Αναδημοσιεύουμε παρακάτω κείμενο που αναρτήθηκε στα κοινωνικά δίκτυα - από φίλη του περιοδικού ΒΙΔΑ και του Prolet Connect - σε σχέση με πρόσφατο «ευχαριστήριο δημοσίευμα» για τις κυβερνητικές πολιτικές ως προς τα ΑμΕΑ στον αστικό τύπο.
Να επισημάνουμε μόνο από την πλευρά μας, ότι η προηγούμενη και η τωρινή κυβέρνηση συναγωνίζονταν στο ποιος θα βάλει πιο βαθιά το μαχαίρι στον προϋπολογισμό στην Ειδική Αγωγή και τις προνοιακές παροχές, στο κλείσιμο δομών, στην υποστελέχωση των υπολοίπων με κάκιστες συνθήκες εργασίας και βέβαια στην προώθηση του ιδιωτικού τομέα, με δυσβάσταχτο κόστος για την πλειοψηφία των οικογενειών με ΑμΕΑ.
Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, από τις πρώτες κιόλας ημέρες της πανδημίας οι εργοδότες στα κέντρα ειδικής αγωγής προχώρησαν σε μαζικές απολύσεις με αποτέλεσμα εργαζόμενοι στην Ειδική Αγωγή και οικογένειες με ΑμΕΑ να ζουν αυτή τη στιγμή την διπλή επίθεση: της πανδημίας και της ολόπλευρης ταξικής βαρβαρότητας.
ΕΙΣΤΕ ΑΜΕΑ; ΠΑΤΗΣΤΕ 4 Ή 6
Μια θλιβερή είδηση αναδύθηκε μέσα από την σιωπή των γονέων με Αμεα. Μια μητέρα που ευγνωμονεί το σύστημα για τα προνόμια που μας προσφέρει και που προβάλλει/και έτσι προσβάλλει/τις οικογένειές μας σαν προνομιούχες μέσα στο σύστημα του σαρωτικού καπιταλισμού.
Ένα ευχαριστήριο ποστάρισμα από μια μαμά αυτιστικού παιδιού για την τόσο άμεση ανταπόκριση του πρωθυπουργού κάνει την κυβέρνηση αυτή τη στιγμή να τοποθετείται δίπλα στους άλλους αγίους στο εικονοστάσι τους. Και όλο αυτό γιατί; Για να μας επιτρέπει ο πρωθυπουργός να βγαίνουμε τις εξόδους μας με τα Αμεα παιδιά μας όποτε το έχουμε ανάγκη και με συνοδό;
Τονίζω εδώ πως ο συνοδός είναι ιδιώτης που σημαίνει μια οικονομική επιβάρυνση στην οποία δεν μπορεί να ανταπεξέλθει κάθε οικογένεια, μιας και το επίδομα που παίρνουμε (300 με 500 ευρώ) καλύπτει ίσα ίσα τις ανάγκες μιας οικογένειας στην οποία σίγουρα ο ένας από του δύο γονείς ΔΕΝ μπορεί να εργάζεται λόγω της αυξημένης ανάγκης για φροντίδα που έχουν τα παιδιά μας. Ταξική ανισότητα;
Αυτή τη στιγμή δεν σκεφτόμαστε και δεν ανησυχούμε για τα αυτονόητα και δεν θα είμαστε καθόλου φοβικοί και τρομοκρατημένοι για αυτά. Μα αστείο είναι άλλωστε. Υπήρχε καμιά περίπτωση να μας σταματήσουν οι αστυνομικοί και να μη δεχτούν τα χαρτιά του ΚΕΠΑ ή τις διάφορες διαγνώσεις που κουβαλάμε συνέχεια μαζί μας για να κάνουμε και τα πιο βασικά με το παιδάκι μας;;
Μήπως κάποιοι ζούμε σε άλλο κόσμο;
Έχει κάτσει κανείς στο υπουργείο υγείας να μας πει τι ιδέες μπορεί να εφαρμοστούν για αυτά τα παιδιά σε αυτές τις δύσκολες στιγμές της πανδημίας;
Έχουνε στηρίξει οικονομικά τις όποιες δομές βρίσκονται τα παιδιά μας ώστε να είναι σε θέση οι θεραπευτές να μας βοηθήσουν ή μήπως είναι όλοι με αναστολή και μέσα στην ανασφάλεια; Φυσικά μιλάω για τις λιγοστές δημόσιες ή ημιδημόσιες δομές και όχι για τη δυνατότητα οποιουδήποτε να πληρώνει ιδιώτες!
Αντί να ζητάμε και να συγκινούμαστε με τα αυτονόητα μήπως να πάμε λίγο παραπέρα.
Πως θα μπορούσε να υπάρχει σε κάθε γειτονιά ένας χώρος που θα μπορούσαν τα παιδιά μας με ειδικές ανάγκες να ασκούνται ελεύθερα; (μια παιδική χαρά ανοιχτή; μιας και αυτά τα παιδιά δεν απορροφούνται εύκολα από άλλα ερεθίσματα μέσα στο σπίτι και κάποια έχουν πρόβλημα να περπατάνε μεγάλες αποστάσεις. Μια παιδική χαρά που να απολυμαίνεται καθημερινά;)
Στο κέντρο της πανδημίας είμαστε ανήσυχοι. Όχι μόνο για την υγεία όλων μας αλλά και για το σαθρό σύστημα υγείας που το ξέρουμε καλά από πριν, μιας και όπως όλοι οι άνθρωποι με κάποιο χρόνιο πρόβλημα υγείας έχουμε φάει ήδη τη σφαλιάρα της απαξίωσής του και των τραγικών ελλείψεων. Τα δικά μας ραντεβού για παιδάκια με τόσα θέματα κλείνουν 6 μήνες μετά, στην καλύτερη περίπτωση! Και φυσικά όλοι ευγνωμονούμε εδώ και καιρό την αυταπάρνηση των γιατρών και των νοσηλευτών, αυτών που δίνουν την ζωή τους μέσα στη σαπίλα των νοσοκομείων.
Να μιλήσουμε για τις πραγματικές μας ανησυχίες! Για όλους τους γονείς που βλέπουν το παιδάκι τους να χάνει θεραπείες και καλούνται να εφαρμόσουν οδηγίες θεραπευτών στο σπίτι. Με τι εφόδια, τι κουράγιο και τι στήριξη;
Για τα κέντρα που μας στηρίζουν και είναι ελάχιστα και δεν ξέρουμε πόσα θα μείνουν μετά από αυτή την καπιταλιστική κρίση.
Ζούμε δύσκολα άλλα ζούμε όμορφα και με αξιοπρέπεια. Δεν ζητιανεύουμε ψίχουλα, αλλά σαν γονείς που σηκώνουμε στις πλάτες μας όλη την τυχαιότητα της φύσης του ανθρώπου, κοιτάμε ψηλά για το παραπάνω. Και δεν θα συμβιβαστούμε αν δεν κατοχυρώσουμε τα πραγματικά αυτονόητα για μας και τα παιδιά μας: Δημόσιες και δωρεάν δομές σε κάθε γειτονιά, δημόσια υγεία, δωρεάν συμβουλευτική και ψυχολογική στήριξη για όλους τους γονείς.
Σταυρούλα Δημοπούλου, Εικαστικός
Μαμά παιδιού με KCNB1 μετάλλαξη αυτισμός και νοητική υστέρηση
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου