Τρίτη 13 Φεβρουαρίου 2018

Τρεις Δεκάρες

Το ποίημα του Penyo Penev που ακολουθεί γράφτηκε στην Λαϊκή Δημοκρατία της Βουλγαρίας. Το πόσο (και) η ελληνική αστική τάξη λοιδόρησε, συκοφάντησε, επιτέθηκε στις νεογεννημένες τη δεκαετία του 40 Λαϊκές Δημοκρατίες των Βαλκανίων, ακολουθώντας πιστά την γραμμή των ιμπεριαλιστών συμμάχων της και διαφεντευτών της χώρας, είναι πλέον καταγεγραμμένο στην ιστορία. Όπως έχει καταγραφεί και το πόσο υποτίμησε τους βαλκάνιους μετανάστες που έφτασαν στη χώρα μας από τις αρχές της δεκαετίας του 90, για να τους ξεζουμίσει στα ελληνικά κάτεργα.

Στο σήμερα, δεκαετίες μετά την παλινόρθωση, δεκαετίες που στην εξουσία των χωρών αυτών έχουνε ανέβει ή προσπαθούν να ανέβουν κάθε λογής κατακάθια, γνήσιοι υπηρέτες του συστήματος της εκμετάλλευσης και της υποταγής στις διαταγές του κεφαλαίου, σήμερα που οι γειτονικοί μας λαοί πληρώνουν με αίμα και καταστροφή την επάνοδο των εθνικισμών και των ενδοιμπεριαλιστικών συγκρούσεων, μένει να καταγραφεί από την ίδια την παγκόσμια εργατική τάξη η πραγματική ιστορία των γειτονικών μας χωρών. Από ταξική σκοπιά και με μνήμη ταξική για τον αγώνα που συνεχίζεται…

Το ποίημα είναι από μετάφραση του Άρη Δικταίου

ΤΡΕΙΣ ΔΕΚΑΡΕΣ

Η εστία μας
                    πασίγνωστη είναι-

όλοι οι οικοδόμοι
                                 εδώ
                                         συχνάζουν-

έρχονται
                 τρώνε
                            κι όποιος θέλει

λεμονάδα
                 
  ή μπύρα-

δε θα πάει
                  
στο εστιατόριο.

Για όλους
                  -για σένα
                                   για μένα-
εδώ
      κοντά στην είσοδο
στην αριστερή γωνιά
                                       υπάρχει
κυλικείο.
Μην περιμένεις
χάνεις τον καιρό σου!
Κανένας
               δε θα σε σερβίρει.
πάρε μόνος σου
                           αυτό που θέλεις-
εδώ ο
          καντινιέρης
                                είσαι εσύ!
Το πράγμα
                   Πολύ απλό
                                      γίνεται έτσι:
το ένα χέρι είναι
                             ο πωλητής
το άλλο χέρι είναι
                               ο πελάτης.
Στο αντικρινό τραπέζι
Το μικρό αυτό κουτί
Που βλέπεις είναι
                                  Το ταμείο.
Ήπιες
           Να πούμε
                            Μπύρα-
Ρωτάς τον εαυτό σου:
                                     Τι χρωστώ;
Τόσα
            Λες
                   Και πληρώνεις
Τον εαυτό σου
                       Απ΄ τον εαυτό σου
Θα ζητήσεις τα ρέστα.
Εδώ
      Η συνείδησή σου είναι
                                                Ο ελεγκτής.
Καθώς αμφιβολίες μου γεννήθηκαν
Για λογαριασμό της
                                   Σήμερα τον Δαυίδ
Τον διαχειριστή
                           Ρωτώ:
Πώς πάνε
Οι εισπράξεις;
Υπάρχει
               Ασφαλώς
                               Έλλειμμα μεγάλο!
Κι αυτός
              Τα βάζει μαζί μου
                                            Θυμώνει:
Υπήρξα άδικος
                          Απέναντί της!
Ο ισολογισμός ήταν
                                    Σωστός.
Χτές
            Λόγου χάρη
                                  Το βράδυ
                                                 Που μετρούσε
Την είσπραξη
                       Βρήκε ένα
Σημείωμα
                      Στο ταμείο. Και μου το δείχνει.
Στα χέρια το κρατώ
Και ντροπιασμένος
                                     Το κοιτάζω.
Σ΄ αυτό διαβάζω:
Χρωστώ
Ένα στότνικι ακόμα-
Κι από κάτω
                     Καθαρή η
                                      Υπογραφή.
Ήπιε πλήρωσε αλλά
                                   Τα χρήματά του
Κατά τι ήσαν λιγότερα
                                           Από τον λογαριασμό του.
Το ταμείο λοιπόν
                             Δεν είχε παρουσιάσει
Έλλειμμα-
Να
   Ο άνθρωπος είχε
 Σημείωμα αφήσει!
Και σκύβοντας πάνω
                                     Από το κουτί
Ο διαχειριστής
                           Μετρά
Τη σημερνή είσπραξη.
                                       Τελειώνει
Τον έλεγχο
                   Και χαρούμενος λέει:
Τρία στότνικι
                           Πλεόνασμα!
                                                 Μεγάλη
Χαρά
            Χάρηκεν η καρδιά μου
Σάμπως
              Την ίδιαν ώρα εκείνη
Να κατέρρεεν
                         Ο παγκόσμιος καπιταλισμός
Επιτέλους!
                   Είμαι
                              Περήφανος
                                                    Για σας
                                                                 Χτίστες
Αδέρφια!
                    Δύση
                             Βάλε το μονύελό σου
Και δες
              Πόσο
                        η πατρίδα μου
                                                  είναι πλούσια!
Οι Τράπεζες
                      Της Νέας Υόρκης
                                                   Του Λονδίνου
                      Του Παρισιού
                        Τιμή
Δεν έχουνε
                   Τόσο
                              Μεγάλη.
                                              Στη δική μου
                            Πατρίδα
Μεγαλώνουν
                           Και ζουν
                                            Άνθρωποι
                                                              Άλλοι
                                                                           Με άλλη
Καινούργιαν
                         Ηθική. Σήμερα
                                                     Τούτα
Τα τρία στότνικι
                             Είναι
                                      Για δαύτην
                                                              Ένα
Τεράστιο
                  Κεφάλαιο.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου