Χώροι δουλειάς: εκκολαπτήρια του ιού

Όλη αυτή η επικίνδυνη κατάσταση που 'χει διαμορφωθεί από την διαχείριση της πανδημίας, που έχει περιγραφεί ως «ακορντεόν» πρέπει να  πεισμώσει την εργατική τάξη και να τη φέρει μπροστά στις ευθύνες της.

Η αστική τάξη της χώρας μας κινήθηκε σύμφωνα με τα συμφέροντα των καπιταλιστών, των επιχειρηματιών και των λοιπών συμμάχων τους με στόχο τη διατήρηση και την αύξηση κερδών. Τα ημίμετρα που πήρε η κυβέρνηση για το εμπόρευμα που ονομάζεται εργατική δύναμη ήταν ψευτομπαλώματα και αυτό φάνηκε από το άνοιγμα εργοστασίων, επιχειρήσεων, εμπορικών καταστημάτων κλπ. Φάνηκε από τη σαρδελοποίηση των ΜΜΜ, φάνηκε από το άνοιγμα της αγοράς τα Χριστούγεννα, φάνηκε στη τελική από τα δικά τους χαλκευμένα νούμερα. Χιλιάδες οι νεκροί.

Η εργατική τάξη εξαναγκάστηκε να πάει στη δουλειά για τα κέρδη του αφεντικού και της καπιταλιστικής οικονομίας. Αυτή είναι η αλήθεια. Όλες οι τάξεις και οι εκπρόσωποί τους έχουν τοποθετηθεί για το ζήτημα. Δυστυχώς η συμμαχία γύρω από την αστική τάξη και τον εθνικό κορμό υπερίσχυσε. Με μια φωνή όλοι είπαν να ανοίξουν οι αγορές, τα καταστήματα, οι επιχειρήσεις… Η υγεία των εργαζομένων;  Αυτό το ερώτημα «εξαφανίζεται» από κεντρικό ζήτημα.

Αυτό το ερώτημα που οι άνθρωποι του συστήματος εξαφανίζουν πρέπει να είναι για εμάς το κεντρικό ερώτημα που γεννά και την αντίθεση της περιόδου. Η εργατική τάξη χωρίς καμία προστασία, με διαλυμένο ΕΣΥ (που σημαίνει ότι οι κρατήσεις των μισθών μας λεηλατήθηκαν) και με τεράστιο βάρος στη πλάτη λόγω εντατικοποίησης της ταξικής εκμετάλλευσης είναι η τάξη που μπορεί να δώσει τη λύση. Αν οργανωθεί, αν αντισταθεί, αν βάλει πλώρη για τη δική της εξουσία. Αν δηλαδή βάλει να δουλέψουν όλα όσα έχει κατακτήσει η ανθρωπότητα, επιστήμη και τεχνολογία για όλους χωρίς φραγμούς και ταξικές διαιρέσεις. Ο αγώνας είναι μακρύς και δύσκολος. Το προλεταριάτο αν δεν οργανωθεί για τα πιο μικρά δε θα φτάσει ποτέ και στα πιο μεγάλα. Θα λέμε και θα ξαναλέμε:

Η διαχείριση της πανδημίας να γίνει πεδίο ταξικής αντιπαράθεσης.

Όταν λέγαμε ότι τα εργοστάσια και οι μεγάλες επιχειρήσεις είναι υγειονομικές βόμβες μας κουνούσαν το δάχτυλο οι διάφοροι που αγωνιούσαν για την καπιταλιστική οικονομία.

Το πλέγμα της αστικής προπαγάνδας ποτέ δε μίλησε ανοικτά και επιστημονικά για τους τρόπους αντιμετώπισης του ιού. Γιατί ξέρουν ότι σε αυτή τη φάση της ανθρώπινης εξέλιξης η οικονομία που χει χτιστεί δε μπορεί να σώσει όλο τον εργαζόμενο λαό. Γιατί αν πούνε την αλήθεια θα πρέπει ή να παραδεχτούν ότι είναι εγκληματική η διαχείριση των καπιταλιστών παντού στον κόσμο ή ότι αυτό το σύστημα το καπιταλιστικό δεν υπηρετεί τις ανθρώπινες ανάγκες, αλλά τις ανάγκες του παγκόσμιου κεφαλαίου. Από ότι γνωρίζουμε οι αστοί δεν είναι έτοιμοι να αφήσουν την εξουσία τους από ηθικές και συγκινησιακές πιέσεις. Τα φέρετρα είναι μέσα στην φυσιογνωμία του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής.

Για να μην πλατειάζουμε, αυτοί που μιλούν στη διαδικτυακή εκδήλωση που οργάνωσε το Ελληνικό Ινστιτούτου Υγιεινής και Ασφάλειας της Εργασίας (ΕΛΙΝΥΑΕ) τι παραδέχονται; Ότι οι χώροι δουλειάς είναι επικίνδυνοι για την εξάπλωση του ιού. Μπορεί να το ψιθυρίζουν γιατί δεν παίρνουν αυτοί της αποφάσεις, αλλά το παραδέχονται ως «ειδικοί» στα ζητήματα εργασίας τα οποία καταπιάνονται. Δε τα λέμε εμείς οι «κακοί» αντικαπιταλιστές. Τα λέει ο διευθυντής του Ινστιτούτου Δημόσιας Υγείας καθηγητής Παναγιώτης Μπεχράκης. Λέει λοιπόν:

«σε κάθε εκπνοή, εκπέμπουμε πάνω από 3.000 σταγονίδια που η διάμετρός τους ποικίλει από 0,1 μικρό μέχρι 1.500 μικρά. Τα σταγονίδια πάνω από 5 μικρά, πέφτουν κάτω, όμως μικρότερης διαμέτρου αερολύματα ταξιδεύουν. Τα μικροσταγονίδια στεγνώνουν και αφυδατώνονται με αποτέλεσμα να μειώνεται ο όγκος τους, άρα και η διάμετρός τους. Ο βαθμός υγρασίας και θερμοκρασίας στο περιβάλλον, παίζουν σημαντικότατο ρόλο. Τα μικροσωματίδια, παραμένουν αιωρούμενα επί μακρόν και εκτοξεύονται μέχρι 6-8 μέτρα. Κι αυτό εξαρτάται από πολλούς παράγοντες. Αν η αναπνοή είναι ήρεμη, η ροή είναι μικρή. Αν η αναπνοή είναι έντονη γιατί παράγουμε σωματικό έργο ή μιλάμε δυνατά ή ψέλνουμε, βήχουμε ή φταρνιζόμαστε, η ροή του αέρα μαζί με την αδράνεια εκτινάσσουν τα σωματίδια, τα οποία μετά, ταξιδεύουν μόνα τους.

Είναι απολύτως απαραίτητος ο φυσικός εξαερισμός του χώρου. Και αν είναι τεχνητός, τότε χρειάζεται νέο αέρα, αλλιώς αναδεύει τα σωματίδια.

Ταυτόχρονα έχουν σημασία οι διαστάσεις του χώρου και η αναλογία του αριθμού των εργαζομένων στη διάσταση του χώρου.

Αντίστοιχα χρειάζεται καλός εξαερισμός στις τουαλέτες, καθώς έχουν μικρό όγκο, τις μοιράζονται πολλοί εργαζόμενοι και τα σταγονίδια είναι ιδιαίτερα αυξημένα και από το πεπτικό και ουροποιητικό σύστημα, εκτός του αναπνευστικού».

Και παρακάτω:

«Ο εργασιακός χώρος θεωρείται εξαιρετικά επικίνδυνος για μετάδοση κοροναϊού, με αποτέλεσμα η μάσκα να έχει τεράστια σημασία σε αυτή τη διαδικασία. Γιατί η ροή του εκπεμπόμενου αέρα ελαττώνεται, οι ιοί είναι πολύ λιγότεροι αν η εκπνοή ήταν ελεύθερη και η εκπομπή σταγονιδίων πολύ μικρότερη. Αν μάλιστα και ο δεύτερος φορά μάσκα, κατά την εισπνοή εισπνέει πολύ λιγότερα μολυσμένα σωματίδια.

Στην αρχή της πανδημίας ήταν λάθος που δίναμε έμφαση στις επιφάνειες. Βεβαίως και μπορεί να μεταδοθεί ο ιός από αυτές, όμως δεν είναι αυτή η κύρια οδός μετάδοσης. Ο ιός δεν κολλά μόνο σε κλειστούς, αλλά και στους ανοικτούς χώρους με συνωστισμό».

Φυσικά, μέσα στα κάτεργα του ελληνικού καπιταλισμού, ούτε αυτό γίνεται. Τα αφεντικά δε βάζουν τα χέρια στη τσέπη ούτε για τα βασικά (μάσκες, τεστ, απολυμάνσεις, αποστάσεις, ενημερώσεις κλπ) πόσο μάλλον να δεχόντουσαν (και ας είναι και με επιστημονική τεκμηρίωση) ότι θα πρέπει να κλείσουν οι επιχειρήσεις. Ας μη μιλήσουμε για τη ταξική θέση να πληρώνονται οι εργάτες όλο το μεροκάματο και το ένσημο καθ’ όλη τη περίοδο της καραντίνας (πράγμα που θα σήκωνε σφοδρές αντιδράσεις από «αγανακτισμένους» επιχειρηματίες).