Η μουσική του Ένιο Μορικόνε διαπερνάει τα κείμενά μας

#15xroniabida

Όταν ένα άρθρο του περιοδικού Βίδα φτάνει στο σημείο να διαδίδεται σε έντυπη μορφή, ένα μεγάλο μέρος της διαδικασίας που το έχει γεννήσει έχει πια καταστεί αόρατο. Και εξηγούμαστε: αφού η ιδέα έχει περάσει σαν στιγμιαία αυξομείωση της τάσης του ηλεκτρικού ρεύματος από κάποιο κεφάλι, έρχεται η αμείλικτη ώρα που πρέπει να καθίσεις μπροστά στον υπολογιστή (παλιότερα μπροστά σε μια απέραντη άσπρη κόλλα χαρτί) και να αναμετρηθείς με την παύλα που αναβοσβήνει. Η αναμέτρηση αυτή κρατάει ήδη 15 χρόνια.

Ένας σταθερός μας σύμμαχος όλο αυτό τον καιρό ήταν (είναι και θα είναι) ο Ένιο Μορικόνε που έφυγε από τη ζωή στις 7 Ιουλίου σε ηλικία 91 ετών. Τα στατιστικά στοιχεία είναι εντυπωσιακά, εάν αναλογιστούμε πόσες ταινίες έντυσε με τις συνθέσεις του. Ωστόσο δεν στεκόμαστε τόσο στο εύρος της δημιουργικής του δουλειάς, αλλά στο βάθος της συναισθηματικής ταύτισης που μπορεί να δημιουργήσει ένα και μόνο (οποιοδήποτε) κομμάτι του. Η μουσική του έχει αποτελέσει την ηχητική μπάντα για αμέτρητες ιστορίες παρανόμων, απελπισμένους έρωτες και φιλίες σφυρηλατημένες στο καμίνι της αθηναϊκής μητρόπολης.

Με τους ήχους από τα «καουμπόικα» να ηχούν στα αυτιά σου η Πατησίων μεταμορφωνόταν σε Φαρ Ουέστ, η ανάμνηση ενός χαμένου συντρόφου συνοδευόταν από ένα ατέλειωτο «Σον-Σον», οι παιδικές μας περιπέτειες ήταν σαν να διαδραματίστηκαν Κάποτε στην Αμερική, και όλη η πίστη, οι διαψεύσεις και το πείσμα χωρούσαν στα τέσσερα λεπτά του «Rabbia e Tarantela» από την ταινία Αλοζανφάν.

Αφιερώνουμε αυτό το κείμενο στη μνήμη του Ένιο Μορικόνε που, χωρίς φυσικά να το γνωρίζει, μας συντρόφευσε σε τόσες «ηρωικές» και μη στιγμές και αποτελούσε την πιο ζωντανή συντροφιά στην επιβεβλημένη μοναξιά της συγγραφής.

Ένας μικρός φόρος τιμής προς αυτόν ήταν και το οπισθόφυλλο του διπλού 6ου-7ου τεύχους (Μάιος 2009), το οποίο αναπαράγουμε εδώ.