Η λίστα μεγαλώνει…

Για τους τρεις νεκρούς εργάτες στην Εύβοια

45, 54 και 57 ετών ήταν οι εργάτες που έχασαν τη ζωή τους από ηλεκτροπληξία, στο Γυμνό της Ερέτριας στην Εύβοια, κατά τη διάρκεια συντήρησης και αποκατάστασης βλάβης σε δίκτυο του ΔΕΔΔΗΕ. Ένας ακόμα εργάτης νοσηλεύεται τραυματισμένος με εγκαύματα. Όλοι οι εργάτες (χειριστές γερανοφόρου και εναερίτες) ήταν εργολαβικοί εργαζόμενοι στην εταιρεία «ΑΚΤΩΡ».

Ακόμα τρεις εργάτες νεκροί συμπληρώνουν τη λίστα με τα θύματα στον κλάδο της ενέργειας. Ακόμα τρία θύματα της εργατικής μας τάξης. Τώρα οι «αρμόδιοι» ψάχνουν να βρουν τις αιτίες: ποιος κακός χειρισμός έγινε, ποιο καλώδιο ακούμπησε που, ποια ατυχία χτύπησε τη μοίρα. Οι μηχανισμοί των αφεντικών, τα ΜΜΕ, η ταξική τους δικαιοσύνη, τα εργοδοτικά συνδικάτα θα φροντίσουν ξανά να καλουπώσουν το τραγικό, για το σύνολο της εργατικής τάξης, γεγονός στο συνηθισμένο: «έτυχε». Μέχρι φυσικά να ξανα«τύχει».

Όμως, οι εργαζόμενοι παντού, αλλά και συγκεκριμένα στην ενέργεια, στην ΔΕΗ, στις θυγατρικές της (ΔΕΔΔΗΕ, ΑΔΜΗΕ), στους εργολάβους τους, γνωρίζουν από πρώτο χέρι της πραγματικές συνθήκες, με τις οποίες έρχονται καθημερινά αντιμέτωποι για το κυνήγι του μεροκάματου: Το μειωμένο προσωπικό, τα ανύπαρκτα μέτρα προστασίας, τις εξαντλητικές υπερωρίες (απλήρωτες πολλές φορές, οσονούπω και με νόμο), τους τσαμπουκάδες των αφεντικών με την απειλή της ανεργίας (που γίνεται πιο εύκολη σε συνθήκες εργολαβοποίησης), την εντατικοποίηση της εργασίας για περισσότερη υφαρπαγή κερδών.

Αυτά όλα δεν έρχονται από μόνα τους και από κάποια «κακή διαχείριση». Η πολιτική του κεφαλαίου φρόντισε ήδη από τα προηγούμενα χρόνια να τσακίσει αυτό που λέμε «Δημόσια» Επιχείρηση Ηλεκτρισμού. Με γρήγορες διαδικασίες την «έκοβαν σε κομμάτια» και την ιδιωτικοποιούσαν, το ίδιο συνεχίζεται μέχρι σήμερα και στις θυγατρικές της. Κεντρικό επίσης σύνθημα των διοικούντων της ΔΕΗ και των θυγατρικών της (το ίδιο ισχύει και για ένα σωρό άλλους κλάδους που συνεχώς πληθαίνουν) είναι το «outsourcing» (εργολαβοποίηση) που σημαίνει ακριβώς όλα όσα προαναφέραμε: κατάργηση δικαιωμάτων, ανασφάλεια, φθηνό εργατικό δυναμικό. Ποιος θυμάται εξ’ άλλου σήμερα τα σχολεία εκπαίδευσης για τους εργαζόμενους της ΔΕΗ. Κάτι τέτοια κοστίζουν. Τα Μέσα Ατομικής Προστασίας κοστίζουν.

Η έλλειψη σε προσωπικό και υλικοτεχνικά μέσα φάνηκε σε εγκληματικό, στην κυριολεξία, βαθμό και στη πρόσφατη κακοκαιρία «Μήδεια», όπου ολόκληρες περιοχές έμειναν στο σκοτάδι και χωρίς θέρμανση, με αποτέλεσμα να θρηνήσουμε ακόμα μια φορά θύματα. Εκεί, ήταν πάλι οι εργαζόμενοι που πάλεψαν μόνοι τους, κάνοντας τα αδύνατα δυνατά σε δύσκολες συνθήκες και χωρίς μέσα, για να επαναφέρουν το ρεύμα στα νοικοκυριά.

Γράφαμε στη «Βίδα» (τχ 28):

«Αυτό που θέλουν να αποκρύψουν τελικά είναι η ίδια η φύση της βαρβαρότητας του καπιταλιστικού συστήματος. Όσο βαθαίνει η καπιταλιστική κρίση, τόσο η ταξική εκμετάλλευση εντείνεται. Οι καπιταλιστές-εργοδότες προσπαθούν πάση θυσία να διατηρήσουν τα κέρδη τους, να τα επανατοποθετήσουν, να μεγεθύνουν το κεφάλαιό τους και έτσι να συνεχιστεί ο κύκλος της βαθιάς εκμετάλλευσης προς όφελός τους. Για να το πετύχουν αυτό θυσιάζουν το εμπόρευμα-εργάτη, φροντίζουν να κλέψουν όση περισσότερη υπεραξία μπορούν».

Αυτό λοιπόν το βάθεμα της καπιταλιστικής κρίσης μαζί και με το «σπρώξιμο» από την πανδημία θα κάνει την επίθεση προς την εργατική τάξη ακόμα πιο σκληρή. Αυτό οι εργαζόμενοι ας το πάρουν ως δεδομένο, έχουν την εμπειρία από τα προηγούμενα χρόνια των μνημονίων για το ποιοι τελικά χτυπήθηκαν και σε τίνος τις πλάτες φορτώθηκε η χασούρα τους. Περαιτέρω τσάκισμα δικαιωμάτων, πετσόκομμα μισθών, αντισυνδικαλιστικοί νόμοι κτλ.

Χωρίς να θέλουμε να θίξουμε κανέναν, όσον αφορά την έκφραση για το χαμό συνανθρώπων μας, τα «τρισάγια» και τα κεράκια δεν θα σώσουν την εργατική τάξη. Τα καθήκοντα που πρέπει να μπαίνουν για να προστατεύουμε τις ζωές μας πρέπει πλέον (πριν να είναι αργά) να συζητιούνται στα «πηγαδάκια» των εργαζομένων στους χώρους της μισθωτής εργασίας. Οι εργάτες και οι εργάτριες πρέπει να συσπειρωθούν κάτω από ταξική-αντικαπιταλιστική γραμμή, χτίζοντας την ενότητα απέναντι στον εργοδοτικό συνδικαλισμό που γεννά διαχωρισμούς και ηττοπάθεια. Κυρίως, να οργανωθούν ταξικά πολιτικά γιατί μόνο έτσι θα αναμετρηθούμε συνολικά με το βάρβαρο εκμεταλλευτικό σύστημα. 

Ας μην ανεχτούμε άλλο να κυλάει το αίμα της εργατικής τάξης για να κερδίζουν τα αφεντικά.

Τα συμφέροντά μας απέναντι στα δικά τους