Με αφορμή το νέο νομοσχέδιο

Η επίθεση που δέχεται η εργατική τάξη, ο εργαζόμενος λαός, τα λαϊκά στρώματα συνεχίζεται από το πολιτικό προσωπικό του Κεφαλαίου. Συμπληρωματικό στα προηγούμενα αντεργατικά νομοσχέδια που έχουν περαστεί έρχεται τώρα και αυτό του Άδωνη Γεωργιάδη. Σημασία δεν έχουν τα ονόματα που εμφανίζονται ως μπροστάρηδες κάθε φορά, ψηφίζοντας αντεργατικά/αντισυνδικαλιστικά νομοσχέδια, ούτε ποιο αστικό κόμμα κρατάει το τιμόνι του ελληνικού καπιταλισμού. Το Κεφάλαιο έχει τους πολιτικούς του σχεδιασμούς, τις δικές του αναλύσεις και εφαρμόζει κάθε φορά το όποιο σχέδιο έχει στα σκαριά, με βάση τις δικές του ανάγκες (δηλαδή την κερδοφορία του) και σίγουρα γνωρίζοντας τους ταξικούς συσχετισμούς.

Το νομοσχέδιο αυτό έρχεται να προσθέσει ακόμα έναν κρίκο στην αλυσίδα εκμετάλλευσης που επικρατεί στα κάτεργα της μισθωτής εργασίας. Δεν «στέκεται» μόνο του, συνοδεύει όλα τα προηγούμενα νομοσχέδια εις βάρος των λαϊκών στρωμάτων, ακολουθεί τη μνημονιακή θηλιά που σφίγγει όλο και περισσότερο το προλεταριάτο.

Η κυβέρνηση σκίζει τα ιμάτιά της ότι το νομοσχέδιο είναι υπέρ των εργαζομένων (!), πως καταπολεμάει τη μαύρη εργασία, που τώρα ανακάλυψε πως υπάρχει, βοηθάει στο να προστατευτεί ο εργαζόμενος που θέλει (!) να δουλέψει παραπάνω. Ο Άδωνης διακηρύττει ότι το νομοσχέδιο αυτό χαίρει αποδοχής και απόδειξη αυτού η μη αντίδραση της κοινωνίας. Ρωτάμε: Ήταν ή δεν ήταν αυτή, αλλά και όλες οι αστικές κυβερνήσεις που έχουν διαχειριστεί τον τόπο, που τσάκισαν με άγρια καταστολή τις μαζικές κοινωνικές και ταξικές αντιδράσεις τον καιρό των μνημονίων;

Ο Άδωνης ως υπουργός εργασίας που προσπαθεί να αυτοανακηρυχτεί σε «ιππότη της εργασίας» παραδέχτηκε στη σχετική συζήτηση στη Βουλή κάτι που πέρασε στα «ψιλά», καθώς μιλούσε ενάντια στη «μαύρη» εργασία που θέλει να κάνει «άσπρη»… Ότι όλοι ήξεραν (αστικά κόμματα- μνημονιακές κυβερνήσεις) για τη μαύρη εργασία και την παράνομη κερδοφορία από αυτήν των επιχειρηματιών, αλλά συνειδητά την άφηναν και όχι μόνο αυτό αποφάσιζαν να τσακίζουν και να δέρνουν την οργανωμένη εργατική τάξη που την κατήγγειλε… Παραδέχτηκε δηλαδή ότι ήξεραν και για λόγους οικονομίας (δηλαδή κερδοφορίας των καπιταλιστών) χτυπούσαν τα σωματεία (και κυρίως τα «ανήσυχα» σωματεία που έλεγαν την αλήθεια) και τρομοκρατούσαν ό, τι κατήγγειλε την πολιτική της «μαύρης εργασίας» όλη την προηγούμενη 20ετία…

Τώρα θυμήθηκαν την «άσπρη» εργασία και την άγρια εκμετάλλευση που δήθεν θα σταματήσουν;

