Μια δυτική μαριονέτα σε μια χώρα υποτελή και εξαρτημένη

Πριν μέρες από το βήμα της Βουλής ξεσπάθωσε ο πολύς «ανεξαρτησιακός» Α. Γεωργιάδης για τη στάση της ελληνικής πλευράς στον πόλεμο. Είπε μεταξύ άλλων: […] ένα από τα ζητήματα για τα οποία είμαστε υπερήφανοι για την Επανάσταση είναι οι φιλέλληνες που ήρθαν με χρήματα, όπλα και αίμα και πολεμήσαμε για να έχουμε εμείς ελευθερία έναντι των Οθωμανών.. Αν αύριο επιτεθεί η Τουρκία σε ένα νησί και δεν είχαμε στείλει βοήθεια στην Ουκρανία, θα είχαμε ηθικό δικαίωμα να κατηγορήσουμε κάποιον Ευρωπαίο που δεν έστειλε όπλα στην Ελλάδα να πολεμήσει τον Τούρκο; Θα έπρεπε η Βουλή να λέει σύσσωμη να στείλουμε και άλλα όπλα στην Ουκρανία! Η ελληνική ιστορία είναι ιστορία αξιοπρέπειας και ιδανικών, όχι συμφέροντος. Το να συζητάτε στα αλήθεια αν πρέπει να στείλουμε όπλα είναι ντροπή! Να απομονωθούν οι φωνές με ένταση! Εμείς εκπροσωπούμε την ελευθερία κύριε! Αυτό θα πει να είσαι Έλληνας».

Το ποια και τι είδους ελευθερία εκπροσωπεί το ελληνικό κράτος και με ποιους τάσσεται το ελληνικό αστικό κράτος που υπηρετεί ο Γεωργιάδης μπορούμε να το δούμε στη γειτονιά μας και στις πολεμικές συγκρούσεις των τελευταίων δεκαετιών: Γιουγκοσλαβία, κατεχόμενη Παλαιστίνη, Συρία…

Η ελληνική αστική τάξη «ξεσπαθώνει» μόνο γαντζωμένη από τα μπατζάκια των ιμπεριαλιστών. Στη προκειμένη των αμερικάνων και γάλλων. Παίζοντας το ψεύτικο «χαρτί» της ενωμένης «δημοκρατικής και ελεύθερης» δύσης ενάντια σε όσους την χτυπάνε…

Τα «ιδανικά» που δήθεν υπηρετεί το ελληνικό κράτος δεν είναι κατά πως λένε οι αστοί μας για κανένα δίκιο κανενός λαού παρά μόνο για την διατήρηση της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης. Και γι αυτό είναι και επικίνδυνη η πολιτική της ελληνικής κυβέρνησης γιατί ανά πάσα στιγμή μπορεί να μας εμπλέξει σε πολεμικά παιχνίδια ενάντια στα συμφέροντα του λαού μας. Ενάντια στην ειρήνη και στην φιλία που πρέπει οι λαοί να συσφίξουν ειδικά στην περιοχή των Βαλκανίων που είναι μόνιμο πεδίο ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και εθνικισμών.

Ο Ζελένσκι και η εξαρτημένη Ουκρανία που εκπροσωπεί, που χτυπήθηκε από τον ρώσικο ιμπεριαλισμό, ζητά βοήθεια από τα κοινοβούλια των δυτικών χωρών ενώ έχει και ο ίδιος ευθύνη (ως πολιτικό προσωπικό) για τη στάση που πήρε στο ρωσο-νατοϊκό ανταγωνισμό. Ήταν το τμήμα της αστικής τάξης που εκπροσωπεί ο Ζελένσκι που μετέτρεψε τη χώρα σε πείραμα ανταγωνισμών (θρέφοντας ναζιστικά και ακροδεξιά παραστρατιωτικά κόμματα ως τάγματα «δημοκρατίας»). Ενίσχυσε στις λαϊκές μάζες τις υποσχέσεις των δυτικών καθησυχάζοντας τες ότι «έχουν τις πλάτες» των δυτικών μονοπωλίων. Τώρα γυρνά με το «στρατιωτικό ντύσιμο» και παρακαλά.

Κακά τα ψέματα η μόνη πολιτική που θα μπορούσε (και μπορεί) να αποτρέψει τον πόλεμο αλλά και τον ρώσικο ιμπεριαλισμό με όρους λαϊκής ενότητας θα ήταν στη βάση της ειρήνης και της ομόνοιας εντός χώρας, με πλήρη δικαιώματα για όλους έτσι ώστε να μη μπορούν να έχουν έδαφος οι εθνικιστές που έπαιξαν το ρόλο των ιμπεριαλιστών.

Η φασιστοφιλελεύθερη ουκρανική ηγεσία σήμερα είναι μέρος του προβλήματος. Όπως μέρος του προβλήματος ήταν και η προηγούμενη ηγεσία η οποία ήταν στραμμένη «προς ανατολάς». Αυτό φυσικά είναι στο χέρι του ουκρανικού λαού να το καταλάβει. Ο ελληνικός λαός ας διδαχτεί από την ουκρανική ιστορία και ας δει πόσο επικίνδυνη είναι η εξάρτηση στους ιμπεριαλιστές. Οι Ρώσοι και δυτικοί ιμπεριαλιστές διαλύουν την Ουκρανία. Αυτή η διάλυση μόνο προβλήματα μπορεί να γεννήσει και διχασμό.

Να μη συρθούμε στον πόλεμο στον πλευρό κανενός ιμπεριαλιστή. Η λαϊκή αντίσταση μπορεί να κατακτήσει την ενότητα ενός λαού και την ειρήνη και είναι η μόνη δύναμη που μπορεί να εγγυηθεί το ξεσκλάβωμα από τους ιμπεριαλιστές.