Οι εξεγερμένες του Ιράν και οι… τρίχες αλληλεγγύης

Έχει περάσει σχεδόν ενάμισης μήνας από τη δολοφονία της Μάχσα Αμίνι, επειδή η μαντήλα της ήταν χαλαρή και φαίνονταν τα μαλλιά της. Γυναίκες του Ιράν ξεχύθηκαν στους δρόμους, διαδήλωσαν, συγκρούστηκαν, και μέσα σε αυτά έκοβαν τα μαλλιά τους, έβγαζαν και έκαιγαν το σύμβολο της καταπίεσης τους, τη μαντήλα. Δε θα σταθούμε στη δίκαιη και αυθόρμητη αντίδραση των γυναικών του Ιράν που μέτρησαν δεκάδες νεκρές και νεκρούς στις διαδηλώσεις τους.

Θα σταθούμε όμως σε διάφορες αστές του δυτικού κόσμου που εμφανίζονταν σε τηλεοράσεις, σε κοινοβούλια, στο διαδίκτυο με βίντεο να κόβουν τα μαλλιά τους ως ένδειξη συμπαράστασης στις ιρανές γυναίκες. Θα σταθούμε στις μεγαλοκυρίες που πέρυσι βγήκαν σε αφίσες φωτοπαρισμένες με μελανιές και το σλόγκαν «just because I am a woman» προς ευαισθητοποίηση για τη βία κατά των γυναικών. Θα σταθούμε σε όλες αυτές που πάντα προσπαθούν να αποπροσανατολίσουν τη γυναικεία χειραφέτηση επικαλούμενες τη γυναικεία τους φύση, προσπαθώντας η καθεμία ξεχωριστά να μας πείσει ότι είναι «μία από εμάς».

Εγχώριο παράδειγμα στη συγκεκριμένη περίπτωση η Ρένα Δούρου, η οποία αποφάσισε να κόψει μια τούφα από τα μαλλιά της υπό τους ήχους του bella ciao(!), ως ένδειξη αλληλεγγύης στις «ιρανές αδελφές» όπως η ίδια είπε. Πόσο εύκολα μπορείς να λερώσεις την εικόνα γυναικών που όρθωσαν το ανάστημά τους ενάντια σε μια συνθήκη που τις φτάνει ως τον θάνατο. Πόσο εύκολα μπορείς να στηρίξεις κάτι που είναι μακριά σου, γιατί δεν είδαμε την εν λόγω κυρία και καμία άλλη να στηρίζουν με τον ίδιο ζήλο την εργαζόμενη που ακρωτηριάστηκε στα πλυντήρια του Παίδων (μάλλον τα μαλλιά κόβονται πιο εύκολα από τα χέρια) και την κάθε εργαζόμενη γυναίκα της χώρας πρώτα και κύρια που βιώνει διπλή και τριπλή εκμετάλλευση στο πετσί της καθημερινά.

Σύμφωνα με τη Δούρου «όλοι οι άνθρωποι γεννιούνται ελεύθεροι και ίσοι στην αξιοπρέπεια και τα δικαιώματα». Θα θέλαμε πολύ να συμφωνήσουμε μαζί της αλλά δυστυχώς δε μπορούμε. Γιατί γνωρίζουμε πολύ καλά ότι αυτό το σύστημα σου φορά τις αλυσίδες του, τις κάθε είδους αλυσίδες του, από κούνια. Και δεν τις φορά σε όλες/ους το ίδιο. Και ούτε τις σφίγγει σε όλες/ους το ίδιο.

Για αυτό και οι γενικότητες περί δικαιωμάτων, ισότητας και ελευθερίας, οι κομμένες τούφες, οι αφισούλες και τα τραγουδάκια είναι εκεί για να καλύπτουν την αλήθεια. Μπορεί να φαίνεται ότι μας ενώνει η γυναικεία μας φύση αλλά μας χωρίζει η ταξική μας θέση. Και τα συμφέροντα μας, τα συμφέροντα της εργάτριας, της εργαζόμενης, της λαϊκής γυναίκας που έχει εγκλωβιστεί στη μέγγενη του καταπιεστή της, της νεαρής φοιτήτριας που δουλεύει για να σπουδάσει, της νεαρής μαθήτριας που βλέπει τους γονείς της να στερούνται και τα ελάχιστα, για να καλύψουν τα σπασμένα μιας υποβαθμισμένης εκπαίδευσης, δεν είναι ίδια με όσες βρίσκονται στο απέναντι στρατόπεδο.

Όλες εμείς, εργαζόμενες, άνεργες, μάνες, φοιτήτριες, μαθήτριες θα κερδίσουμε την ολοκληρωτική μας απελευθέρωση μόνο τσακίζοντας το καπιταλιστικό σύστημα και μαζί του όποια το στηρίζει κρατώντας μας δέσμιες.

Διαβάστε ακόμα:

Τα ορατά δικαιώματα του Ιράν και οι αόρατες του οργανωμένου αγώνα