Σχεδόν ένας χρόνος πέρασε από τη φωτιά που στοίχισε τη ζωή σε τρείς άστεγους μετανάστες. Η πυρκαγιά είχε ξεσπάσει σε εγκαταλειμμένο εργοστάσιο που «στέγαζε» πάνω από 140 ανθρώπους, κυρίως από τη Σενεγάλη. Οι περισσότεροι –ες, χωρίς χαρτιά, έτρεξαν να σωθούν από τις φλόγες και δεν έλαβαν καμία ιατρική φροντίδα. Στο άρθρο μας Από την ιμπεριαλιστική περιφέρεια στις μητροπόλεις: χωρίς φως, χωρίς νερό, χωρίς στέγη, χωρίς ζωή γράψαμε για το γεγονός και για το πώς η ισπανική αστική τάξη διαχειρίζεται το θέμα της στέγασης.
Ο καπιταλισμός συνεχώς γεννά την αστεγία και την περιθωριοποίηση. Δεν υπάρχει πολιτική μέσα στον καπιταλιστικό αρμαγεδδώνα που να μπορεί να διορθώσει αυτό το ζήτημα από τη στιγμή που η γη και τα μέσα παραγωγής δεν ανήκουν στο λαό.
Οι επίσημες έρευνες για τη Βαρκελώνη, πρωτεύουσα της Καταλονίας, κατέγραφαν 1200 άστεγους Καταλανούς χωρίς να μετριούνται οι μετανάστες. Στις 30 Νοέμβρη πήρε φωτιά εγκαταλελειμμένο κτίριο τραπέζης όπου εκεί διέμεναν δύο οικογένειες (!). Ο τραγικός απολογισμός: δύο ενήλικες, ένα βρέφος και ένα νήπιο νεκροί.
Οι παρίες του 21ου αιώνα που κοιμούνται κάτω από γέφυρες, σε εγκαταλειμμένα σπίτια, βαγόνια, σταθμούς τρένων και μετρό, σε παγκάκια και υπόστεγα αυξάνονται. Άνθρωποι που δεν μπορούν να ικανοποιήσουν βασικές ανάγκες και με κλονισμένη την ψυχική υγεία συσσωρεύονται σε όλες τις καπιταλιστικές μητροπόλεις χωρίς να «κουνιέται φύλλο» για την ανθρώπινη δυστυχία που παράγει το καπιταλιστικό σύστημα.
Ο ένας εκ των θεμελιωτών του επιστημονικού σοσιαλισμού Φρ. Ένγκελς έγραφε στην αρθρογραφία του για το στεγαστικό ζήτημα το 1872 τα εξής διαχρονικά λόγια:
«… δεν μπορεί να υπάρχει χωρίς στενότητα κατοικίας μια κοινωνία όπου η μεγάλη εργαζόμενη μάζα εξαρτάται αποκλειστικά από το μισθό της εργασίας, δηλαδή από το ποσό των μέσων συντήρησης που είναι απαραίτητα για την ύπαρξη και την αναπαραγωγή της, όπου οι τελειοποιήσεις των μηχανών κλπ. διώχνουν διαρκώς από τη δουλειά μάζες από εργάτες, όπου ισχυρές τακτικά επαναλαμβανόμενες βιομηχανικές διακυμάνσεις από το ένα μέρος προϋποθέτουν την ύπαρξη μιας πολυάριθμης εφεδρικής στρατιάς από εργάτες άνεργους και από το άλλο ρίχνουν κατά περιόδους στο δρόμο άνεργη τη μεγάλη μάζα των εργατών, όπου οι εργάτες συνωστίζονται κατά μάζες στις μεγάλες πόλεις, και μάλιστα κάτω από τις σημερινές συνθήκες, με ρυθμό γρηγορότερο απ’ ό, τι κατασκευάζονται γι’ αυτούς οι νέες κατοικίες, όπου επομένως θα βρίσκονται πάντα ενοικιαστές για τα πιο απαίσια χοιροστάσια και όπου τέλος ο ιδιοκτήτης του σπιτιού, με την ιδιότητά του ως κεφαλαιοκράτη, δεν έχει μόνο το δικαίωμα αλλά –εξαιτίας του συναγωνισμού- ίσαμε ένα βαθμό και την υποχρέωση να παίρνει από το σπίτι του χωρίς καμιά επιφύλαξη όσο μπορεί μεγαλύτερο ενοίκιο. Σε μια τέτοια κοινωνία δεν είναι τυχαία η στενότητα κατοικίας· είναι μια αναγκαία κατάσταση που τότε μόνο θα εξαλειφθεί μαζί με τις συνέπειες που έχει πάνω στην υγεία κλπ. όταν ανατραπεί συθέμελα όλο το κοινωνικό καθεστώς που τη δημιουργεί».
Η πάλη του προλεταριάτου για την κατάληψη της εξουσίας είναι ο παράγοντας που θα λύσει οριστικά το στεγαστικό ζήτημα των μαζών. Μπορεί να ακούγεται απόμακρο όμως μόνο η στόχευση της συνολικής ανατροπής θα μπορέσει να δώσει στέγαση στις φτωχολαϊκές μάζες. Μέχρι τότε οι αυξήσεις ενοικίων, οι εξώσεις, η αστεγία και η συνολική υποτίμηση της ζωής θα κρέμονται ως θηλιά στο λαιμό της εργατικής τάξης των καπιταλιστικών μητροπόλεων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου