Το «δίλημμα» της κάλπης

Ο φασισμός αποτελεί αποκλειστικά μεθοδολογική τακτική του χρηματιστικού κεφαλαίου -όπως ακριβώς η υποστήριξη όλων των μορφών δημοκρατίας και των σοσιαλδημοκρατικών κυβερνήσεων ήταν επίσης μια μεθοδολογική τακτική, η οποία στήριζε με την ίδια ετοιμότητα πότε τη μια, πότε την άλλη, ανάλογα με τις εκάστοτε συνθήκες- ώστε να ηττηθεί η προλεταριακή επανάσταση, να διασπαστεί ο εκμεταλλευόμενος πληθυσμός και συνεπώς να διατηρήσει ο καπιταλισμός την κυριαρχία του. Όλες οι προπαγανδιστικές "θεωρίες", οι μυθολογικές γαρνιτούρες, οι υποτιθέμενες "νέες σχολές πολιτικής σκέψης" κλπ. Απλώς αποτελούν ένα προπέτασμα καπνού για να καλύψουν τον εν λόγω στόχο».

Ρ. Πάλμε Ντατ

Ιστορικά η αστική τάξη, για να υπερασπιστεί τα συμφέροντά της απέναντι στην εργατική τάξη, εναλλάσσει τις τακτικές της. Πολλές φορές περνάει από το μαστίγιο στο καρότο και αντίστροφα, ανάλογα την ιστορική συγκυρία. Σε όλες αυτές τις τακτικές τις οποίες εφαρμόζει, για να ενισχύσει την πολιτική και οικονομική κυριαρχία της, η αστική τάξη, όποτε χρειαστεί, έχει έναν πιστό σύμμαχο, τη σοσιαλδημοκρατία.

Σε μια περίοδο μνημονίων, καπιταλιστικής κρίσης και αναδιάρθρωσης, ο ΣΥΡΙΖΑ καλείται να αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας, προσπαθώντας να χτίσει εξ αρχής μια δήθεν φιλεργατική εικόνα και φρασεολογία και λειτουργώντας από την πρώτη στιγμή ως λύση εκτόνωσης. Σκοπός του ήταν να πείσει ότι ο καπιταλισμός μπορεί να διορθωθεί και να γίνει πιο ανθρώπινος, διαστρεβλώνοντας από τη μία την πραγματικότητα του περιεχομένου των πολιτικών επίθεσης του κεφαλαίου και αποπροσανατολίζοντας από την άλλη μερίδα της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων που πίστεψαν στην πολιτική του.

Η πολιτική που ακολούθησε αυτά τα τέσσερα χρόνια -με σύμμαχο τους ακροδεξιούς ΑΝΕΛ- αποδεικνύει περίτρανα ποιους υπηρετεί και ποιες είναι οι «ποιοτικές» διαφορές του από αυτούς που διατυμπανίζει ότι αντιμάχεται:

• Τα προηγούμενα μνημόνια τελικά δεν σκίστηκαν, εφαρμόστηκαν κανονικά, προσθέτοντας και ένα τρίτο, με τη στήριξη φυσικά και των υπόλοιπων αστικών κομμάτων. Περιχαρής, τον Αύγουστο του 2018, ο Τσίπρας ανακοίνωνε τη λήξη των μνημονίων, αποσιωπώντας πως ό, τι υπογράφηκε για να περιφρουρήσει τα οικονομικά συμφέροντα του κεφαλαίου, διαλύοντας τα δικαιώματα των εργαζομένων και χειροτερεύοντας την ζωή τους, ήρθε για να μείνει.
• Η Ε.Ε. δεν μετατράπηκε τελικά σε «Ευρώπη των λαών» (!), αλλά παρέμεινε - δεν θα μπορούσε να γίνει και αλλιώς- μια ιμπεριαλιστική ένωση, κατ’ επιταγή της οποίας ο ΣΥΡΙΖΑ εφάρμοσε όλες τις αντιλαϊκές πολιτικές που τσάκισαν υγεία, παιδεία, εργασιακά δικαιώματα.
• Το σύνθημα «φονιάδες των λαών αμερικάνοι» μετατράπηκε σε ένα παρωχημένο σύνθημα από τον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος έβαλε και αυτός το χέρι του για την πιο βαθιά πρόσδεση της χώρας στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, προσθέτοντας τον εαυτό του στη λίστα των αστικών δυνάμεων που έδωσαν γη και ύδωρ στους αμερικάνους ιμπεριαλιστές και το ΝΑΤΟ.
• Τα παλαιστινιακά φουλάρια βγήκαν από τον λαιμό των κυβερνώντων συριζαίων και το κράτος- δολοφόνος του Ισραήλ έγινε σύμμαχος αναβαθμίζοντας τις σχέσεις των δύο κρατών με κοινές στρατιωτικές ασκήσεις και πολύπλευρες συνεργασίες.
• Την υποταγή του όμως δεν την έδειξε μόνο στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, αλλά και στη ντόπια αστική τάξη. Συνεργάστηκε με τον ΣΕΒ και στήριξε την θωράκιση της κερδοφορίας του ελληνικού κεφαλαίου. Και εδώ να γνωστοποιήσουμε σε όσους τρομοκρατήθηκαν από την πρόταση της ΝΔ για το 7ημερο, ότι σε πολλούς χώρους δουλειάς (επισιτισμός, εμπόριο, τουρισμός κ.α.) τα 7ημερα, τα ευέλικτα ωράρια, η εντατικοποιημένη εργασία, είναι ένα υπαρκτό γεγονός (και) με τη σφραγίδα του ΣΥΡΙΖΑ. Η εργατική τάξη συνεχίζει και χύνει το αίμα της στα κάτεργα των καπιταλιστών, τσακισμένη από τα βάρβαρα μέτρα που προώθησαν και οι σοσιαλδημοκράτες.
• Και βέβαια, δεν μπορούν να μείνουν εκτός τα παραμύθια για τη χρήση της καταστολής από πλευράς ΣΥΡΙΖΑ. Σε μια περίοδο οπισθοχώρησης της εργατικής τάξης και των αγώνων της, η γραμμή που επιλέχθηκε ήταν αυτή της συγκεκαλυμμένης καταστολής. Οι δηλώσεις περί κατάργησης των ΜΑΤ- ΥΜΕΤ και απαγόρευσης της οπλοφορίας και των δακρυγόνων σε διαδηλώσεις, όπου υπήρξε κινητικότητα, μετατράπηκαν σε αποφάσεις ωμής καταστολής. Ενδεικτικά αναφέρουμε: Απαγόρευση συναθροίσεων κατά την επίσκεψη Ομπάμα (2016). Επίθεση των ΜΑΤ και συλλήψεις στην πορεία της 17^ης  Νοέμβρη (2017/2018). Το 6χρονο παιδί των μελών του Επαναστατικού Αγώνα γίνεται στόχος του κράτους (2017). Χρήση αύρας στην επέτειο Γρηγορόπουλου (2018). Στημένο κατηγορητήριο και συλλήψεις με εισβολή μπάτσων στα σπίτια 9 Τούρκων και Κούρδων αγωνιστών, με αποτέλεσμα την φυλάκισή τους για σχεδόν ενάμιση χρόνο, όπου και ολοκληρώθηκε η δίκη (2018-2019). Εκκενώσεις καταλήψεων και καταστολή σε διαμαρτυρίες εκπαιδευτικών, συνταξιούχων, καθαριστριών). Πώς θα αντιμετώπιζε άραγε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ μαζικές κινητοποιήσεις ενάντια στις πολιτικές που εφαρμόζει;

Από επίθεση των "αφοπλισμένων" ΜΑΤ
μετά τη λήξη της πορείας της 17 Νοέμβρη (2017)

Όλα τα παραπάνω (αν και η καταγραφή είναι ενδεικτική, θα μπορούσαν να γραφούν σελίδες επί σελίδων) αποδεικνύουν ότι δεν υφίσταται καμιά ουσιαστική αλλαγή στην πολιτική των αστικών κομμάτων. Στην ουσία αλλάζει ο διαχειριστής και όχι η κεντρική γραμμή, η οποία είναι η υπεράσπιση του κεφαλαίου με κάθε τρόπο και κόστος.

Και εδώ δημιουργούνται τα ερωτήματα… Ποιο ακριβώς κέρδος μπορεί να έχουν οι εργαζόμενοι και οι εργαζόμενες, όταν αναλώνονται μέσα στη σύγχυση του μικρότερου κακού; Ποια ακριβώς ανάγκη είναι αυτή που συσπειρώνει την υπεράσπιση του ΣΥΡΙΖΑ (όπως άλλοτε του ΠΑΣΟΚ) ενάντια στην «κακιά δεξιά»; Ποιο είναι το χρέος του κάθε αγωνιστή και προοδευτικού ανθρώπου σήμερα, που θέλει να αντιπαλεύει αυτό το εκμεταλλευτικό σύστημα, προς την τάξη του και ενάντια στους «αριστερούς» και δεξιούς διαχειριστές του ελληνικού καπιταλισμού;

Τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Όποιος βλέπει μόνο τις «διαφορές» και όχι τις ομοιότητες εθελοτυφλεί. Όποιος ακολουθεί μια λογική «ναι μεν, αλλά…» και κάνει σημαία του «το μη χείρον βέλτιστον» είναι υπονομευτής της εργατικής τάξης και των συμφερόντων της. Όποιος αναπαράγει τις ψευτοκόντρες και τα ψευτοδιλήμματα ενισχύει τις πολιτικές του Κεφαλαίου.

Η εργατική τάξη δεν πρέπει να μπαίνει κάτω από τη ξένη σημαία αστικών ιδεολογημάτων. Το συμφέρον της βρίσκεται στην πάλη για την ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος. Βρίσκεται στη διεκδίκηση όλου του πλούτου που παράγει και της τον κλέβουν και όχι στην οικονομίστικη λογική για λίγα ψίχουλα παραπάνω που οι ρεφορμιστές βγάζουν μπροστά.

Η πάλη των δυνάμεων του ριζοσπαστικού κινήματος φαίνεται στο περιεχόμενο του ταξικού- αντικαπιταλιστικού αγώνα και στη θέση που παίρνουν πάνω στο ζήτημα της εργατικής εξουσίας. Στη δράση αλλά και στον λόγο, σπάζοντας τα πλαστά διλήμματα που έρχονται από «τα πάνω». Φαίνεται στο πόσο συνεισφέρουν στο χτίσιμο της ταξικής πολιτικής οργάνωσης.