Κυριακή 16 Μαρτίου 2014

Κάλεσμα για την ανάληψη και τη συνδιαμόρφωση δράσεων ενάντια στην Ε.Ε, την ελληνική προεδρία της και τις ευρωεκλογές: Πέμπτη 20 Μάρτη, 7μμ, ΕΜΠ (κτ.Γκίνη)

imagesΙ.
Η καπιταλιστική κρίση βαθαίνει. Η ταξική αφαίμαξη και η κοινωνική λεηλασία αποτελούν καθεστώς. Το κράτος μόνιμης έκτακτης ανάγκης είναι εδώ. Μέσα σ’ αυτή τη ζοφερή συνθήκη, το συγκεκριμένο κάλεσμα αποτελεί τον καρπό μιας πολιτικής πρωτοβουλίας συντρόφων και συντροφισσών που διακρίνουμε και αναδεικνύουμε τη δυνατότητα και την αναγκαιότητα για τη μετατροπή της κρίσης σε δική μας ευκαιρία. Σε μια ευκαιρία όλων των συντρόφων και των συντροφισσών, όλων των αγωνιστών και των αγωνιστριών, όλων των προλεταριακών και των λαϊκών στρωμάτων. Σε μια ευκαιρία για την εξαπόλυση της ταξικής αντεπίθεσης ενάντια στο διεθνοποιημένο και το ντόπιο κεφάλαιο, ενάντια στα κράτη του και τους διακρατικούς μηχανισμούς του, ενάντια στα διευθυντήρια του και την εξουσία του. Μια εξουσία που με τη βία και τον τρόμο επιβάλλει την φτώχεια, την εξαθλίωση και το θάνατο για να επεκτείνει την κοινωνική καταλήστευση και να θωρακίσει τα σύνορα της και τα πλούτη της.
ΙΙ.
Μέσα από μια αναλυτική προσέγγιση όπου η χρεοκοπία του ελληνικού κράτους, η απονομιμοποίηση της αστικής δημοκρατίας του και ο σύγχρονος ολοκληρωτισμός του δεν γίνονται αντιληπτά ως αφηρημένα «ουδέτερα» φαινόμενα και αποκομμένες «δυσάρεστες» εξελίξεις, η Ευρωπαϊκή Ένωση  αναδεικνύεται ξεκάθαρα σ’ αυτό που πραγματικά αποτελεί από τη σύσταση της ως σήμερα: ένα διακρατικό συνασπισμό των μητροπολιτικών και των περιφερειακών ευρωπαϊκών αστικών τάξεων που συνασπίστηκαν και επεκτάθηκαν μεταπολεμικά, αντιπαραθετικά στο σοβιετικό μπλοκ, για να επενδύουν και να εκστρατεύουν, με τους καπιταλιστικούς ομίλους τους και τα στρατεύματα τους, τόσο μέσα όσο και έξω από την επικράτεια τους. Έναν επεκτατικό συνασπισμό που μαζί με τον υπέρ-ατλαντικό νατοϊκό σύμμαχο του συνεχίζουν ν’ αποτελούν τους κατεξοχήν ιμπεριαλιστικούς πόλους του καπιταλιστικού κόσμου, του οποίου οι προπαγανδιστές αφού πρώτα ιδεολογικοποίησαν τον ανιστόρητο συσχετισμό φασισμού-κομμουνισμού δεν διστάζουν πλέον, όπως δείχνουν και τα γεγονότα στην Ουκρανία, να στηρίζουν ανοικτά αντιδραστικά-ναζιστικά αποβράσματα παρουσιάζοντας τα σαν «λαούς που μάχονται για την ελευθερία τους και την είσοδο τους στην μεγάλη ευρωπαϊκή οικογένεια». Η ιμπεριαλιστική λειτουργία αυτού του επεκτατικού συνασπισμού του αποτυπώνεται όχι μόνο έξω από τα σύνορα του αλλά και στο εσωτερικό του, αναλογικά με τη «βαρύτητα» των αστικών τάξεων των κρατών-μελών του και με βασικό όπλο το δημόσιο χρέος των κρατών, δηλαδή τη διαχρονική καπιταλιστική διαδικασία ιδιωτικοποίησης των κερδών και κοινωνικοποίησης των χρεών. Μια διαδικασία που αποτυπώνεται και στην τεχνοκρατική ορολογία περί ηγετικών κρατών & χρεοκοπημένων κρατών (leader states & failed states).
ΙΙΙ.
Από τη σύσταση του, το «ευρωπαϊκό οικοδόμημα» αποτελεί έναν καπιταλιστικό συνασπισμό η πρόσδεση και η συμπόρευση με τον οποίο αποτέλεσε και αποτελεί, εδώ και σαράντα χρόνια, την κυρίαρχη ιδεολογία και τον «εθνικό στόχο» της ελληνικής αστικής τάξης, των μηχανισμών προπαγάνδας και χειραγώγησης και του συνόλου του πολιτικού προσωπικού της: εθνικόφρονες και συντηρητικοί, «προοδευτικοί» και «δημοκράτες», νεοφιλελεύθεροι και σοσιαλφιλελεύθεροι,  δόμησαν τη μεταπολιτευτική εθνική ενότητα και οικοδόμησαν την «ανάπτυξη» της «εκσυγχρονιστικής» περιόδου (1996-2004) πάνω στην «ευρωπαϊκή πορεία της χώρας», συμμετέχοντας ως «εταίροι» αυτού του δολοφονικού συνασπισμού στο μοίρασμα της λείας που προέκυψε πάνω στα συντρίμμια του τείχους του Βερολίνου, ιδιαίτερα στα Βαλκάνια, και αναλαμβάνοντας το ρόλο του κράτους-χωροφύλακα της Ευρώπης-φρούριο. Από το «Ανήκομεν εις την Δύσιν» του «εθνάρχη», μέχρι την πασοκική «εθνική συμφιλίωση» μέσω των πακέτων Ντελόρ, με όλους τους ενδιάμεσους σταθμούς (του Μάαστριχτ, της Λισαβόνας, της Οικονομικής Νομισματικής Ένωσης (Ο.Ν.Ε), της «ισχυρής Ελλάδας»…), μέχρι το «Σύμφωνο Δημοσιονομικής Προσαρμογής», την έλευση της Τρόικας, τα μνημόνια και το εκβιαστικό«ευρώ η χάος» του προέδρου του συνδικάτου των αφεντικών (Σ.Ε.Β) το 2012, το ελληνικό κεφάλαιο και το κράτος του εξακολουθούν αταλάντευτα να πορεύονται υπηρετώντας αυτήν την «ευρωπαϊκή πορεία της χώρας», αυτόν τον «εθνικό στόχο» τους. Τον «εθνικό στόχο» της διαιώνισης της κυριαρχίας τους πάνω στην κοινωνική πλειοψηφία των εργαζόμενων και άνεργων, των προλεταριακών και των λαϊκών στρωμάτων.
ΙV.
Το σάρωμα της τελευταίας πενταετίας γκρέμισε κοινωνικές συναινέσεις, κατεδάφισε κατακτήσεις και κεκτημένα, περιθωριοποίησε μεγάλα κομμάτια του πληθυσμού, διέψευσε ψευδαισθήσεις και βεβαιότητες, φτωχοποίησε μεσοστρώματα, έχτισε στρατόπεδα συγκέντρωσης και όρθωσε φράχτες, προκάλεσε (ιδιαίτερα τη διετία 2010-12) ισχυρές -αλλά ασυνεχείς- κοινωνικές εκρήξεις, αναδιέταξε το αστικό πολιτικό σκηνικό και τους συσχετισμούς δυνάμεων, ανέδειξε την πολιτική πόλωση, έβγαλε στον αφρό φασίστες και νεοναζί και ανάμεσα στ’ άλλα έπληξε στον πυρήνα του το ιδεολόγημα της «Ευρωπαϊκής Ένωσης της σύγκλισης και της αλληλεγγύης». Οι τεκτονικές πλάκες που μετακινούνται μπορούν να προκαλέσουν σεισμούς. Σεισμούς που μπορούν να οδηγήσουν είτε στο σκοτάδι του ακόμα πιο αντιδραστικού, του ακόμα πιο ολοκληρωτικού καπιταλισμού είτε στο χάραμα εκείνων των συνθηκών που θ’ ανοίξουν το δρόμο για τον στρατηγικό στόχο μας, για την Κοινωνική Επανάσταση, ο οποίος παραμένει άρρηκτα συνδεδεμένος με την αναγκαιότητα της συγκρότησης ενός ανατρεπτικού-επαναστατικού κινήματος. Ένας στρατηγικός στόχος που δεν μπορεί παρά να παραμένει διακηρυκτικός όσο δεν συνδέεται και με τον τακτικό στόχο της σύγκρουσης με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Μια προλεταριακή θέση για το άνοιγμα ρηγμάτων στο «ευρωπαϊκό οικοδόμημα», τη στιγμή που αυτό αμφιταλαντεύεται ανάμεσα στην πλήρη τραπεζιτική-χρηματοπιστωτική του ένωση και την πλήρη διάλυση -κάτω από την πίεση των (αντιδρ)αστικών -«ευρωσκεπτιστικών» δυνάμεων- της ευρωζώνης του. Ένα ανοιχτό κάλεσμα για την ανάληψη και τη συνδιαμόρφωση δράσεων και κινητοποιήσεων με προτάγματα διεθνιστικά-προλεταριακά και όχι εθνικά-(αντιδρ)αστικά, με φυσικούς διεθνείς σύμμαχους τους προλετάριους και τους λαούς της Ευρώπης και όλου του κόσμου και όχι κάποια άλλη ιμπεριαλιστική «σφαίρα επιρροής».
V
Κάτω απ’ αυτό το πρίσμα η περίοδος που διανύουμε, το εξάμηνο της ελληνικής προεδρίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και οι επερχόμενες ευρωεκλογές αναδεικνύονται σε μια κομβική συγκυρία, σ’ ένα έδαφος που μπορεί να καταστεί γόνιμο για τη συνάντηση και τη συλλογικοποίηση των αντιστάσεων και των αγώνων, για την αναζωπύρωση του κοινωνικού-ταξικού πολέμου. Έντεκα χρόνια πριν, εν μέσω «οικονομικής ανάπτυξης» και «εθνικής υπερηφάνειας» για τους επερχόμενους ολυμπιακούς αγώνες, κατά τη διάρκεια μιας άλλης ελληνικής προεδρίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ο αναρχικός - αντιεξουσιαστικός χώρος και το ευρύτερο αντικαπιταλιστικό κίνημα είχε πράξει και είχε παράξει αυτό που μπόρεσε. Τώρα;
Ο εχθρός είναι εδώ. Μέσα στην Ελλάδα. Μέσα στην Ευρώπη.
Συζήτηση, Πέμπτη 20 Μάρτη, 7 μμ 
ΕΜΠ (κτ. Γκίνη)
πολιτική πρωτοβουλία συντρόφων-συντροφισσών
Αθήνα, Μάρτης 2014
Πηγή: athens indymedia

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου