γιου μου το 2010, τώρα η εξαφάνιση της 14χρονης κόρης μου, τα βασανιστήρια και η δολοφονία των 11χρονων ανιψιών μου, είναι αποφάσεις της κυβέρνησης, με τη φωνή του αντιπροέδρου της δημοκρατίας, πρώην εισαγγελέα που έγινε δισεκατομμυριούχος. Αυτό είναι η πιο οδυνηρή δοκιμασία που πρέπει να περάσω. Χτυπάνε την πιο ευαίσθητη ίνα μιας μητέρας, φυλακισμένης και κομμουνίστριας επαναστάτριας. Χτυπάνε εκεί που πονάει περισσότερο, σκοτώνουν τα παιδιά μου, τα δολοφονούν με τον πιο βάναυσο και απεχθή τρόπο. Σκοτώνοντας παιδιά που γεννήθηκαν σε αιχμαλωσία και δεν θέλησαν ποτέ να κόψουν τον δεσμό τους μαζί μου. Δεν τα ένοιαξε ποτέ το τρομακτικό πέρασμα μέσα από τη φυλακή προκειμένου να με νιώσουν και να μου δώσουν την στοργική αγκαλιά που έχει πολλαπλασιαστική επίδραση στις δυνάμεις μου. Αυτό, μαζί με τις κατηγορίες σ’ ολόκληρη την οικογένειά μου και τις κόρες μου, έχουν στερήσει το δικαίωμά μου να αισθάνομαι την φυσική επαφή των αγαπημένων μου. Αλλά ταυτόχρονα, έχει κι ένα διαλεκτικό αποτέλεσμα αντίθετο με τον στόχο του. Αντί να αποθαρρύνομαι, αν και θέλουν να με ρίξουν στο έδαφος, σηκώνομαι ξανά με δύναμη και με κραυγές. Η ταξική πάλη είναι αιματηρή, απ’ τους εχθρούς του λαού, το κόμμα του Κολοράντο και την εγκληματική φασιστική ολιγαρχία. Συνηθισμένοι στο να πνίγουν στο αίμα κάθε εκδήλωση ξεσηκωμού ενός λαού που επιδιώκει ειλικρινά τη χειραφέτησή του. Πρέπει να προβληματιστούμε, να κοιτάξουμε κατά πρόσωπο τη γυμνή πραγματικότητα του αγώνα. Να προσαρμοστούμε και να διορθώσουμε τα λάθη και, πάνω απ’ όλα, να επανέλθουμε πιο δυνατά, με περισσότερη αποφασιστικότητα και ακούραστα να προσπαθούμε να αποσαφηνίσουμε τις ιδέες μας όλο και περισσότερο. Να κάνουμε τις ιδέες μας να συμπίπτουν με τη συγκεκριμένη και ιστορική αντικειμενική πραγματικότητα. 

Δ: Εκτιμούμε πολύ τον χρόνο σου και εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας στη μάχη σου. Με μια γερή αγκαλιά, συναντιόμαστε στον αγώνα.