Για το ξενοδοχείο Πίνδαρος ως ψηφίδα μνήμης

Σ’ αυτήν την πόλη όλο και χάνονται τα σημάδια, τα κτίρια και οι γωνιές της που θυμίζουν τους λαϊκούς αγώνες παλιότερων εποχών και τις επικές στιγμές του εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος.

Η πόλη είναι στα χέρια της αστικής τάξης και οι μπουλντόζες της δουλεύουν σύμφωνα με ταξικά συμφέροντα, υλοποιούν αναπτυξιακά προγράμματα και κινούνται βάση του ατομικού συμφέροντος και της καπιταλιστικής κερδοφορίας.

Σε κάθε γειτονιά υπάρχουν σημεία που τις περισσότερες φορές δεν είναι «φωτισμένα» και φροντίζουν οι αγωνιστές και οι οργανώσεις του λαϊκού κινήματος, με  κάθε τρόπο, να τα διατηρούν ακόμα και να τα περιφρουρούν.

Μέσα στη πρωτεύουσα του ελληνικού καπιταλισμού οι αστοί και κάθε αντιδραστικός φορέας και μηχανισμός είναι λογικό να προσπαθούν να «τελειώσουν» και με τα σημεία εκείνα που είναι ιστορικά φορτισμένα και θυμίζουν την βουτηγμένη στο αίμα του λαού ιστορία της αστικής τάξης.

Μέσα σε αυτήν την απονέκρωση της μνήμης συμβάλλει και η ατομική πρωτοβουλία του κάθε καπιταλιστή που λίγο τον νοιάζει τι αγόρασε και ποια είναι η ιστορία του. Προχωρά με γρήγορα βήματα το επιχειρηματικό του project έτσι ώστε να αποδώσει το αναμενόμενο κέρδος. 

Σ’ αυτήν την διαδικασία "αξιοποίησης" έχει μπει και το ιστορικό κτίριο που λειτούργησε ως ξενοδοχείο στην διασταύρωση Σοφοκλέους και Αθηνάς. Το ιστορικό ξενοδοχείο Πίνδαρος δίνει πλέον τη θέση του σε μια νέα επένδυση και σε ένα νέο κτίριο.

Για μας τους περπατητές αυτής της πόλης και για να το θέσουμε καλύτερα, τους ιχνηλάτες της ιστορικής πορείας του εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος, αυτό το παλιό κτίριο σήμαινε πολλά. Θύμιζε τον ηρωικό Δεκέμβρη του 1944. Μια διασταύρωση που η αναλλοίωτη στο χρόνο όψη του κτιρίου που στεκόταν εκεί μας έφερνε στο μυαλό την σύγκρουση των δύο Ελλάδων και την ωμή επέμβαση των άγγλων ιμπεριαλιστών.

Σχεδόν 8 δεκαετίες μετά αυτό το κτίριο στο κέντρο της Αθήνας εμπεριείχε μέσα του μέρος της ιστορικής αλήθειας. Οι φωτογραφίες που αποτύπωσαν την δεκεμβριανή σύγκρουση βοήθησαν γι' αυτό. Αποτύπωσαν το κτίριο σε διασταυρούμενα πυρά. Αν μπορούσε το κτίριο να μιλήσει για τη διάταξη δυνάμεων και την άνιση μάχη που έδωσε το ΕΑΜικό κίνημα με τον αγγλικό στρατό και τις αντιδραστικές δυνάμεις μάλλον θα είχε γκρεμιστεί νωρίτερα από τις μπουλντόζες των ιστορικών αναθεωρητών… Ευτυχώς δεν το κάνε και απλά κοιτούσε μουγγό την πόλη που αλλάζει.

Όταν εμείς (όπως και τόσοι άλλοι) περνούσαμε από μπροστά του σκεφτόμασταν τον ηρωικό λαό της Αθήνας που 33 μέρες πάλεψε με το όπλο στο χέρι για την λευτεριά του. Καρπός πολλών τέτοιων περιπάτων, συζητήσεων και περιπλανήσεων είναι και ο Οδηγός ανάγνωσης για την μάχη της Αθήνας τον Δεκέμβριο του 1944 που εκδώσαμε με σκοπό την αυτομόρφωση, κυρίως των νεότερων συντρόφων και συντροφισσών.

Το Πίνδαρος δεν υπάρχει πια, όπως τόσα και τόσα κτίρια. Όμως η φλόγα της μνήμης πρέπει να συνεχίσει να φωτίζει, να εμπνέει και να διδάσκει το προλεταριάτο αυτής της πόλης. Ας βάλουμε δύο φορές τα δυνατά μας για να υπερασπίσουμε την ιστορία μας, τους δρόμους, τα οδοφράγματα και το μεγαλείο του αγώνα ενός λαού που τα έβαλε με την τριπλή φασιστική κατοχή, με τον αγγλοαμερικάνικο ιμπεριαλισμό και τους λακέδες της ντόπιας αστικής τάξης.

Κόκκινη Βιβλιοθήκη