Τα ορατά δικαιώματα του Ιράν και οι αόρατες του οργανωμένου αγώνα

Έργο της Ιρανής Shirin Neshat (2019)

Τον Μάιο του 1944 ιδρύθηκε στην Τεχεράνη του Ιράν η Ένωση Γυναικών από εννιά Ιρανές κομμουνίστριες και σοσιαλίστριες αγωνίστριες. Jamile Sadighi, Badrol Monir Alavi, Shah Zanan Alavi, Alieh Shermini, Zahra Eskandari, Mehrangiz Eskandari, Azam Soroush, Akhtar Kambakhsh, Mariam Firouz. Η Ένωση Γυναικών πάλεψε μέσα από τις γραμμές του Τουντέχ και εξελίχθηκε μεταπολεμικά στην πιο πλατιά μαζική γυναικεία οργάνωση στο Ιράν.

Στο περιοδικό τους Bidari-e Ma (Η δική μας Αφύπνιση) προέτρεπαν τις γυναίκες να πάρουν την τύχη της χώρας στα χέρια τους, να διεκδικήσουν την κοινωνική αξιοπρέπεια μέσα από την οικονομική ανεξαρτησία, να αγωνιστούν ενάντια στις προκαταλήψεις, να εμπιστευτούν το μέλλον της χώρας στη λαϊκή αφύπνιση. Κατήγγειλαν τους ιμπεριαλιστές ως υπεύθυνους για την καταπίεση της γυναίκας στο Ιράν και την ντόπια αστική τους τάξη για την πατριαρχική της πολιτική.

Στο δεύτερο Συνέδριο της Διεθνούς Δημοκρατικής Ομοσπονδίας Γυναικών, τον Δεκέμβριο του 1948 στη Βουδαπέστη, η Mariam Firouz, απευθύνθηκε στις Βρετανίδες συναγωνίστριες:

«Εσείς είστε, οι Βρετανίδες γυναίκες, που πρέπει πρώτες να θυμάστε τον αιμοβόρο ιμπεριαλισμό της χώρας σας. Εσείς πρώτες πρέπει να κρατήσετε ζωντανή την εικόνα των μπουλουκιών από παιδιά πεινασμένα με το αίμα στα μάτια, τυφλωμένα από την οφθαλμία. Τις μανάδες που ζωσμένες τα αλέτρια αναγκάζονται να πουλήσουν τα παιδιά τους για ένα κομμάτι ψωμί, αυτούς τους άνδρες- τους τρελαμένους από τη δίψα- που σκοτώνουν ο ένας τον άλλο για μια σταγόνα νερό. Πείτε στο λαό σας ότι όλα αυτά τα εγκλήματα γίνονται στο όνομα του βρετανικού λαού.»

Η πάλη των εκατοντάδων αυτών αγωνιστριών της Ένωσης για τη μόρφωση των ενήλικων γυναικών και την προστασία των ανήλικων από την παιδική εργασία ήταν συνεχής.

Πολλές από αυτές διώχθηκαν, εξορίστηκαν, βασανίστηκαν, φυλακίστηκαν.

Η φεμινιστική αστική (δυτική και μη) ιστοριογραφία που τότε και σήμερα μας βομβαρδίζει με γενικολογίες για τα δικαιώματα των γυναικών του Ιράν και λίγο πριν του Αφγανιστάν, δεν έχει αφιερώσει ούτε μια πρόταση σε αυτές τις πρωτοπόρες Ιρανές και στην δράση της οργάνωσής τους. Γιατί;

Μια καλή εξήγηση μας δίνει στην εργασία της η Habibi Elaheh:

«Ο αποκλεισμός της Ένωσης Γυναικών από τις μέινστριμ αφηγήσεις θα πρέπει να ιδωθεί ως κομμάτι μιας ευρύτερης διαδικασίας για την κατοχύρωση μιας νεοφιλελεύθερης φεμινιστικής ηγεμονίας. Πρόκειται για  ένα διεθνές φαινόμενο που είναι αποτέλεσμα του αποκλεισμού των προλεταριακών φεμινιστικών γυναικείων οργανώσεων από την ιστοριογραφία. Από αυτή τη σκοπιά η μέινστριμ δυτική φεμινιστική ιστοριογραφία, που δίνει έμφαση στην πολιτική ουδετερότητα των αστικών φεμινιστικών γυναικείων οργανώσεων, αποκλείει τις μη λευκές, μη δυτικές και μη αστικές γυναικείες οργανώσεις.»*

Για μας υπάρχει μια προέκταση με καθαρά ταξικό περιεχόμενο: αυτό που πραγματικά τρομάζει το αστικό πατριαρχικό κατεστημένο, από την περιφερειακή ηγεμονία του Ιράν μέχρι την εξαρτημένη Ελλάδα, από την χιτζάμπ μέχρι τη γυναίκα κρέας προς κατανάλωση, δεν είναι τα δάκρυα μπροστά στις οθόνες και η αλληλεγγύη του «λάικ» στα σόσιαλ μίντια. Είναι η αυτομόρφωση της γυναίκας στο δρόμο της χειραφέτησης από κάθε εξάρτηση, οικονομική- πατριαρχική. Και αυτή δεν μπορεί να επιτευχθεί παρά μόνο στην οργάνωσή της, την πολιτικοποίηση της με βάση ταξική.

Αλληλεγγύη στις γυναίκες του Ιράν για τα δίκαια αιτήματά τους

Δικαίωση για τη Μαχσά Αμινί και τους δεκάδες νεκρούς των διαδηλώσεων σημαίνει: συμμετέχω στον αγώνα, μαθαίνω από την ιστορία του. Συνεχίζω.

* «Η Ένωση Γυναικών του Κόμματος Τουντέχ του Ιράν, 1944- 1948: Ο Εθνικός και Διεθνής Αγώνας μιας Αριστερής Φεμινιστικής Οργάνωσης», 2014.