Όταν τα αφεντικά κανονίζουν για εμάς μέχρι και τον ίδιο τον αγώνα

Η πρωτομαγιά δεν είναι αργία όπως το υπουργείο εργασίας έχει κηρύξει με νόμο, αλλά μια ιστορική ταξική μάχη που άφησε πίσω της νεκρούς αλλά και μεγάλες νίκες για όλη την εργατική τάξη.
Ένα τρανό παράδειγμα για τους εργάτες ανά τον κόσμο που η ταξική μνήμη δεν θα έπρεπε να σβήνει ή να ξεπερνάει με εθιμοτυπικές πορείες κάθε χρόνο, αφήνοντας όμως παράλληλα το κράτος να μαζεύει πίσω τα όσα κερδήθηκαν με το αίμα χιλιάδων προλετάριων.
Οι καταπιεσμένοι δεν πιάνονται από επετείους για να εξεγερθούν.
Το γελοίο λοιπόν αυτή την φορά είναι πως η πρώτη του Μάη τυχαίνει να πέφτει μεγάλη τετάρτη, οπότε λογικό να μεταφερθεί και η αργία τους για τις 7 Μάη.
Είναι το λογικό για τους επιχειρηματίες και το κράτος να θέλουν ανοιχτά τα μαγαζιά μέσα στο πάσχα αφήνοντας τον μικροαστό να καταναλώσει, συντηρώντας έτσι και την κανονικότητα.
Η μεταφορά της πρωτομαγιάς δεν είναι κάτι παραπάνω από μια πολιτική ''ειρωνεία'' που αναφέρεται μόνο και μόνο για να αντιληφθούμε πως το κεφάλαιο και το κράτος του δεν αφήνουν ούτε το παραμικρό για το οποίο θα αποφασίζει από μόνη της η εργατική τάξη.
Οι λέξεις ''γιορτή'' και ''αργία'' δεν αντιπροσωπεύουν τον αγώνα που έδωσαν οι εργάτες του Σικάγο. Αυτό που άφησαν για εμάς δεν είναι μια ανοιξιάτικη μέρα αργίας, αλλά στιγμές προλεταριακού αγώνα ενάντια στο εκμεταλλευτικό σύστημα.