Αγώνας για ζωή

Συζήτηση με τον πρώην τοξικοεξαρτημένο Χρήστο Μ.

Ο Χρήστος Μ. είναι φίλος της «Βίδας» και αναγνώστης του μπλογκ. Έχουμε συνεργαστεί σε ζητήματα αλληλεγγύης και δράσης για τα δικαιώματα των κρατουμένων. Είναι ένας πολυπράγμων άνθρωπος που έχει παντιέρα του την αλληλεγγύη και την προσφορά στον συνάνθρωπο. Είναι πρώην τοξικομανής και με αυτή του την εμπειρία, συζητήσαμε στο πλαίσιο της πάλης ενάντια στην ναρκωκουλτούρα και τους κινδύνους της.

Η ορολογία της «πιάτσας» ονομάζει «ανεβαστικά» ναρκωτικά την κοκαΐνη, το MDMA (εμ ντι εμ έι ή εμ-ντι όπως συνηθίζεται να το αποκαλούν). Ναρκωτικά της «ντάγκλας» την ηρωίνη (πρέζα), την σίσα κ.α.

Μυαλό, ψυχολογία, σώμα...

Χρήστο έχεις υπάρξει εξαρτημένος. Θα μας πεις δυο λόγια γύρω από αυτό; Ηλικία, πλαίσιο;

Όντας απεξαρτημένος, βάζω ως αρχή της «καριέρας» μου την ηλικία των δεκαπέντε ετών, όπου κάπνισα το πρώτο μου τσιγάρο χασίσι. Μετά ακολούθησαν τα «ανεβαστικά» ναρκωτικά και τέλος ηρωίνη, η μεγάλη αγαπημένη όπως την αποκαλούσαμε σαρκαστικά.  Δεκαεννιά χρόνια σύνολο. Μυαλό, ψυχολογία, σώμα. Είναι τα τρία πράγματα που σου δεσμεύει η εξάρτηση.

Σε γνωρίσαμε σε διαφορετική φάση εμείς. Βρήκαμε έναν όμορφο και πολύ δημιουργικό άνθρωπο. Πως έγινες «καθαρός»;

Για να γίνω «καθαρός» έπρεπε να γίνουν δύο πράγματα: να φτάσω στον προσωπικό μου πάτο και να κινδυνεύσω να χάσω ανθρώπους και την ελευθερία μου. Στην ηλικία των τριάντα τεσσάρων χρόνων ο δικός μου πάτος ήταν ότι πούλησα το αγαπημένο μου μουσικό όργανο που με συντρόφευε από παιδί, για να πάρω ηρωίνη για έξι μέρες. Σε κάθε εξαρτημένο, ο πάτος είναι διαφορετικός, με όσους-ες πρώην εξαρτημένους έχουμε κουβεντιάσει, το συναίσθημα είναι το ίδιο, ασχέτου του τι εκπορνεύεις. Η ξεφτίλα που νιώθεις, είναι η ίδια.

Μετά από έξι μέρες λοιπόν, σου τελειώνει η πρέζα και τρως την φρίκη σου;

Ήταν ένας συνδυασμός. Πουλάω το μπάσο, η σύντροφός μου μού ξεκαθαρίζει ότι θα φύγει εάν δεν κόψω την πρέζα και τέλος πεθαίνει ο πατέρας μου. Αυτά τα τρία γεγονότα λειτούργησαν σαν χαστούκι. Και πάλι, δεν έκοψα μαχαίρι. Άρχισα να λέω ότι θα δοκιμάσω να ξεκόψω. Εκείνη την εποχή μάλιστα, ήμουν ενάντια στα κλειστά προγράμματα. Τα κλειστά θεραπευτικά προγράμματα τα αποκαλούσα φυλακή, αν και ήμουν ξεκάθαρος ότι δεν ήθελα την μεθαδόνη. Ή θα έκοβα ή θα έπινα. Δεν ήθελα αντίδοτα. Τελικά διαπίστωσα ότι το κλειστό, έχει μια απίστευτη ανεκτικότητα. Αν θες βγαίνεις κιόλας και δοκιμάζεις αργότερα. Αυτός ήταν ο λόγος που με κράτησε.

Επέδρασε θετικά δηλαδή στην ψυχολογία σου ότι δεν σε κρατά δέσμιο κάποιος με το ζόρι. Ότι είναι επιλογή σου η παραμονή σου στο πρόγραμμα.

Σωστά. Τελείωσα το πρόγραμμα του 18Ανω και είμαι πολύ υπερήφανος για αυτό. Συνολικά κράτησε τρία χρόνια. Γιατί τον πρώτο χρόνο κράταγα δυο καρπούζια σε μια μασχάλη, πότε πήγαινα, πότε πήγαινα πιωμένος, καμιά φορά δεν πήγαινα καθόλου. Έπαιζα. Η ψυχοθεραπευτριά μου ήταν πάντα εκεί και άκουγε τις χαζές μου δικαιολογίες του στυλ «δεν άντεξα, ήπια, παρασύρθηκα». Ώσπου αποφάσισα να σοβαρευτώ και ακολούθησα κανονικά το πρόγραμμα που κράτησε δύο χρόνια.

Την πρώτη χρονιά που «χαζολογούσες» και πήγαινες πιωμένος, τι έπινες;

Πρέζα ενέσιμη. Ότι υπάρχει βέβαια, το έχω πιει και το έπινα και τότε.

Είσαι ένας άνθρωπος δραστήριος στα κινήματα. Εκείνη την εποχή συμμετείχες;

Η μεγάλη μου κατρακύλα στην χρήση ήρθε όταν κλείσανε την Βίλλα Αμαλίας. Εκεί με πήρε η μπάλα και κόντεψα να τα χάσω όλα. Συμμετείχα στις μουσικές ομάδες στις συναυλίες. Βοηθούσα όπως μπορούσα.  Όποτε είχα πάει σε συνέλευση πιωμένος, είχα ενοχές. Και σκέψου, την μάνα μου κοίταγα και ήμουν αδιάφορος. Αλλά στις συνελεύσεις είχα ενοχές. Στα στησίματα πχ δεν έπινα γιατί δεν θα με βάσταγαν τα πόδια μου. Οπότε αυτό με κράταγε κάπως.  Όταν όμως έπαψε να υπάρχει αυτή η δομή που με κράταγε κάπως, άρχισα την ενέσιμη ηρωίνη.

Όσο καιρό τραβιόσουν με τα ναρκωτικά, οι σύντροφοι το γνωρίζανε; Εάν ναι, σε βοηθήσανε να κόψεις;

Όχι. Ελάχιστοι κοντινοί γνωρίζανε και κάποιος που ήταν πρώην τοξικομανής σε ένα στέκι που συμμετείχα στα δυτικά. Γιατί εμείς «μυριζόμαστε» μεταξύ μας! Και προσπαθούσε να με πείσει να κόψω. Όπως και μια συντρόφισσα που με είχε στον νου της.  Και τα μέλη της μπάντας μου γνώριζαν, όμως σε γενικές γραμμές, είναι μια πορεία μοναχική. Παρόλα αυτά το παράδειγμα που έβλεπα σε ανθρώπους αγωνιστές και πολύ ενεργητικούς με ωθούσαν με τον τρόπο τους χωρίς να γνωρίζουν οι ίδιοι-ες. Γιατί αισθανόμουν μια ντροπή. Για να υπάρξει ντροπή, πρέπει να υπάρχει σχέση.

Η σύντροφός σου; Ήσασταν καιρό μαζί, πριν ξεκινήσεις το πρόγραμμα;

Όχι. Βρεθήκαμε στην αρχή της κούρασής μου με το ζήτημα, που έχω αποδεχτεί ότι ναι μεν υπάρχει πρόβλημα, αλλά πίνω ακόμα. Είναι λίγο πριν ξεκινήσει να φαίνεται ο προσωπικός μου πάτος. Είδε όλη την ντροπιαστική μου περίοδο, με στήριξε και με ώθησε στο να κόψω. Βασικά μου έθεσε ξεκάθαρα το δίλημμα, όπως είπα στην αρχή.

Μιας και είπαμε για το 18Ανω, να πω ότι είναι στην επικαιρότητα η κατάργηση του αυτοδιοίκητου του ΚΕΘΕΑ. Θες να πεις κάτι πάνω σε αυτό;

Χάνει την αξιοπιστία του απέναντι στους εξαρτημένους. Το εισπράττει αυτό κι ο τοξικομανής, όσο χάλια κι αν είναι. Παράδειγμα: Ο ΧΨ τοξικομανής πάει στο πρόγραμμα στα είκοσι τέσσερά του, δεν τα καταφέρνει. Στα τριάντα του θα πάει πχ λόγω δικαστηρίου, δεν θα το κάνει. θα ξαναπάει στα σαράντα του γιατί θέλει να κόψει γιατί πχ κινδυνεύει να χάσει ότι έχει. Όταν θα βλέπει διορισμένους κυβερνητικούς δεν θα τους εμπιστεύεται. Οι τεχνοκράτες και μη σχετιζόμενοι με το αντικείμενο κατατάσσουν την χρήση ως συνεχή υποτροπιάζουσα νόσο, δίνοντας το μήνυμα στους χρήστες πως όσο και να προσπαθούν, πάντα θα υποτροπιάζουν, εξού και η προώθηση της μεθαδόνης.

Παρέμβαση της συντρόφου του Χρήστου: Το συμβούλιο του ΚΕΘΕΑ μέχρι σήμερα, εμπεριείχε και  οικογένειες χρηστών, πρώην τοξικομανείς, εθελοντές και φυσικά επιστήμονες με χρόνια εμπειρία στον τομέα και αντίστοιχη εκπαίδευση. Και μέχρι σήμερα, ΑΜΗΣΘΙ! Έχει δικά του καλά χαρακτηριστικά «από τα κάτω» και πολύ καλά αποτελέσματα. Τριάντα οχτώ χρόνια.

Είναι ένας θεσμός που λειτουργεί εν ολίγοις.

Να πω κάτι για την αριθμολαγνεία που ακούγεται, και που εγώ έπεσα σε αυτή την παγίδα, όταν πρωτοπήγα στο πρόγραμμα και ρώταγα τι ποσοστό επιτυχίας έχει. Να αντιστρέψω το ερώτημα. Και απαντάω πχ σε έναν τεχνοκράτη, ταξικό εχθρό που λέει: - «τι ποσοστό επιτυχίας έχει το πρόγραμμα»; - «έναν και είναι το παιδί σου»! Ας μου πει μετά εάν έχει επιτυχία ή όχι.

Και προωθούν πολύ την μεθαδόνη και πρέπει να πω ότι έρευνες δείχνουν ότι η πολύχρονη χρήση της, επιφέρει προβλήματα υγείας πχ στο συκώτι. Άρα επιβαρύνει πάλι το σύστημα υγείας. Μιας και τη συγκρίνουν  με τα κλειστά προγράμματα και τα κονδύλια που χρειάζονται. Στο κλειστό πρόγραμμα καθαρίζεις. Αλλά μετά εάν θες ψηφίζεις, εάν θες διαμαρτύρεσαι, εάν θες καταγγέλλεις ό, τι έχουν δει τα μάτια σου. Ενώ με την μεθαδόνη συνεχίζεις και έχεις μια άλλη εξάρτηση.

Χρήστο, κάθεσαι λοιπόν δύο χρόνια στο πρόγραμμα, με τον αγώνα σου, τους εφιάλτες σου και βγαίνεις μετά κρύσταλλο.

Τον έναν χρόνο, ήμουν μόνος μου στο πρόγραμμα, δεν είχα επαφή ούτε με τη σύντροφό μου, ούτε με κανέναν. Έτσι έπρεπε να γίνει. Για να συγκεντρωθώ σε μένα και σε όσα είχα να διαχειριστώ ανεπηρέαστος. Μοναχική εν μέρει διαδρομή αλλά ουσιαστική.

Χρήστο, να έρθουμε στο σήμερα. Είναι παντού τα ναρκωτικά. Σε πάρτι, σε μπαρ κοκ, απλώς έχουν αλλάξει τα είδη. Ακούμε συνέχεια εξωτικά ονόματα. Τα ήξερες εσύ αυτά;

Ναι, τα έχω πιει όλα, υπήρχαν και παλιότερα. Όλα είναι σημεία των καιρών. Δεν μπορώ να μην το δω το πρόβλημα στην ολότητά του. Είναι οι τοξικομανείς στην Ελλάδα του 2021, με τον καπιταλισμό να θερίζει, και μια πανδημία γύρω μας. Καταλαβαίνεις, γιατί πχ σήμερα υπάρχουν πολλοί τοξικομανείς μετανάστες.

Μπορώ να καταλάβω και να το ερμηνεύσω. Αλλά νέοι άνθρωποι χωρίς τα προβλήματα και τα βιώματα του πρόσφυγα, γιατί έχουν στην ημερήσια διάταξη ναρκωτικές ουσίες;

Παρέμβαση της συντρόφου του Χρήστου: Δεν θεωρούν πως κάνουν κάτι επικίνδυνο σήμερα. Δεν καταλαβαίνουν ούτε την βλάβη, ούτε το ενδεχόμενο βλάβης και το έχουν καταχωρήσει ως χαλαρά ναρκωτικά, εκ διαμέτρου αντίθετα από την ηρωίνη. Δεν τα θεωρούν ναρκωτικά, αλλά ότι ανεβάζουν τη λίμπιντο κ.α.

Το MDMA είναι η εξέλιξη αυτού που λέγαμε τριπάκια;

Όχι, τα τριπάκια είναι LSD. Το MDMA εγώ το έπαιρνα σε κάψουλες, μπορεί όμως να υγροποιηθεί. Την πρώτη φορά το είχα πάρει έξω από γνωστό κλαμπ συναυλιών. Αστεία αστεία, έξω από την Βίλλα Αμαλίας ποτέ δεν είχα πάρει τίποτα, ούτε στα πέριξ. Υπήρχε σεβασμός για την Βίλλα Αμαλίας. Αυτό που συμβαίνει είναι η αλλαγή του προφίλ του τοξικομανή. Η γενιά μας έπεφτε στα ναρκωτικά και ειδικά στην πρέζα, άτομα που ήταν αμφισβητίες κλπ και πηγαίναν στα προγράμματα πιο μεγάλοι σε ηλικία. τώρα πάνε πολύ μικρότερης ηλικίας και βλέπεις κάγκουρες, πιτσιρικάδες. Αν δούμε την πορεία της ελληνικής κοινωνίας, τη σταδιακή αύξηση του φασισμού καταλαβαίνεις ότι και οι χρήστες ακολουθούν.

Ένας ηρωινομανής είναι πιο «τίμιος», γιατί καταλαβαίνεις, το βλέπεις, είναι και έχει ένα πρόβλημα. Ξέρεις με τι έχεις να κάνεις, ακούς την εκκωφαντική του σιωπή. Η πρέζα έχει παραγκωνιστεί, λόγω και της ενημέρωσης, αλλά έχει αντικατασταθεί με «σίσα» και «τάι», άλλα χημικά ενέσιμα ναρκωτικά. Τα υπόλοιπα όμως ναρκωτικά,  έχει περαστεί ότι είναι ανεβαστικά, «χάι» και «ιν». Δυστυχώς πολλά ενεργά άτομα στα πολιτικά δρώμενα, κάνουν χρήση «ανεβαστικών» ουσιών. Όταν πολλοί από αυτούς δεν αναγνωρίζουν καν την ψυχοθεραπεία ως τρόπο επίλυσης θεμάτων, πώς θα τους πεις, για να ξεκολλήσουν, ότι κάνουν χρήση για να καλύψουν κάποια κενά; Και ο μετανάστης για αυτό κάνει χρήση. Είδε τη μάνα του να πνίγεται; Είδε ένα σούπερ κινητό τηλέφωνο κι αυτός μένει σε σκηνή; Όλοι όμως κάτι θέλουν να καλύψουν. Και το καλύπτουν με τα ναρκωτικά. Η διαφορά είναι ότι η πρέζα καλύπτει με την ντάγκλα και να πέφτεις, ενώ τα άλλα με το να νομίζεις ότι ανεβαίνεις.

Το MDMA λένε ότι είναι «ανεβαστικό», αλλά ξέρουμε ότι φέρνει και ζόρικα ζητήματα υγείας.

Στο κέντρο απεξάρτησης, ότι περιστατικό ερχόταν διπλής διάγνωσης (ψυχωσικό επεισόδιο ή σχιζοφρένεια, πέρα της εξάρτησης) προερχόταν από χασίς ή κοκαΐνη. Και γνωρίζω πολλά περιστατικά και προσωπικά που τους γύρισε μετά από χρήση χασίς σε επεισόδιο.

Με προβληματίζει που αρκετές οργανώσεις δεν έχουν στην ατζέντα τους το ζήτημα των ναρκωτικών, ενώ καλύπτουν μια σειρά σημαντικών ζητημάτων, όπως ο αντιφασισμός, η έμφυλη βία, το μεταναστευτικό.

Και εμένα με προβληματίζει. Σκέψου και κάτι άλλο που αντανακλά την μη επαφή του πολύ κόσμου με την μελέτη των προβλημάτων. Πόσοι σύντροφοι-ες γνωρίζουν ότι τα μόνα στερητικά που μπορεί να σκοτώσουν, είναι αυτά του αλκοόλ, κι όχι της πρέζας. Εάν δηλαδή είσαι αλκοολικός, δεν μπορείς να κόψεις χωρίς φαρμακευτική αγωγή. Ποιος ξέρει πχ το τρομώδες παραλήρημα; Θέλει μια γενικότερη προσέγγιση όλο το θέμα των εξαρτήσεων.

Χρήστο, αυτός ο κόσμος που τρέχει να προμηθευτεί ουσίες, κοκαΐνες, MDMA και ότι άλλο τους πλασαριστεί. Που πολλοί έχουν μια ευαισθησία, είναι εκμεταλλευόμενοι και «από τα κάτω». Τι πρέπει και μπορούν να κάνουν για να καθαρίσουν;

Πρέπει να παραδεχτούν το πρόβλημά τους. Εάν δεν μπορούν να λειτουργήσουν σε μια απλή διαδικασία, όπως να γλεντήσεις ή να φλερτάρεις χωρίς να γίνει χρήση, υπάρχει πρόβλημα. Ό, τι χρειάζεται κάποιος για να του αλλάξει η διάθεση, είναι εξάρτηση. Βάση της προσωπικής μου εμπειρίας, αναγνωρίζοντας το πρόβλημα, έχει γίνει μια πολύ καλή αρχή, ακόμα κι αν δεις τα αποτελέσματα πολύ αργότερα. Είναι το Α και το Ω. Δεν μπορείς να φανταστείς παρόλο την αλητεία μου, την γειτονιά μου, τις συγκρούσεις κλπ την αγαλλίαση που ένοιωσα, όταν είπα στον εαυτό μου ότι φοβάμαι. Ότι φοβάμαι την πρέζα. Πιστεύω ότι με το ναρκωτικό που κολλάει ο καθένας και καθεμιά δείχνει πολλά για το τι άνθρωπος είναι. Είχα ακούσει σε μια δομή το εξής: «ο μπάφος είναι εγώ κι ο κόσμος, η ηρωίνη ο κόσμος μέσα μου και τα ανεβαστικά ότι είμαι ο κόσμος». Δείχνει κάτι αυτό.

Ο Χρήστος εάν είχε γεννηθεί μετά από είκοσι χρόνια, θα ξανάπεφτε;

Ναι. Δεν σημαίνει κάτι ότι δεν είναι η ηρωίνη στα φόρτε της. Θα έκανα άλλα, θα ήμουν εξαρτημένος σίγουρα, και το 2040 θα πήγαινα για απεξάρτηση. Εάν υποθέσουμε ότι θα είχα τα ίδια άσχημα βιώματα δηλαδή. Ειδικά τα τελευταία χρόνια που οι ανθρώπινες σχέσεις καταρρέουν και στο πλαίσιο της πανδημίας η μοναξιά πνίγει τον κόσμο.

Μπορεί να αλλάζουν τα ναρκωτικά, να θεωρούνται μοντέρνα, αλλά παραμένουν θάνατος, μιζέρια, κατάντια.

Ναι. Είναι θάνατος, δεν αλλάζει αυτό. Κι ο Εσκομπάρ να είσαι, θάνατο έχει. Να προσθέσω ότι πρώτη φορά πρέζα, ήπια μετά από κοκαΐνη. Ένα βράδυ ήμουν τόσο τσιταρισμένος, που για να χαλαρώσω ήπια ηρωίνη. Τα ανεβαστικά ήταν για μένα σκαλοπατάκι φοβερό για την πρέζα. Και εκείνη την εποχή θα σου έλεγα ότι τα ναρκωτικά σκοτώνουν, και όταν βάραγα ένεση αισθανόμουν άτρωτος. Μεγάλη παγίδα, δεν πίστευα ότι θα πάθω τίποτα. Και έπαιρνα προς το τέλος και χάπια μαζί.  

Να προσθέσω κάποιες σκέψεις μου. Οι τοξικομανείς αποτελούν εξιλαστήριο θύμα για πολλούς. Από την οικογένεια που τον χρησιμοποιεί για να κρύψει τα προβλήματα της, από την ίδια τη κοινωνία πχ βλέπει ο άλλος ένα σπασμένο τζάμι αυτοκινήτου και θα πει «φταίνε οι πρεζάκηδες», βλέπει έναν τοξικομανή να λιώνει σε μια γωνία και λέει πάλι «κοίτα τους πρεζάκηδες». Δε γίνεται για όλα να κατηγορούν όλοι τους τοξικομανείς, και να μην αναγνωρίζουν τι βρίσκεται πίσω από αυτό. Καπιταλισμός λέγεται.

Τι πρέπει να κάνουν οι πολιτικοί χώροι;

Πρέπει καταρχάς να γίνονται κουβέντες. Δεν ξέρω ποιοι πολιτικοί χώροι έχουν την διάθεση, αλλά δεν θα ήτανε κακό να προσκαλούν πρώην τοξικομανείς, και ανθρώπους που έχουν ασχοληθεί με το ζήτημα και να ανοίγουν ειλικρινείς συζητήσεις. Το μόνο σίγουρο είναι πως πρέπει να γίνεται γνωστό, πως ο χρήστης κάτι θα χάσει. Θα ήταν πολύ καλό όπως έχουν φουντώσει τόσα και τόσα, να φουντώσει ένα αντιναρκωτικό κίνημα. Θα μου άρεσε και θα ήμουν μέσα σε αυτό.

Ο συνειδητοποιημένος καθαρός Χρήστος φερ’ ειπείν, πως θα μπορούσε να βοηθήσει;

Πολλοί σύντροφοι και συντρόφισσες λένε ότι η απεξάρτηση είναι από μόνη της μια πολιτική πράξη. Εγώ διαφωνώ σ΄αυτό. Δεν έχω και δε θέλω να έχω καμία σχέση πχ με κάποιον που απλά έκοψε τα ναρκωτικά, αλλά συνεχίζει στη προσωπική του ζωή να είναι ένα κάθαρμα, για παράδειγμα, που μπορεί να σηκώνει χέρι στη σύντροφο του… ή να του φταίνε οι μετανάστες… Για μένα πολιτική πράξη, η διαδρομή του βιώματος της απεξάρτησης, γίνεται όταν προσπαθείς να το μεταδόσεις στους ανθρώπους και να ευαισθητοποιήσεις τον κόσμο. Εγώ κουβαλάω τα βιώματά μου και είτε με το μέσο μου που είναι η μουσική είτε με την συζήτηση, προσεγγίζω εξαρτημένους ανθρώπους και μοιράζομαι την εμπειρία μου, προσπαθώντας να τους κάνω να ταυτιστούν. Τους δείχνω χαριτολογώντας ότι είμαι άνθρωπος κι όχι εξωγήινος κι ότι είναι εφικτό να καθαρίσουν. Τότε γίνεται πολιτική πράξη.

Καταλαβαίνω ότι προτάσσεις το κλειστό πρόγραμμα.

Ναι. Είναι απαραίτητο σε περιπτώσεις σαν την δική μου. Υπάρχουν και ανοιχτά προγράμματα για ανθρώπους που πχ δουλεύουν, έχουν οικογένεια κλπ.

Για εμένα μετά από όλη αυτή την διαδικασία μπορώ να σου πω ότι έχασα πολύ χρόνο από την ζωή μου αλλά έχω πια ένα μεγάλο προτέρημα. Ότι αγαπώ και απολαμβάνω την κάθε στιγμή της ζωής. Εκτιμώ το παραμικρό. Επίσης δεν μπαίνω στην διαδικασία διαχωρισμού «μαλακών και σκληρών». Φυσικά ο καθένας έχει την γνώμη του, αλλά εγώ δεν μπορώ να το κάνω, όπως και δεν μπορώ να μη μιλάω για τον αλκοολισμό. Ως εξάρτηση πάντα.

Κλείνοντας, τι θες να μας πεις;

Συνοψίζοντας, επαναλαμβάνω πως οι χρήστες πρέπει να αναγνωρίσουν και να παραδεχτούν το πρόβλημα, κι ότι πρέπει όλες οι πολιτικές οργανώσεις να αναδεικνύουν το πρόβλημα συνεχώς. Και θα ήθελα να πω για το στάδιο της απεξάρτησης, ακόμα και για ανθρώπους που πιθανόν να διαβάζουν την κουβέντα μας και είναι σε δύσκολη φάση αντίστροφης ψυχολογίας και μπαλατζάρουν μέσα στην μαυρίλα και φοβούνται μην κυλήσουν πάλι, είναι σημαντικό να σκέφτονται απτούς στόχους και γήινους. Εγώ σκεφτόμουν να πάρω ένα καινούριο μουσικό όργανο, να δω την σύντροφό μου και να εξελίξω τις σχέσεις μου. Αυτά με βοήθησαν, λίγοι ανθρώπινοι στόχοι, οι συντροφικές μου σχέσεις και οι άνθρωποι του αγώνα που ντρεπόμουν να τους κοιτάξω στα μάτια, εάν ξανακύλαγα.

Χρήστο, σε ευχαριστώ πολύ για την συζήτησή μας. Ήταν πολύ σημαντική και ουσιαστική.

Από όλες και όλους της «Βίδας» ένα μεγάλο ευχαριστώ και μια αγκαλιά για τον αγώνα σου για ζωή!

* Τα στοιχεία του Χρήστου είναι στη διάθεση του blog. Εάν κάποιος/α θεωρεί πως μπορεί να βοηθηθεί, μπορεί να επικοινωνήσει στο e-mail: proletconnect@gmail.com

Διαβάστε ακόμα:

Τα ναρκωτικά παραμένουν... απειλή