Τρίτη 4 Οκτωβρίου 2016

Συντρόφισσα Κατίνα σε ευχαριστούμε…

Αναδημοσιεύουμε χωρίς σχόλια μια παλιότερη επιστολή της Κατίνας Μανιτάρα. Δεν έχουμε να προσθέσουμε τίποτα άλλο παρά μόνο το ευχαριστώ μας για τα μαθήματα ήθους και αγωνιστικότητας.


«Σας ευχαριστούμε… »
«…Εντός λίγων ημερών χρειάστηκε να διακομιστώ στο Νοσοκομείο “Αγ. Σάββας” στο Γ2 όροφο, στο τμήμα ωτορινολαρυγγικής. Ήξερα φυσικά τι θα συναντήσω στον τομέα Υγείας! Ήξερα πως τα νοσοκομεία πλέον υπολειτουργούν! Νοσοκομεία χωρίς ιατροφαρμακευτικό υλικό, νοσοκομεία χωρίς γιατρούς! Με πλέον λιγοστό προσωπικό που πρέπει να καλύπτει πάγιες και διαρκείς ανάγκες με απίστευτες υπερωρίες και, μάλιστα, πολλές φορές, απλήρωτες. Προσωπικό προσηλωμένο σε πολυάριθμους ασθενείς χωρίς ούτε καν τα απαραίτητα εργαλεία. Καταλήγεις να σκέφτεσαι αν τελικά το μόνο που έμεινε όρθιο σε όλα αυτά είναι η ονομασία “νοσοκομείο” ως ταμπέλα, σε ένα κτίριο…

Κι όμως, ως εκ θαύματος, σ’ ένα τέτοιο νοσοκομείο βρήκα ανθρώπους, βρήκα συμπαραστάτες, βρήκα γιατρούς και νοσηλευτικό προσωπικό που παρ’ όλες τις τόσες δυσκολίες κάνουν το ακατόρθωτο κατορθωτό. Ανθρώπους που τιμούν τον όρκο τους, από τον διευθυντή μέχρι τον πιο μικρό νοσηλευτή. Προσωπικό που τιμά το ψωμί του, όσο λιγοστό κι αν είναι, με όλη του τη δύναμη! Γιατί, ναι, θέλει δύναμη να μπορείς να παραμένεις άνθρωπος σ’ ένα τέτοιο μέρος, χωρίς καμία απολύτως βοήθεια από τις εκάστοτε κυβερνήσεις! Γιατί, ναι, θέλει δύναμη να βρίσκεις το κουράγιο να δίνεις από αυτά που δεν έχεις. Γιατί, ναι, θέλει δύναμη να είσαι εκεί σ’ αυτούς που σ’ έχουν ανάγκη όταν το κράτος έχει κάνει τα πάντα να σε κάνει μισάνθρωπο. Αν, λοιπόν, αυτό δεν το λες θαύμα πώς το λες;
Ένα μόνο… Σας ευχαριστούμε όλους κι όλες, όλο το προσωπικό, γι’ αυτές τις υπεράνθρωπες προσπάθειές σας! Σας ευχαριστούμε από ψυχής!
Με απεριόριστη εκτίμηση,
Κατίνα Ζωργιού – Μανιτάρα »
Η επιστολή δημοσιεύτηκε την Παρασκευή 24 Απρίλη 2015 στο Ριζοσπάστη

Ποια είναι η Κατίνα Ζωργιού – Μανιτάρα

Η κ. Μανιτάρα, από τα 10 της συμμετέχει στην Εθνική Αντίσταση, μεταφέροντας κρυφά μηνύματα κάτω από τη μύτη των Ιταλών καραμπινιέρων.
Στα 11 της υπήρξε «Αετόπουλο» στη Φωκίδα και στα 14 μάρτυρας στο βασανισμό του πατέρα της από τους παρακρατικούς, ενώ στα 15 της βίωσε για πρώτη φορά και η ίδια τη φρίκη των βασανιστηρίων.
Στην ίδια ηλικία, τον Μάη του 1947, εντάχθηκε στο Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας και ένα χρόνο αργότερα, στις 28 Φλεβάρη 1948, πήρε μέρος σαν γεμιστής στο οπλοπολυβόλο της ομάδας της στην μάχη του Μακρύβαλτου, στην Άνω Χώρα Ναυπακτίας.
Στην μάχη αυτή, ένα θραύσμα από ρουκέτα αεροπλάνου την χτυπά στο κεφάλι και από τότε ζει με αυτό σφηνωμένο στο κεφάλι.
Στα μέσα του Σεπτέμβρη 1948 επιλέχτηκε να παρακολουθήσει τη Σχολή Αξιωματικών του ΔΣΕ. Στα 17 της χρόνια βγάζει τη Σχολή Αξιωματικών του ΔΣΕ (30 Μάρτη 1949) και απέκτησε τον βαθμό του Ανθυπολοχαγού.
Πηγή: Ατέχνως

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου