Αν δει κανείς την καθημερινότητα στη χώρα μας, έξω από τη φλύαρη και αποπροσανατολιστική μιντιακή προπαγάνδα, θα δει ότι η κοινωνία ματώνει… Χύνεται αίμα και γίνεται συνήθειο. Η κοινωνία τρώει τις σάρκες της, ο κανιβαλισμός συνεχώς καραδοκεί και είναι αποτέλεσμα της καπιταλιστικής κρίσης.
Οι γυναίκες δολοφονούνται από εκείνους που τις θέλουν
ιδιοκτησία, εργαλείο, σεξουαλικό αντικείμενο. Σε όλη την Ελλάδα γυναίκες
ντόπιες και μετανάστριες δέρνονται, εξευτελίζονται, βασανίζονται, βιάζονται,
δολοφονούνται…
Οι εργάτες σκοτώνονται για μια μπουκιά ψωμί. Η αύξηση των
εργοδοτικών εγκλημάτων και η τρομοκρατία στους χώρους δουλειάς έχουν πάρει
τεράστιες διαστάσεις που είναι αδύνατον να καταμετρηθούν. Η εντατικοποίηση της
καπιταλιστικής μηχανής και οι ρυθμοί της επιβολής θυμίζουν τον προηγούμενο
αιώνα για την εργατική τάξη.
Οι μετανάστες εργάτες σε όλη την επικράτεια είναι
«εσωτερικός» νόμος των αφεντικών να είναι αδήλωτοι, η αγροτική παραγωγή έχει
μετατραπεί σε μια μεγάλη Μανωλάδα. Οι επιθέσεις
εναντίον τους από το αντιπρολεταριακό στρατόπεδο είναι μέρος της
καθημερινότητάς τους.
Φασιστικές αντιλήψεις και πρακτικές από αγέλες και μαφίες
είναι πλέον στην φαρέτρα του συστήματος που ασκούν εσωτερική επόπτευση και
δημιουργούν μικροηγεμονίες στις λαϊκές συνοικίες, κάνοντας ασφυκτική την ζωή
στους προλετάριους.
Στα σχολεία καλπάζει η αμορφωσιά και η υποβάθμιση με
αποτέλεσμα να βρίσκει χώρο η αντιδραστική νεοφασιστική ιδεολογία και όσα αυτή
προτάσσει…
Τα ναρκωτικά, το αλκοόλ και οι ουσίες δίνονται απλόχερα για
να «καλμάρει» η προλεταριακή νεολαία από την πίεση και να εκτονώνεται μέσα στην
κοινωνική σήψη και την αλλοτρίωση χωρίς φυσικά να σηκώνει κεφάλι προς τα πάνω…
Ο κρατικός μηχανισμός, ως μηχανισμός της αστικής εξουσίας,
έχει μόνιμο προσανατολισμό την καταστολή των «από κάτω» που η κινητικότητά
τους είναι αποτέλεσμα της φτωχοποίησης,
της ανέχειας και εν τέλει της περιθωριοποίησης.
Οι φυλακές ανηλίκων γεμίζουν με παιδιά-απόβλητα της
καπιταλιστικής οικονομίας και οι συμμορίες ανηλίκων αυξάνονται γιατί το σύστημα
είναι που επέβαλλε ταξικούς φραγμούς στη κοινωνική ζωή. Το σύστημα τρέφει
τα παιδιά μας με πρότυπα τον ανταγωνισμό, τη βία, τον
σεξισμό, τον χλευασμό στους αδύναμους, τον σεβασμό στους «από πάνω».
Οι Ρομά, οι πρόσφυγες, οι μειονότητες και κάθε διαφορετικός
άνθρωπος μπορεί να ματώσει ανά πάσα στιγμή από μαχαίρι, γροθιές ή ρόπαλα
«αγανακτισμένων» πολιτών, «μάτσο» πολιτών, νεοφασιστών ή απλά να γαζωθεί από 40
σφαίρες από την αστυνομία, όπως στο Πέραμα.
Η ζωή για την εργατική τάξη και την νεολαία της, από όπου
και αν το πιάσουμε, θυμίζει όλο και πιο πολύ κόλαση. Οι χαμηλοί μισθοί, τα
αυξημένα νοίκια, η ανεργία και οι αυξήσεις των τροφίμων και φυσικά η
εγκληματική πολιτική εις βάρος της υγείας του λαού που μετρά πάνω από 20.500
νεκρούς από την πανδημία είναι η μεγάλη εικόνα. Ο «λάκκος του θανάτου» γεμίζει
από την καπιταλιστική διαχείριση και αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάμε.
Η Ελλάδα ματώνει στο εσωτερικό της. Οι «από κάτω» πληρώνουν
βαρύ φόρο αίματος.
Σε κάθε δουλειά, γειτονιά, σχολείο, να χτίσουμε τους όρους
για προλεταριακές οργανώσεις και κινήσεις ταξικής αλληλεγγύης, πριν μας
καταπιεί ο βούρκος της καπιταλιστικής σήψης και του θανάτου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου