Για την εργατική τάξη και τις διεκδικήσεις της, εν μέσω πανδημίας

Ενώ συνεχίζεται η καθημερινή απώλεια συνανθρώπων μας και γνωρίζουμε όλοι μας το πώς η κυβέρνηση και με τι κριτήρια άνοιξε «επιστημονικά» τις αγορές, με τους εργαζόμενους να συνωστίζονται σε ΜΜΜ και χώρους δουλειάς. Ενώ γνωρίζουμε όλοι ότι η υγεία του λαού στηρίζεται στο φιλότιμο και στην κοινωνική ευθύνη που όλοι προσπαθούμε και καταβάλουμε, μιας και γνωρίζουμε ότι για την εργατική τάξη αν ο ιός της χτυπήσει τη πόρτα τα πράγματα θα είναι πολύ δύσκολα. Ενώ ξέρουμε πλέον ότι η κλοπή που έγινε στους μισθούς μας (και) με την υποτίμηση του ΕΣΥ είναι εγκληματική. Κάθε εργαζόμενος που χάνεται από τον θανατηφόρο ιό χωρίς να μπορεί να μπει σε ΜΕΘ, χωρίς να έχει πρόσβαση σε υγειονομική στήριξη είναι έγκλημα και κάποιοι έχουν ευθύνες. Ενώ συμβαίνουν όλα αυτά τα πρωτόγνωρα στη χώρα μας, αλλά και σε παγκόσμιο επίπεδο, βλέπουμε πως η εργατική τάξη δεν συνειδητοποιεί τη ταξική της υποχρέωση για πάλη ενάντια στον ταξικό εχθρό.

Ενώ πασχίζουμε να συσπειρώσουμε την τάξη κάτω από την σημαία του αγώνα για να μετατρέψουμε την διαχείριση της πανδημίας από τους αστούς σε ταξικό μέτωπο εναντίον τους. Ενώ ακούραστα λέμε στους εργάτες ότι όσο νομιμοποιούν τη εγκληματική πολιτική της αστικής τάξης θα θυμίζουν πιο πολύ μινκ και στρουθοκαμήλους… Εμφανίζονται κάποιες φωνές των «ούλτρα υπερεπαναστατών», από την αρχή της πανδημίας, και καλούν την εργατική τάξη να μην κάνει κανέναν αγώνα διεκδίκησης παρά να «απειθαρχήσει» στα  υγειονομικά μέτρα (τα οποία είναι ημίμετρα και για τα μάτια του κόσμου) σαμποτάροντας την ενότητα της εργατικής τάξης (ως προς την πανδημία) με ιδεολογίες που δεν κερδίζουν οι εργάτες αλλά τα αφεντικά…

Είπαν ότι δεν είναι πανδημία αλλά χούντα (λες και η ύπαρξη της μιας αναιρεί την άλλη), μετά είπαν ότι για τους εργάτες η μάσκα είναι πειθαρχία(!) άρα προφανώς όποιος δεν την φοράει είναι… αντιχουντικός (ο συνειρμός δικός μας). Εμείς που τη φοράμε μάλλον είμαστε οι «νοικοκυραίοι» που τα «μαζέψαμε» με την έλευση της χούντας… Για τα εμβόλια οι επιστημονικές τους γνώσεις και οι έρευνές τους λένε ότι δεν χρειάζονται και ότι με λίγα λόγια «κάποιοι» μας δουλεύουν χοντρά (εδώ η ποικιλία για το ποιοι βρίσκονται από πίσω αλλάζει και είναι πολύ δύσκολο να κατηγοριοποιηθεί). Με λίγα λόγια ποιος κορονοϊός; Σιγά το ζήτημα για να τα πάρει στο κρανίο το παγκόσμιο προλεταριάτο…

Ας φανταστούμε τι θα γινόταν αν οι λαοί ακολουθούσαν το δρόμο της ταξικής πάλης με αφετηρία την πανδημία και ζητούσαν μια ζωή ανθρώπινη για την «παγκόσμια πλέμπα».

Η παγκόσμια εργατική τάξη έχει δύο δρόμους να διαλέξει: ή τον δρόμο της διεκδίκησης ή τον δρόμο της παραίτησης… Ο δρόμος της διεκδίκησης θα ανοίξει και τον δρόμο τη ανατροπής. Παλεύουμε και όσο παλεύουμε μαθαίνουμε, όσο μαθαίνουμε η πάλη μας γίνεται πιο συνολική, πιο ριζοσπαστική, πιο ρηξιακή.

Ας φανταστούμε και κάτι άλλο ανατριχιαστικό. Αν η εργατική τάξη εδώ αλλά και στο κόσμο ακολουθούσε τη γραμμή των… «ούλτρα υπερεπαναστατών» αλλά και όλου του σκοταδιστικού ακροδεξιού τόξου των ψεκασμένων, δηλαδή αρνιόταν την ύπαρξη της πανδημίας, ποδοπατούσε τις μάσκες, συνωστιζόταν σαν να μην τρέχει μία στους χώρους δουλειάς, αρνιόταν να εμβολιαστεί, συγκρουόταν σε όλες τις μητροπόλεις για να μπορεί να διασκεδάζει και να πίνει ποτά σε όλες τις πλατείες κλπ τι θα γινόταν; Ποια θα ήταν η κατάληξη; Ποιοι μετά θα έπαιρναν πολιτική ευθύνη για τις εκατόμβες νεκρών;

Μέσα στο κίνημα και στα κινήματα υπάρχει πάλη γραμμών. Και φυσικά σε ιστορικές στιγμές αυτή η πάλη φτάνει μέχρι και την πολεμική, ακόμα και τον διαχωρισμό. Ποια πολιτική είναι ταξική και προς που θα κατευθυνθεί η εργατική τάξη θα το δείξει η ιστορία.

Για μας, όσοι αρνήθηκαν και αρνιούνται την ύπαρξη του ιού, άρα και την αντιμετώπισή του, είναι ταξικοί αντίπαλοι (ανεξάρτητα αν κάνουν χρήση ταξικών αναφορών- δεν έχει καμία σημασία ως προς το τελικό αποτέλεσμα) και θα έπρεπε να αντιμετωπίζονται ως ρεφορμιστές στην υπηρεσία των αφεντικών. Δεν συμβάλλουν στο να πετάξει τα δεσμά του το προλεταριάτο αλλά συστρατεύονται με την εθνική ενότητα μαζί με τα αφεντικά και τους μικροαστούς, τους επιχειρηματίες και όσους ρουφάνε την υπεραξία της εργατικής τάξης στο όνομα της «άρνησης»…

Αυτές οι θέσεις που βομβαρδίζεται η εργατική τάξη δε θεωρούμε ότι βοηθούν την τάξη να πετάξει από πάνω της τις προλήψεις που τα αφεντικά θέλουν να έχει για να είναι εύκολη η διαχείρισή της. Η καλλιέργεια τέτοιου τύπου «αρνητών» (με «ούλτρα επαναστατικές» ή με οπισθοδρομικές-σκοταδιστικές-παπαδίστικες αναφορές δεν έχει ιδιαίτερη σημασία) είναι χρήσιμη για την αστική τάξη. Δεν την πολυνοιάζει από πού προέρχονται πολιτικά, αρκεί να αποπροσανατολίζουν το προλεταριάτο από τον αγώνα. Αυτό το κατάφεραν καλά μέχρι στιγμής οι «αρνητές». Δεν κινήθηκε φύλλο (πλην φωτεινών εξαιρέσεων) στους χώρους δουλειάς εκκολαπτήρια του ιού… Ελάχιστοι αγώνες, μειοψηφικοί.

