Η Καλή Χρονιά για την εργάτρια και τον εργάτη χτίζεται με Οργάνωση

ενάντια στις πολιτικές του Κεφαλαίου

Πώς φαντάζεται άραγε τη νέα χρονιά η καθεμία και ο καθένας από εμάς που πουλάμε την εργατική μας δύναμη ή ως άνεργοι περιμένουμε σε θλιβερές ουρές, για να πουλήσουμε την εργατική μας αυτή δύναμη ανάλογα με την τιμή που μας καθορίζουν τα κάθε λογής αφεντικά; Να βρούμε μια δουλειά, να μείνουμε σε μια δουλειά, να μπορούμε να πληρώσουμε τα δανεικά που έχουμε πάρει, για να επιβιώσουμε στα χρόνια της ανεργίας, να μπορούμε να πληρώσουμε τους ατελείωτους λογαριασμούς  που μας κυνηγούν κάθε μέρα, τα νοίκια για να έχουμε μια στέγη, τα ιατρικά έξοδα για την οικογένειά μας. Πότε και πόσο θα αγοράσουν άραγε μέσα στο 2019 αυτοί που εκμεταλλεύονται την ξένη εργασία- και πλουτίζουν από αυτήν- το δικό μας εμπόρευμα, τη βιολογική και πνευματική μας υπόσταση; Και με αυτήν την «αγορά», τον πραγματικό και όχι τον ονομαστικό μισθό, θα μπορέσουμε να εξασφαλίσουμε τα μέσα για να συντηρηθούμε; Το σούπερ μάρκετ του μήνα για παράδειγμα;

«Αμάν αυτά τα λαϊκά κλισέ» ακούμε από τον κάθε αστό  στην καθημερινότητά μας, που δεν έχει ποτέ αναρωτηθεί τι σημαίνει εργατοώρα, ένσημο, τσάκισμα ψυχής και σώματος, κάτεργο, εκμετάλλευση. Για αυτούς τα πράγματα βαίνουν καλώς. Και γιατί όχι άλλωστε;  Ακόμη και αν ένα τμήμα της αστικής τάξης αναδιπλώθηκε μέσα στα χρόνια της κρίσης, αυτή είναι στο σύνολό της που ανακάμπτει και κερδοφορεί μέσα στα τελευταία μνημονιακά χρόνια αλλά και στα επόμενα. Για αυτήν την κερδοφορία φοριούνται τα κυβερνητικά και μη χαμόγελα, τα ωραία λογάκια περί ανάπτυξης και εξόδου από τα μνημόνια. Για τις τράπεζες, για τους βιομήχανους και εφοπλιστές, για τον μικρό και μεγάλο κεφαλαιοκράτη.

Η χρονιά, λοιπόν, για τα αφεντικά θα είναι καλή και η ευχετήρια κάρτα τους από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ είναι ο κρατικός προϋπολογισμός για το 2019 που ψηφίστηκε τον Δεκέμβρη που μας πέρασε. Όσο κι αν ο Τσακαλώτος και το επιτελείο του φρασεολογούν, ο ετήσιος προϋπολογισμός, η χάρτα δηλαδή της διαχείρισης από το αστικό κράτος του πλούτου που παράγουμε, είναι αδιάψευστο ντοκουμέντο για το τι σημαίνει ανάπτυξη και τελικά για το τι σημαίνει εξουσία του κεφαλαίου.

Από το 2008, όταν εκδηλώθηκε η κρίση υπερσυσσώρευσης, εφαρμόστηκε για άλλη μια φορά  και στη χώρα μας η εύστοχη παρατήρηση του Μαρξ ότι «για την εργατική τάξη το μόνο που παραμένει δημόσιο στον καπιταλισμό είναι το χρέος». Για να ανακάμψει το κεφάλαιο μέσα στα χρόνια μείωσε τους μισθούς μας σε πάνω από 20%, πετσόκοψε τις κύριες συντάξεις σε πάνω από 1/3 και τις επικουρικές σε πάνω από ½.

Ο κρατικός προϋπολογισμός δείχνει πώς θα συνεχιστεί αυτή η επίθεση για τη νέα χρονιά.

Πρωτογενές πλεόνασμα, λοιπόν, ύψους 3,6% του ΑΕΠ. Μα πώς θα προκύψουν αυτά τα 6,9 δισεκατομμύρια ευρώ, για να χαροποιήσουν τους «ευρωπαίους εταίρους» και τους ντόπιους κεφαλαιοκράτες τη φετινή χρονιά αλλά και τις επόμενες, αφού οι υπογραφές για τα πλεονάσματα φτάνουν μέχρι το 2060; Για όσους ζουν την ιστορία ως ιστορία της πάλης των τάξεων είναι ξεκάθαρο ότι όσες  αναφορές και να κάνουν οι αστοί του ΣΥΡΙΖΑ στον Μπελογιάννη, στον Μάο ή σε οποιονδήποτε αντικαπιταλιστή επαναστάτη, δεν θα πάψει να είναι κυβέρνηση των κεφαλαιοκρατών, τσιράκι των αφεντικών.  Γι’ αυτό και δρομολογεί μείωση της φορολογίας του μεγάλου κεφαλαίου στα τεράστια κέρδη που καρπώνεται από την απλήρωτη υπεραξία μας, ενώ παράλληλα οι φόροι που πέφτουν στις πλάτες μας αυξάνονται κατά 1 δις ευρώ.

