Η Ουκρανία αντιμέτωπη με την ρωσική στρατιωτική επίθεση

Τι ακριβώς πρέπει «να επιλέξουν» οι λαοί της ευρύτερης περιοχής;

Μια μέρα πριν το διάγγελμα Πούτιν για την στρατιωτική εισβολή στην Ουκρανία, δημοσιεύεται στο Russia Today άρθρο του Σεργκέι Καραγκάνωφ, επίτιμου προέδρου του Ρωσικού Συμβουλίου για την Εξωτερική Πολιτική και την Άμυνα. Ο τίτλος του είναι χαρακτηριστικός για τις προθέσεις του ρωσικού ιμπεριαλισμού:

«Η νέα εξωτερική πολιτική της Ρωσίας, το δόγμα Πούτιν.»                  

Το περιεχόμενό του είναι ακόμη πιο αποκαλυπτικό. Μια μέρα πριν την στρατιωτική επίθεση της Ρωσίας στα ουκρανικά εδάφη, ο Καραγκάνωφ διαβεβαιώνει ότι η Ρωσία έχει μπει σε μια νέα εποχή εξωτερικής πολιτικής, μια εποχή «δημιουργικής καταστροφής» στις σχέσεις της με τη Δύση. Συνεχίζει με κυνισμό που μόνο ο απλός λαός μπορεί να αισθανθεί στο πετσί του:

«Η δημιουργική καταστροφή δεν είναι επιθετική. Η Ρωσία συνεχίζει να μην επιτίθεται σε κανένα ή να ανατινάξει κανέναν. Απλά δεν το έχει ανάγκη. Ο υπόλοιπος κόσμος παρέχει στη Ρωσία όλο και περισσότερες γεωπολιτικές ευκαιρίες για μια μεσοπρόθεσμη ανάπτυξη ως έχει. Με μια μεγάλη εξαίρεση. Η επέκταση του ΝΑΤΟ και η επίσημη ή άτυπη ένταξη της Ουκρανίας θέτει σε κίνδυνο την ασφάλεια της χώρας, κάτι το οποίο η Μόσχα απλά δεν θα δεχθεί.»

Ειλικρινής ο Καραγκάνωφ: Τον ρώσικο ιμπεριαλισμό, την πολιτική, δηλαδή, των ρωσικών μονοπωλιακών ομίλων, δεν την απασχολούν ούτε οι «πληττόμενες Λαϊκές Δημοκρατίες του Ντονμπάς και του Ντονέτσκ» ούτε η αντίσταση στους φασίστες- συνεργάτες της Γερμανίας και των ΗΠΑ- του Κιέβου. Αυτά εξάλλου τα πονηρά κανείς αντιιμπεριαλιστής δεν τα πίστεψε ποτέ.

Αυτό που απασχολεί τον ρωσικό ιμπεριαλισμό είναι η γεωστρατηγική αναβάθμιση του ΝΑΤΟ και των συμμάχων του και η ένταξη της Ουκρανίας σε αυτό. Στην τελευταία μεταφέρεται αυτή τη στιγμή το κέντρο της ενδοϊμπεριαλιστικής σύγκρουσης, με πυρήνα το κερδοφόρο εμπόρευμα ενέργεια. Η σύγκρουση των ρωσικών και αμερικανικών μονοπωλιακών ομίλων είχε ήδη ξεκινήσει μεταξύ NordStream 2 και αμερικανικού LNG. Αυτά οπλίζουν τους στρατούς και μόνον αυτά. Για τη λεηλασία των ενεργειακών δρόμων, των ενεργειακών αποθεμάτων, στη συνεχιζόμενη κρίση υπερπαραγωγής που όλο βαθαίνει, ηχούν οι σειρήνες του πολέμου. Ενάντια στους λαούς και όχι για το συμφέρον τους όπως διατείνονται τα τσιράκια του ιμπεριαλισμού.

Σε αυτό εντάσσονται οι αναβαθμίσεις εκατέρωθεν των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Σε αυτό και το «δόγμα Πούτιν» όπως διαβεβαιώνει και ο Καραγκάνωφ: Για αυτό η Ευρώπη πια «υπονομεύει την ασφάλεια της Ρωσίας», η Ουκρανία αποτελεί «απειλή για την ασφάλεια της Ρωσίας». Και συνεχίζει πάλι κυνικά: ενάντια στην ουκρανική απειλή, θα ήταν αντιπαραγωγικό να δαπανηθούν τόσοι πολλοί διοικητικοί και πολιτικοί (για να μην αναφέρουμε τους οικονομικούς) πόροι. Η Ρωσία πρέπει να μάθει να διαχειρίζεται ενεργά αυτή την ασταθή κατάσταση, να τη διατηρεί εντός ορίων.(!!!)

Πόση άραγε καταστροφή, υλική και έμψυχη, χωράνε αυτά τα όρια; Τι έχουν να κερδίσουν οι λαοί των πρώην σοβιετικών δημοκρατιών, των Βαλκανίων, της Ευρώπης και όλου του κόσμου από την ένταξη στο ΝΑΤΟ ή από το δόγμα Πούτιν περί «ένωσης των μετασοβιετικών εθνών»; Τι έχει να κερδίσει ο λαός μας από την εμπλοκή ελληνικών στρατευμάτων στο Νατοϊκό στρατόπεδο;

Ό,τι κέρδιζε μέχρι τώρα αλλά στο τετράγωνο: Λεηλασία και καταστροφή για χάρη της ανάκαμψης των κερδών των μονοπωλιακών ομίλων.

Όσο και να πασχίζουν οι ιμπεριαλιστές και από τα δύο στρατόπεδα να λασπολογήσουν πάνω στην πολιτική Λένιν-Στάλιν που διασφάλισε την ειρήνη τον προηγούμενο αιώνα, μάταια προσπαθούν. Τα γνωστά συνθήματα βγαλμένα από την αντιιμπεριαλιστική πάλη των λαών είναι για άλλη μια φορά πιο επίκαιρα από ποτέ σε λόγο και σε πράξη.

Οι ιμπεριαλιστές τη γη ξαναμοιράζουν, με των λαών το αίμα τα σύνορα χαράζουν

Οι λαοί δεν έχουν ανάγκη από προστάτες

Κάτω ο ιμπεριαλισμός! Ζήτω οι λαϊκοί αγώνες και ο σοσιαλισμός/κομμουνισμός