Το βιώνουμε μέσα στα κάτεργα της μισθωτής σκλαβιάς που δουλεύουμε και ακούμε ένα σωρό θεωρίες «άρνησης» από συναδέλφους την ίδια στιγμή που η τάξη έχει χάσει τα αυγά και τα πασχάλια σε όλα τα επίπεδα. Η «άρνηση»  αυτή για την πανδημία («που δεν υπάρχει», «μια γρίπη είναι»…) που εξασφαλίζει στα αφεντικά και στο κράτος τους να μην βάλουν το χέρι στη τσέπη θυμίζει εκείνα τα «υπερεπαναστατικά» που λέγανε κάποιοι: «ποια απεργία; Των εργατοπατέρων; Δεν συμμετέχω… κλπ». Την ίδια ώρα φυσικά δεν συντελούνταν επαναστατική εμφυλιοπολεμική κατάσταση όπως θα αναλογούσε από αυτή τη διαδεδομένη «άρνηση» πολλών δεκαετιών, αφού οι εργάτες «ξεπέρασαν» τον εργατοπατερισμό αλλά το αντίθετο… Οι εργάτες δεν απεργούσαν ούτε στις «εθιμοτυπικές», τα δικαιώματα ξηλώνονταν, τα ωράρια ξεχείλωναν και οι «αρνητές» του εργατοπατερισμού έμειναν ακόμα πιο πίσω και από τους ίδιους τους εργατοπατέρες σε επίπεδο διεκδικήσεων.  Άραγε τα αφεντικά κέρδισαν ή έχασαν από κείνους τους «αρνητές»; Επειδή δε μιλάμε ως θεωρητικοί αλλά ως εργάτες και εργάτριες, ως εργαζόμενοι (που απολυθήκαμε πολλές φορές έπειτα από τη συμμετοχή μας σε απεργίες, οι οποίες τις περισσότερες φορές δεν ήταν οργανωμένες από... το ένοπλο προλεταριάτο) είμαστε σε θέση να απαντήσουμε για το τι πισωγύρισμα άφησε εκείνη η «άρνηση» ενός γενικά και αόριστα εργατοπατερισμού…

Για να γυρίσουμε στην αρχή, θεωρούμε ότι για αυτή την κατάσταση που έχει δημιουργηθεί έχει τεράστια ευθύνη το ταξικό κίνημα και φυσικά οι πολιτικές οργανώσεις και ομάδες με ταξική αναφορά γιατί δεν άνοιξαν πολεμική μέσα στη καθημερινότητα έτσι ώστε να βάλουν πλάτη και να εμποδιστεί η μεταφυσική, ο σκοταδισμός, η συνωμοσιολογία και το αντιεμβολιαστικό «κίνημα» από όπου και αν προέρχεται…

Τελειώνοντας, ρωτάμε προς κάθε κατεύθυνση:

Έπρεπε να ζητάμε καθολικό λοκντάουν και όχι ψευτολοκντάουν από τη στιγμή που το ΕΣΥ ήταν διαλυμένο; Έπρεπε να φοράμε μάσκες και να κρατάμε αποστάσεις ως το ελάχιστο «όπλο», την στιγμή που θέριζε ο ιός;

Έπρεπε να ζητάμε από τα αφεντικά να κλείνουν τα εργοστάσια και τις επιχειρήσεις πληρώνοντάς μας το μεροκάματο; Πρέπει να εμβολιαστεί η παγκόσμια εργατική τάξη και οι λαοί;

Όπως και να χει η εργατική τάξη ας βγάλει τα συμπεράσματά της και ας επιλέξει ποια γραμμή θα ακολουθήσει…

Για μας, η εργατική τάξη πρέπει να ζητήσει τα πάντα (γιατί της ανήκουν τα πάντα)-και επειδή δεν θα της τα δώσουν- να ετοιμαστεί να τα πάρει πριν είναι αργά…

Διαβάστε ακόμα:

Διαχείριση της πανδημίας και ταξική πολιτική