Η πολιτική που γεμίζει με νεκρούς τη χώρα, που καίει δάση και βουλιάζει ολόκληρες περιοχές στη λάσπη, που τσακίζει κάθε εργαζόμενο, κάθε αγρότη, είναι η πολιτική της εξάρτησης και είναι η δική τους πολιτική που δένει έναν ολόκληρο λαό στα δίχτυα των ιμπεριαλιστών – δανειστών. Η διαχείριση, για να το πούμε απλά, δεν θα «τους βγαίνει» για πολύ ακόμα, και η αντίδραση της κοινωνίας είναι αναπόφευκτο, αργά ή γρήγορα, πως θα έρθει. 

Μέσα στην όλο και πιο εντεινόμενη επίθεση του Κεφαλαίου και στην πολιτική της εξάρτησης θα αναφέρουμε ξανά ένα ζήτημα που θα το φωνάζουμε όποτε χρειάζεται και με αφορμή κάθε πολιτικό/ταξικό ζήτημα που προκύπτει: Τα μεγάλα τα λόγια δεν αλλάζουν ούτε τους ταξικούς συσχετισμούς ούτε τη θέση που βρίσκεται η εργατική τάξη και οι εργαζόμενοι. Τα μεγάλα και φανταχτερά λόγια (αιτία πολέμου, ξεσηκωμός κλπ) για να μπορούν να λέγονται και να μην χάνουν την ουσία τους θέλουν δουλειά και συνέπεια, στρατηγική και ενότητα, ανάλυση και δράση.

Τα μεγάλα λοιπόν λόγια και τα αέρινα τσιτάτα, χωρίς τα ανάλογα πρακτικά αποτελέσματα σπέρνουν την ηττοπάθεια, απομακρύνουν και δημιουργούν σύγχυση στις νέες και στους νέους που θέλουν να παλέψουν, με αποτελέσματα και όχι με κραυγές για το «φαίνεσθε», ενάντια στο σύστημα της εκμετάλλευσης. Πολλοί ήταν αυτοί που χαιρέτησαν πέρσι τον ξεσηκωμό της εργατικής τάξης στη Γαλλία, όμως την εργατική τάξη στην Ελλάδα δεν την προετοιμάζουν για μάχες αλλά για φανταχτερές γιορτές και ανούσιες ξέπνοες συγκεντρώσεις…

Η εργατική τάξη και ο εργαζόμενος λαός πρέπει να οργανώσει τις αντιστάσεις μέσα στους χώρους δουλειάς, να παλέψει για αυξήσεις στους μισθούς και Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας απέναντι στην ακρίβεια των ενοικίων, των βασικών αγαθών... Η φτωχή αγροτιά να συγκρουστεί οργανωμένα με την πολιτική που ρημάζει τον τόπο τους και καταστρέφει τη δουλειά που έχτισαν κομμάτι-κομμάτι, καρπό τον καρπό. Η ενότητα θα χτιστεί πάνω στις ανάγκες που γεννιούνται μέσα στη ζωή αλλά και στις αντιστάσεις που θα έρθουν.

Κλείνοντας, θα στείλουμε αγωνιστικούς χαιρετισμούς, στον καθένα και στην καθεμία που απεργεί στον χώρο που δουλεύει γιατί κατάφερε να συγκρουστεί με το αφεντικό (και τον κάθε ρουφιάνο του), παρά τους δύσκολους συσχετισμούς. Θα στείλουμε αγωνιστικούς χαιρετισμούς σε αυτούς και αυτές που αφουγκράζονται τους συσχετισμούς αυτούς και φτιάχνουν τη στρατηγική στο κάθε εργασιακό κάτεργο. Σε αυτούς και αυτές που μίλησαν στον συνάδελφο και στη συναδέλφισσα για τα λούκια που περνάνε, ακόμα και αν δεν έγινε το παραπάνω βήμα. Σε όσους και όσες δεν έχουν καβάτζα πόστο «κομματικού στελέχους», αλλά την αγωνία για το ανέβασμα της εργατικής πάλης…