Μερικές σκέψεις για την παραίτηση του καθηγητή των ΕΠΑΛ

Πριν μερικές μέρες ένας αναπληρωτής καθηγητής Επαγγελματικού Λυκείου παραιτήθηκε σε λιγότερο από έναν μήνα εργασίας με ανοιχτή επιστολή, επιθυμώντας να δημοσιοποιήσει την κατάσταση που επικρατεί στα ΕΠΑΛ. Όποιος/α τη διαβάσει θα έρθει σε μια μικρή επαφή με αυτά που συμβαίνουν στα δημόσια σχολεία και πιο συγκεκριμένα στα ΕΠΑΛ.

Καταρχάς, να επισημάνουμε ότι η παραίτησή του σημαίνει δύο χρόνια αποκλεισμό από τους πίνακες και καμία οικονομική στήριξη, αφού δε δικαιούται επίδομα ανεργίας.  Στην ουσία, λοιπόν, ένας εκπαιδευτικός ο οποίος ήθελε να ασκήσει τα καθήκοντά του βρίσκεται εκτός σχολικού χώρου χωρίς καμία προστασία.

Η κατάσταση που περιγράφει ο εκπαιδευτικός αυτός δεν είναι άγνωστη. Δεν είναι η πρώτη φορά που δημοσιοποιούνται τέτοια περιστατικά από ΕΠΑΛ, όπως δεν είναι άγνωστα παρόμοια πιο ήπια περιστατικά και σε γενικά λύκεια. Και δε μπορούμε να βλέπουμε το πρόβλημα παθητικά κατηγορώντας το ΕΠΑΛ ως το σχολείο- φωλιά «παραβατικών» συμπεριφορών, τους μαθητές του ως «αλητήριους» ή τους εκπαιδευτικούς ως  εργαζόμενους που δεν κάνουν καλά τη δουλειά τους.

Οι παραπάνω συμπεριφορές είναι γέννημα της συνεχιζόμενης υποβάθμισης του δημόσιου σχολείου. Σχολεία που επανδρώνονται από αναπληρωτές, επαγγελματικά λύκεια με απαρχαιωμένα εργαστήρια, τάξεις που στοιβάζονται μαθητές ανά 25αδες στην καλύτερη και ένα τεράστιο ζήτημα που θέτει ο παραιτηθείς εκπαιδευτικός στην επιστολή του. Παιδιά με γνωστικές/ μαθησιακές δυσκολίες, με διάγνωση ή χωρίς διάγνωση, χωρίς καμία βοήθεια ως προς την παρακολούθηση του μαθήματος. Με λίγα λόγια ένα εκπαιδευτικό σύστημα που αδιαφορεί για τους μαθητές του σε όλα τα επίπεδα.

Η κατηγοριοποίηση των σχολείων μέσω της αξιολόγησης που προσπαθεί να εφαρμοστεί θα φέρει μεγάλο μέρος των δημόσιων σχολείων σε χειρότερη μοίρα. Όσον αφορά τα ΕΠΑΛ, η δημιουργία πρότυπων, θα οδηγήσει πολλούς μαθητές έξω από αυτά, δίνοντας τους ως λύση ή την εγγραφή τους σε γενικά λύκεια ή σε ΕΠΑΛ που δεν είναι πρότυπα αλλά βρίσκονται πολύ μακριά από την περιοχή τους ή θα τους δείξει ωμά την πόρτα εξόδου από το σχολείο, γιατί μην ξεχνάμε ότι η εκπαίδευση είναι υποχρεωτική έως το γυμνάσιο.

Η αναδιάρθρωση στον χώρο της παιδείας είναι μια μακρά διαδικασία. Το επαγγελματικό λύκειο, ένα σχολείο άμεσα συνδεδεμένο με τις ανάγκες του ελληνικού καπιταλισμού, βρίσκεται και αυτό όπως είναι φυσικό στο στόχαστρο αυτής της αναδιάρθρωσης. Η λειτουργία Επαγγελματικών Σχολών Κατάρτισης (επίπεδο 3) διετούς φοίτησης με μόνη προϋπόθεση το απολυτήριο Γυμνασίου και με πρακτική άσκηση σε επιχειρήσεις ιδιωτικού ή δημοσίου τομέα δεν είναι τίποτα άλλο από τη νομιμοποίηση της παιδικής εργασίας και το ξεζούμισμα 15χρονων παιδιών.

Ξέρουμε πως αυτό το εκπαιδευτικό σύστημα δεν θέλει, δεν μπορεί και δεν πρόκειται να φτάσει το μαχαίρι στο κόκαλο. Δεν θα διαβαστεί εις βάθος η επιστολή του εκπαιδευτικού, γιατί, για να δώσει απάντηση στον εκπαιδευτικό, θα πρέπει και να αντιμετωπίσει την αλήθεια του περιεχομένου της επιστολής. Καμία αστική κυβέρνηση δε θέλει τα «κατηγορώ» κανενός καθηγητή-μαθητή-γονιού…

Η παιδεία είναι κτήμα ολόκληρης της κοινωνίας. Οι μαθητές, οι εκπαιδευτικοί, οι σχολικές μονάδες δε μπορούν να κατηγοριοποιούνται και να ξεσκαρταρίζονται. Οι παθογένειες του εκπαιδευτικού συστήματος πρέπει να ειδωθούν έτσι όπως ακριβώς είναι, ως αποτελέσματα της καπιταλιστικής διαχείρισης. Μόνο συνδέοντας τον αγώνα για ένα καλύτερο εκπαιδευτικό σύστημα με τον αγώνα για το γκρέμισμα αυτού του σάπιου συστήματος θα καταφέρουμε να δημιουργήσουμε σχολεία και εκπαίδευση που θα παρέχονται σαν αγαθό και δεν θα πωλούνται ως εμπόρευμα.

Διαβάστε ακόμα:

Νεό σχολικό έτος... ίδια η υποβάθμιση

Για τα ΕΠΑΛ Σταυρούπολης