Μόνο από την έμμεση φορολογία, δηλαδή φόρους πάνω στα εμπορεύματα που καταναλώνουμε για την συντήρησή μας, υπολογίζουν να εισπράξουν 800 εκατομμύρια ευρώ.

Μεγάλα είναι βέβαια και τα ποσά από το ξεπούλημα του φυσικού πλούτου και των υποδομών της χώρας στους πολυπόθητους επενδυτές. Στα 1,17 δις υπολογίζονται  τα «έσοδα» από τις νέες αποκρατικοποιήσεις. Μεταξύ των τελευταίων συγκαταλέγονται οι πωλήσεις μετοχών στις κρατικές επιχειρήσεις ΕΥΔΑΠ, ΕΥΑΘ, ΕΛΠΕ, ΔΑΑ και ΔΕΠΑ, αλλά και έσοδα από παραχωρήσεις περιουσιακών στοιχείων, όπως είναι της Εγνατίας Οδού, καθώς και μαρίνων ή και λιμένων.

Εδώ θα παραθέσουμε το σχόλιο του ίδιου του Τσακαλώτου από τον καιρό της αντιπολίτευσης:  «το «ξεπούλημα» επιχειρήσεων κοινωφελούς σημασίας θα επιβαρύνει τα νοικοκυριά με ακόμα μεγαλύτερες αυξήσεις σε βασικά είδη όπως το νερό, η ενέργεια και οι μεταφορές. Αντί για ανάπτυξη, οι ιδιωτικοποιήσεις θα φέρουν περισσότερες απολύσεις και μεγαλύτερη ανεργία», έλεγε ο νυν υπουργός Οικονομικών το 2013.

Είναι φανερό ότι και η ελαχιστότατη αυτή αύξηση στους μισθούς ή το 1δις για τους φτωχούς που προπαγανδίζεται από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ είναι σκέτα λογάκια αφού ο πληθωρισμός και η φορολογία θα τη ρουφήξουν μαζί με τον υπόλοιπο μισθό.

Πολλά τα συμπεράσματα που μπορούμε να βγάλουμε για την κατάσταση της εργατικής τάξης στη χώρα μας για αυτή τη χρονιά αλλά και για τις επόμενες. Στεκόμαστε στα πιο σημαντικά:

Α. Η αστική τάξη είναι σε κατάφωρη αντίθεση με τα δικά μας συμφέροντα. Γι’ αυτό και όχι μόνο δεν κόπτεται για τις αγωνίες της εργατικής τάξης, για τα μεγάλα άγχη που την συνθλίβουν αλλά είναι ο κύριος ένοχος της αδικίας και της εκμετάλλευσης. Όποια ρητορεία λοιπόν κι αν χρησιμοποιεί κατά καιρούς, είναι παραπλανητική και αποπροσανατολιστική. Γκρεμίζεται μόνο με ένα απλό ερώτημα: Ποιος παράγει και για ποιόν;

Β. Η ανάκαμψη του κεφαλαίου από την κρίση, η ανάπτυξη, μπορεί να γίνει μόνο με την ολόπλευρη επίθεση στην εργατική τάξη, την περαιτέρω υποτίμηση της εργατικής δύναμης και το ξεζούμισμά της.

Πολλά είναι όμως και τα καθήκοντα που έχουμε μπρος μας, για να κάνουμε την ευχή για έναν καλύτερο κόσμο πραγματικότητα. Το πιο σημαντικό είναι να διαχωριστούμε και να οργανωθούμε. Να διαχωριστούμε από τους οπορτουνιστές που προσπαθούν να μας σύρουν στις αστικές πολιτικές για μια καλύτερη διαχείριση της φτώχειας μας, να διαχωριστούμε από τους οικονομιστές που προσπαθούν να μας κάνουν επαίτες των στενά οικονομικών διεκδικήσεων, να διαχωριστούμε από τη λατρεία του αυθόρμητου που οδηγεί σε μικρές νίκες και μεγάλες ήττες. Και να οργανωθούμε σε κοινές ταξικές θέσεις, για να πολεμήσουμε με όλα τα μέσα την καπιταλιστική βαρβαρότητα, για την εργατική εξουσία.