Δεν τα είπαμε στους δρόμους… να τα πούμε και στις κάλπες

Συριζαίοι συνδικαλιστές

Ξεκίνησαν εδώ και αρκετό καιρό το πρέσινγκ σε οτιδήποτε «κινείται»… Να μαζέψουν ότι μπορούν από την κοινωνική αγανάκτηση και δυσφορία. Οι συριζαίοι διασώστες του ελληνικού καπιταλισμού στα «δύσκολά» του χρόνια, βγήκαν παγανιά με το κόκκινο φουλάρι, αντιμετωπίζοντας τις φτωχολαϊκές μάζες ως λωτοφάγους. Η ίδια μέθοδος: «αντιδεξιά» ρητορεία και καλλιέργεια αυταπατών ότι θα είναι καλύτεροι από τους σημερινούς…

Είναι τρομεροί(!) στον τρόπο που προσπαθούν να φερθούν ως συνοδοιπόροι ή ως σύμμαχοι των εργαζομένων. Δεν έχουν τσίπα. Ότι δήθεν είμαστε από το ίδιο μετερίζι. Παραθέτουμε απόσπασμα από κείμενο των συριζαίων συνδικαλιστών - αφήνοντάς το ασχολίαστο - που δείχνει το θράσος αυτών των ξεπουλημένων στην αστική τάξη προβοκατόρων. Ας μη ξεχνά η εργατική τάξη τις υπηρεσίες του ΣΥΡΙΖΑ στο σύστημα και την αντιλαϊκή-μνημονιακή του πολιτική (παρά τις μεγαλόστομες προεκλογικές αντιμνημονιακές υποσχέσεις). Οι εργάτες και οι εργάτριες θα σπάσουν την τρομοκρατία στο δρόμο και θα χτίσουν μέτωπο πάλης στον καθημερινό αγώνα και όχι στα παραβάν της εκλογικής φάρσας. Ιδού λοιπόν βρικόλακες:

«Για να έχει ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ ρίζες στον κόσμο της εργασίας θα πρέπει να τον στηρίζει καθημερινά στις μάχες και στις αγωνίες του. Η καθημερινότητα των εργαζομένων μετά την πολυετή οικονομική και εν εξελίξει υγειονομική κρίση έχει μετατραπεί σε ζούγκλα. Όμως, δεν είναι εύκολο ούτε αυτονόητο ότι θα νικηθεί η απογοήτευση και θα μετατραπεί σε διάθεση για αγώνα και αντίσταση.

Είναι προφανές, πως ένα μαζικό, πόσο δε μάλλον, ένα Αριστερό-Προοδευτικό κόμμα, διεκδικεί να έχει μια ενεργή και ισχυρή σχέση με τις συλλογικές μορφές οργάνωσης της μισθωτής εργασίας. ‘Όχι μόνο γιατί η συμμετοχή στους κοινωνικούς αγώνες για το τέλος της εκμετάλλευσης και τη βελτίωση της ζωής των ανθρώπων της μισθωτής εργασίας ανήκει στην ιστορία και  την παράδοσή τους αλλά και γιατί αποτελεί αναγκαία συνθήκη για μία ηγεμονική κυβερνητική πρόταση με ταξικό πρόσημο. Οι απεργιακοί αγώνες των εκπαιδευτικών αλλά και οι απεργίες σε e-food και Cosco κατάφεραν να δημιουργήσουν πολιτικά γεγονότα σε μια πολύ δύσκολη περίοδο και να πετύχουν εμφατικές νίκες για τους εργαζόμενους. Τα παραδείγματα αυτά ενισχύουν την αναγκαιότητα του συνδικαλισμού, δημιουργούν προσδοκίες στον κόσμο της εργασίας και φτιάχνουν μία εικόνα ζωντανών διεκδικήσεων έξω και πέρα από τις συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες. Ταυτόχρονα, αποτελούν και μία εικόνα από το μέλλον καθώς η κοινωνική δυσαρέσκεια για τις κυβερνητικές πολιτικές διαρκώς αυξάνεται.
Οι αγώνες σαν αυτοί της e-food ή της Cosco δεν προέκυψαν μόνο από τον αυθορμητισμό των εργαζόμενων ούτε οργανώθηκαν μόνο με την αυτοθυσία κάποιων. Χρειάζεται συνεχής παρουσία στους χώρους δουλειάς και στα σωματεία. Χρειάζεται στήριξη με υλικούς και ηθικούς όρους, με συνέχεια και συνέπεια.

Αν ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ βρεθεί δίπλα στις οργανωμένες ή λιγότερο οργανωμένες μορφές αντίστασης, αυτές θα έχουν περισσότερες πιθανότητες να έχουν νικηφόρα έκβαση και ο ΣΥ-ΡΙΖΑ-ΠΣ θα μπορεί να εξασφαλίσει την στήριξή του από τον κόσμο της εργασίας, που επίσης έχει ανάγκη προκειμένου να υλοποιήσει το πολιτικό του σχέδιο».